Ben, Hatýp'dan olma, Lefika'dan doðma Yakup'um. Bu yerde tam seksen bir yaz yaþadým. Bu yazlarýn kýþýný da gördüm, baharýný da. Ankara denen bu bozkýrýn çok tozunu kaldýrdým. Þimdi ýþýðý sönen gözlerim nice güzellikler gördü. Artýk bileklerimin taþýyamadýðý nasýrlý ellerim nasibini avuçladý.

Bu yaz hayatýmýn son yazý. Bunu çok iyi biliyorum! Uzandýðým bu yatakta, annem de benim gibi son yazýný geçirmiþti. Sýra bende... O da bu pencereden bakardý pamuk bulutlara. O da biliyordu...

Günden güne eriyen vücuduma bakýyorum. Böyle ölünüyor demek ki... Ölüme hazýr olunmuyor inanýn! Yaþýn önemi yok!

Benim zeytin gözlü, güleç yüzlü annem gülümseyerek Hakka yürümüþtü. Vasiyetini bir bir bana ezberlettirirken sanki ölmüyor da bir yerden bir yere gidiyormuþ gibiydi! O zaman ölüm bana ne kadar kolay gelmiþti!

Vasiyet ettim, annemin yanýna gömüleceðim. Annemin mezarýnýn yaný baþýna diktiðim çam aðacýnýn gölgesini hissedermiyim bilmiyorum. Köy bahçelerinin yanýndaki bu mezarlýkta ben de topraða karýþacaðým.

Evvelki gün mezarlýða gittim. Yerimi iþaretledim. Mezarlarýn üzerindeki kuruyan otlara baktým. Uðuldayan rüzgârýn sesini dinledim. Ya Rabbim etrafta ne çok kuþ var!

Mezarým olacak topraðýn baþýnda öylece durdum. Sýrtýmdaki ve göðsümdeki aðrýlar ne kadar da fazla. Sonumu haber veriyor. Annem gamzeli, gülümseyen yüzü ile hoþ geldin diyor.

Zaman geldi.
Elveda, bulutlara ve göðe...
Elveda, her gün bahçe duvarýnýn üzerine koydurduðum ekmek kýrýntýlarýna gelen kuþlara ve o kuþlarý tutmak için pusuda bekleyen kýrçýl kediye...
Elveda köþedeki dut aðacýna...
Elveda!
Elveda, benden arta kalanlara...
Elveda, benden elveda bekleyen herkese...
Ve merhaba...