Kredi yurtlar kurumunun anneye özlem kokan odalarýndan, emek tüten öðretmenler odasýna;ailelerin diþten týrnaktan artýrarak yolladýklarý hafta harçlýklarýndan, ayýn 15.de bankaya yatacak maaþlara ve nihayetinde týrmanýþlarla süren öðrencilikten maviye boyandýðýmý hissettiðim öðretmenliðe geçiþimin ilk aylarýydý.Tebeþir kokusuna olan müptelalýk altý yaþýnda ilkokula baþladýðým zaman baþlamýþtý belki ama ilk kez o zamanlar hissetmiþtim beyaz tozlu tebeþirin ve koyu yeþil tahtanýn beyaz önlüðümle bana bu kadar yakýþtýðýný.Heyecanlýydým,belki biraz ürkektim ama umutluydum sevgimle renklendireceðim,þefkatimle besleyeceðim gül fidanlarýmdan .Okul yönetimi tarafýndan verilen ders programý dahilinde belirlenen sýnýflara giriyor ve her öðrencimin gözündeki ýþýkla biraz daha seviyordum mesleðimi ve beyaz önlüðümü.Yavaþ yavaþ öðrenci isimlerini ezberliyorken günler geçiyor, geçiyordu.

7.sýnýflarda öðretmenler masasýnýn hemen önündeki sýrada oturan bir öðrencime takýldý gözlerim.Sarý benizi ,ince narin yapýsý ve zeytin gözleri ile bana hafif bir çekingenlikle gülümseyen küçük bir yürek.Pýnar.Gözleri ismine ne kadar da yakýþýyordu. Bir pýnar serinliðindeydi.Duru ,masum,ak pak.Ýnce kemerli bir burun ve gülümsediðinde beliren sol yanakta minik bir gamze. Her bakýþýnda nedense içimde sevgi çiçekleri açtýrýr derecedeydi ona karþý yoðunluðum.Derslerde dalgýn hallerini,dikkatini toplamaktaki eksikliðini,zaman zaman kafasýný kollarýnýn garantisinde yana yaslayarak uyuya kalmalarýný ;mahcup çocuk gülümsemesi ile bana unutturan Pýnar.Ben yavaþ yavaþ öðretmenliðe alýþýyor,Pýnar ise zaman geçtikçe daha da dalgýnlaþýyor daha da ilgisizleþiyordu.Zaman beni,Pýnar’ý ve bize dahil olan her þeyi atýnýn terkisine almýþ dört nala koþuyordu.
Birinci kanaat döneminin son günleri ve her zamanki tanýdýk tablo.Öðrenciler bir bir gelip “Hocam karneme sizin dersinizden 2 gelirse teþekkür alamayacaðým’’diye dert yanmalar ve not istemeler.Son piþmanlýðýn fayda vermeyeceðini düþündüðüm anlardan birinde Pýnar da geldi ve benden notunu yükseltmem için ne yapmasý gerektiðini sordu.Ben de biraz kýzgýn bir ses tonu ile ”Bunu ben ders anlatýrken düþünecektin,dikkatini toplayýp beni dinlemiþ olsaydýn ve derslerine gereken özeni gösterseydin þuan bu durumda olmazdýn.’’ dedim.Pýnar’ýn gözleri doldu ,doldu ama akamadý gözyaþlarý,yutkundu usulca.”Ýkinci dönem daha iyi çalýþacaksýn anlaþtýk mý ? O zaman yýl sonunda 5 düþer karnene’’ dedim.Pýnar gitti.Boynu bükük kalarak gitti.Pýnar gitti…
     On beþ tatil dönüþünde sýnýfa girdim ilk sýranýn bir tarafý boþtu.Pýnar yoktu.Günlerce yirmi sekiz kez “burada” kelimesinden sonra “yok’’ kelimesi beni içten içe rahatsýz etmeye baþladý.Aradan birkaç gün geçince merak ettim.Velisini arayýp niçin gelmediðini sorduðumda telefondaki ses ,dað gibi bir babanýn çocuk gibi aðlamasýna dönüþtü.Ýçim burkuldu,içyerim yandý, bitti.Kan kanseri bu kadar erken yaþta esir almýþtý pýnar gözlü Pýnar kýzýmý.
Ertesi günlerde Kocaeli Araþtýrma Hastanesinin ,Onkoloji servisinin önünde beklerken gözyaþlarýma hakim olamýyordum.Aklýmda hep uzun ve dar koridorda pýnarýn arkasýný dönüp boynu bükük ilerleyiþi geliyordu.Ýsyan ediyordum o ana,kendime ve eðitimin içinde yok yere rakamlara yüklediðim deðere.Bir çocuðun gülümsemesinden daha önemli kazaným ne olabilirdi ki.
Beklemekteydim.Elimde bir buket çiçek…
Ve sarý boyalý hastane koridorunda ,baþýnda ve aðzýnda maske ile pýnarýn gözleri ile kesiþiyor yaþlý gözlerim.Gözleri, gözleri her þeye raðmen meydan okuyordu iliklerinde onu günden güne bitirmekte olan ,sinsi sinsi onu günbegün sarartan kanser virüsüne sanki.Ama yine de insan insan, zeytin zeytin gülümseyerek yaklaþýyordu bana yan tarafýnda ablasýnýn tuttuðu serum þiþesi ile. Sarýlmamýza izin verilmedi.Ellerimi tuttu sýktý.’’Hocam,derslerden geri kaldým ikinci dönem de Türkçe dersim 5 gelmeyecek herhalde.’’ dedi.Pýnar’ýn aðzýndan dökülen bu kelimeler beni büsbütün dondurdu.Nasýl da önemliydi onun için karnesindeki rakamlar,oysa bir daha karne alamayacaðýný,aldýðý son karnede de çok istemesine raðmen Türkçe dersinin 5 olamadýðýný ikimiz de biliyorduk.Elleri hala avuçlarýmýn içindeydi.Minicik bir kuþ gibi kanat çýrpýyordu sanki parmaklarý,uçmaya hazýrlanýyordu….Bense sýkýca tuttuðum ellerini býrakmadan gözlerine bakýyordum içimde yalvarýþlarým ve yakarýþlarým ile kendime haykýrarak.
‘’Uçma minik kuþum,süzülme mavi göklere ardýnda yaþlý gözlerle vicdan azabý çeken bir yürek býrakarak.Daha çok tazesin,yaþamadýðýn bin bir duygu var,adýmlayamadýðýn merdivenler var hayatta.Eline alýnca çok sevineceðin daha çok karnen var.Uçma kanadý kýrýk kuþum,gitme Pýnar kýzým’’…
Ziyaret saati bitmiþ ve vedalaþma vakti gelmiþti.Çantamdan onun için aldýðým ‘’O. Henry’’in ‘’Son Yaprak’’isimli kitabýný çýkardým ve Pýnar’a uzattým.Nasýl da sevindi kitabý alýnca’’Gözlerim aðrýyor ama yine de okurum öðretmenim.Zaten çok da kalýn deðilmiþ,macera kitabýdýr inþallah .Öðretmenim ne anlatýlýyor bu kitapta?’’ diyerek meraklý bakýþlarla benden yanýt bekledi.Gülümseyerek’’ Seni kurnaz seni,okumadan kitapta ne anlatýldýðýný öðrenemezsin.Kopya çekmek yok.Okula baþlayýnca özetini anlatýrsan sana kocaman bir 5 vereceðim ’’dedim.’’oleey,yaþasýn’’diye baðýrarak kitabýn jelatinini açtý ve kapaða baktý uzun uzun.Kitap kapaðýndaki son yeþil yapraða…..
Ayrýlýrken ‘’Unutma,sen istersen son yapraklar hiç düþmez.Umut etmekten usanma.sana vermek için can attýðým daha çok beþ var bende’’dedim.Gülümsedi,teþekkür etti.Hýzla hastaneden ayrýldým.
      Kýsa bir süre sonra Pýnar’ýn mavi gökyüzüne doðru kanat çýrptýðý duydum.Pýnar okumasýný istediðim kitabý okumuþ muydu bilmiyorum ama benim son yapraðým düþmüþtü…
Aradan yýllar geçti,ve ben ne zaman yanýma bir öðrenci gelip benden not istese hep pýnar gözlü Pýnar kýzýmýn koridorda yüzünü dökerek ilerleyiþini anýmsarým.Ve içimden sessiz bir haykýrýþ olur nefes alýþým’’Pýnarlar boynu bükük uçmasýn uzaklara’’derim.