Metrodan indiðinde yaðmur hâlâ yaðýyordu. Þemsiyesini açtý ve küçük ama hýzlý adýmlarla yürümeye baþladý. Eve kadar on dakikalýk bir yürüme mesafesi vardý.

Londra’daki yaðmurun ona göre hiçbir romantik yaný yoktu. Aslýnda romantizm gibi bir derdi de yoktu. Onun þu andaki tek derdi, eve vardýðýnda yemek ve televizyon faslýndan sonra odasýna çekilmek ve arkadaþýndan bin bir güçlükle elde ettiði kokaini burnuna çekmekti.

Anahtarýný çevirip kapýyý açtýðýnda iþlerin düþündüðü kadar kolay yürümeyeceðini anlamasý zor olmadý. Çünkü evde misafir vardý. Rüþtü Amca ve ailesiydi gelenler. Babasýnýn Ýstanbul’ da, birlikte minibüs þoförlüðü yaptýðý arkadaþýydý. Onlarýn bugün geleceði aslýnda birkaç gün önceden belliydi. Ama gün boyu bütün enerjisini kokaini temin etmek için harcadýðýndan, onun için sevimsiz olan bu ayrýntýyý atlamýþtý.

     “Kahretsin “ diye içinden geçirdi. Zoraki bir gülümsemeyle
     “Hoþ geldiniz” dedi.

     Üç yýldýr Londra’ da yaþýyorlardý. Sekiz yýl önce annesini meme kanserinden kaybettiðinde içinden büyük fýrtýnalar kopmamýþtý.

     Birincisi, annesi kanser gibi tedavisi uzun ve sonucu az çok kestirilebilen bir hastalýkla herkesi zamanla alýþtýrarak bu dünyadan göç etmiþti. Geç teþhis, kadýncaðýzýn sonunu kaçýnýlmaz hale getirmiþti.

      Ýkincisi de, annesiyle hiçbir zaman sempatik bir iliþkisi olmamýþtý. Daha lise sýralarýndayken, giydiði kýyafetten seçtiði arkadaþlarýna kadar her þeyine karýþmýþtý. Kardeþleri Serpil ve Tuncay, küçük olduklarýndan henüz annelerinin kontrol ve baský aðýna takýlmamýþlardý. Böyle bir þanslarý da hiç olmadý zaten.

     Birinde arkadaþlarýyla Taksim’ de bir bara gitmiþlerdi. Annesine, okuldan sonra arkadaþýna ders çalýþmaya gideceðini söylemiþ, annesi de sayýsýz soru ve tembihten sonra, yine de akþam dokuzu geçirmemek þartýyla ancak izin verebilmiþti. Annesinin izin vermesine neden olan da, arkadaþý Arzu’nun Baðcýlar’ da, kendilerine yakýn bir yerde oturuyor olmasýydý biraz.

     Okul çýkýþýnda eve gelip üstünü deðiþtirmiþ, annesini huylandýrmamak için de saçýna bir fýrça dahi vurmadan kendini dýþarý atmýþtý. Zaten oldum olasý makyajý ve süsü pek sevmezdi. Etek ve uzun elbise gibi kadýnsý giysilere de ilgi duymuyordu.

     Bir erkeðin saçýndan biraz daha uzun olan siyah kýsa saçlarý, beyaz teni ve minyon yüzüyle güzel bir kýz sayýlýrdý. Fiziksel takýntýlarý pek yoktu. Sadece göðüslerinin küçüklüðü onu bazen düþündürürdü. Evde yalnýz kaldýðý kimi zamanlar aynanýn karþýsýna geçer ve çýplak göðüslerini uzun uzun incelerdi. Biraz daha büyük olsalardý daha iyi olmaz mýydý diye içinden geçirirdi. Diðer kýzlarla mukayese etmese, böyle bir þeyi belki hiç aklýna getirmeyecekti. Erkeklerle iliþkileri, okul arkadaþlýðýnýn ötesine geçmiyordu.

     Erkekler ona; kaba, kýllý, kirli ve terli gelirdi hep. Bazen sýnýftayken, bir erkeðin ter kokusu burnuna çalýndýðýnda, tiksintiden kusacak gibi oluyordu. Erkeklerden duyduðu rahatsýzlýk, özellikle yaptýðý bir seçim deðildi. Bunu sorgulayacak düþünceye de henüz sahip olmamýþtý.

     Ta ki Taksim’ e gittikleri geceye kadar.