Kýyamet, ah kýyamet içimi ürpertiyor,
Lafzý bile beynimi zonklatmaya yetiyor.
Daðlarýn pamuk gibi uçuþtuðu o sahne,
Her þeyin birbiriyle tokuþtuðu o sahne.
O sahne ki ne korkunç; gözlerin fýrladýðý,
Vahye meydan okuyan aklýn sýfýrladýðý.
Ona ihtilaf eden akýl akýl mýdýr ki?
Onu bilmeyen akýl, ne ile yarýþýr ki?
Ey fikirsiz, beyinsiz ve akýlsýz insanlýk,
Sonun hüsran ve acý, akýbetin karanlýk.
O büyük mahkemede hesaba hazýr mýsýn?
Yakýcý, kavurucu azaba hazýr mýsýn?

* * * * *
Her þehrin giriþinde, her caddenin baþýnda,
Her evin hücresinde, her kaldýrým taþýnda;
Büyük küçük herkese, her yerde ve her zaman,
Naralarla haykýrsam bir an bile durmadan.
O günün dehþetini anlatsam insanlara,
Dünyalýk hevesiyle yanýp tutþanlara.

Söyleyin bu çýrpýnýþ böyle nereye kadar?
Dünyalýk mý yoksa Allah mý hakiki yar?
Söyleyin, söyleyin kim ölümsüz bu dünyada?
Kimlerin malý, mülkü ebedidir ki ya da?
Hani Firavunlara, Nemrutlara ne oldu?
Hani o Karunlarýn süreleri mi doldu?
Hani bir zamanlarýn Ad, Semud kavimleri?
Bitti mi onlarýn da iktidar takvimleri?

Dünya dediðin zaten toru topu üç günlük,
Böyleyken bu telaþe, dünyaya bu düþkünlük.
Neden bu kadar uzun ve köklüdür emeller?
Ahiretten çok uzak hep dünyalýk ameller.

Bitmeyen o gülmeler, tükenmez kahkahalar,
Ey insan! Unutma ki çok büyük mahkemen var.

* * * *

Mehmet Akif UÇAR