Dün gece, hüznü koynuma alýp sabahladým. Bakýþlarýndan yüreðimde kalan son katre de kirpiklerimden düþtü. Teselli sözcüðünün en uzak anlamýný aradým lügatlerde bulamadým. Sonra, alelacele çevirdim lügatin sayfalarýný; vefa sözcüðünü anlamýný okumak için. Ýçinde sen yoktun. Yalnýz bir tebessümün yadigar kalmýþtý maziden. Onu astým yüreðimin cidarýna. Kimseye bir þey söylemeden seyre daldým.

Sonra , sabahýn ilk ýþýklarýyla mecalsiz adýmlarla vefa semtine doðru yola çýktým. Yolumun üstündeki ilk Çingene kýzýndan bir demet çiçek aldým. Çia Pastanesi'ne yöneldim. Kapýdan girerken gözlerim seni aradý, ben ondan önce geldim diye umutlandým. Oturdum . Az sonra garson baþýmda bitti. "Buyurun ne alýrdýnýz" dedi. Baktým. Sadece baþýmý salladým evet mahiyetinde. Çocuk kocaman gözlerle bana baktý. Ben "þey" diyebildim. "Anladým efendim" dedi. Az sonra bir bardak çay býraktý masaya.

Sanýrým, yine bu masada oturmuþtuk seninle. Dýþarýda ince bir yaðmur vardý. Biz de camdan yaðmuru seyretmiþtik sýrýlsýklam. Zaten yüreðimin cidarýna astýðým tebessümün de o zamandan yadigardý. Neler konuþtuðumuzu hatýrlamaya çalýþtým. Sen bana en çok sevdiðin þarkýdan bir kuple söylemiþtin .
Ben sana, önceki gece yazdýðým þiirden en çarpýcý bulduðum dörtlüðü okumuþtum. Hatýrladýn mý? Sen beni alkýþlamýþtýn. Üzerinde siyah bir bluz vardý. Baþýnda iri siyah güllü beyaz bir eþarp. Kalbim o gün bugündür eþarbýnýn ucuna takýlý kaldý. Bekledim sen yoktun...

Sensiz çayýmý bile içemedim. Boðazým düðüm düðümdü. Garsonu çaðýrdým, çayýn parasýný garsona, çiçekleri masaya býrakýp çýktým. Dýþarýda yine ince bir yaðmur baþlamýþtý. Mevsim bahar, aylardan nisan. Böyle havalarda bir baþka oluyor insan. Sokaklardaydým ve baþýmý yaslayýp aðlayabileceðim kimsem yoktu… Bir teselli ararken "Ben kalbi kýrýklarla beraberim." hadis-i kutsisi yetiþti imdadýma biraz ferahladým.
Ýbrahim KÝLÝK 04.02.2010