Henüz beþ yýl olmuþtu nefes almaya baþlayalý… Beþ yýl olmuþtu ciðerlerime oksijen dolalý ve beþ yýl olmuþtu annemin karnýndan çýkýp dünyaya taþýnalý…
Yani, henüz bebektim, ihtiyaçlarýmý tek baþýna gideremeyen, üzerine dökmeden su bile içemeyen… Yani henüz, iyi ile kötüyü ayýrt edemeyen… Yani bebektim iþte, cennet kokusunu teninde gizleyen…

Evimize gelen herkese sevgi ile gülümserdim, beni çaðýrdýklarýnda koþup yanlarýna giderdim ve onlarýn yüzünü belleðime iþlerdim… Onlar amcamdý! Onlar dayýmdý! Onlar aðabeyimdi! Böyle tanýttýlar bana onlarý, böyle sevmiþtim “kanýný taþýdýðým” bu adamlarý!
Beþ yaþýndaydým… Erkekle kadýný o kýsacýk zamanda ayýramazdým ki! Ben kimden çekineceðimi, kime nasýl davranacaðýmý kavrayamazdým ki!
Sadece “insan” ve “hayvan” diye ayýrabiliyordum tüm canlýlarý… O yaþlarda anlayamazdým insanlarýn da bazen hayvanlaþtýklarýný!

Beþ yaþýndaydým… Seni de o yýllarda tanýdým. Bizden biriydin, bu nedenle evimize rahatlýkla girer-çýkardýn! Her geliþinde bana ya çikolata ya da gofret alýrdýn… Severdin beni, öper okþardýn… Ben hep senin dokunuþlarýný “sevgi” sanýrdým! Týpký annemin öptüðü gibi… Babamýn sevdiði gibi… Nereden bilirdim ki senin aklýndan geçen kötü fikirleri!

Annemle babam da severdi seni. Babam senin adýn geçtiðinde: “Yabancý deðil, o bizim akrabamýz, ayný kandanýz” derdi. Demek ki akraba olmak, ayný kaný taþýmak “iyi” bir þeydi! “Yabancý” ise “kötü” demekti!

Annem “o gün” çarþýya gitti! Giderken beni de sana “emanet” etti. Annem de anlamamýþ demek ki aklýndan geçirdiðin kötü fikirlerini! “O gün” çýðlýklarýmý avucunla kapattýn! Bebek masumiyetimi ve… Cennet kokan tenimi ve… Henüz oluþmamýþ hayallerimi ve… Yarýnlarýmý, anýlarýmý, sevdalarýmý, insanlýðýmý ve… Tüm yaþamýmý… Acýmadan daraðacýna astýn! Çocuksu düþlerimin hepsini iðrenç kâbuslara sattýn! Canýmý yaktýn… Yüreðimi kanattýn… Ben beþ yaþýndaydým! Sen bana dünyada cehennemi yaþattýn…

Þimdi on beþ yýl geçti “o günün” üzerinden. Yaþadýklarýmý kimselere söyleyemedim ben... Korkudan mý, utançtan mý bilemem ama “o günden” sonra kimseyi sevemedim ben…
O günden sonra en büyük düþmaným oldu, o çok sevdiðim çikolata ve gofretler! Kanýný taþýsam da kimseye sokulmadým o günden sonra! Yýllardýr sevgiye dair çýkmadý aðzýmdan tek bir kelime! Erkek olduðu için nefret ettim babamdan bile…

Sen olmasaydýn, elma þekeri tadýnda çocukluðum olacaktý belki de… Sen olmasaydýn, sevdalý bir el tutacaktý þimdi ellerimi de… Yüreðimde büyüyecekti yarýnlara iþlediðim umutlar… Sen olmasaydýn, tertemiz kalacaktý çocukluðumdaki anýlar… Avuçlarýmla çýðlýklarýmý kapatýp aðlamayacaktým geceleri sabaha kadar… Sen olmasaydýn, inançlarým daha güçlü olacaktý ve dualarým semaya yükselip belki de Tanrý’ya ulaþacaktý!

Sen, Allahtan korkmayan, kullardan utanmayan, insan kýlýðýna girmiþ bir hayvansýn! Duygularýný kontrol edemeyecek kadar zavallýsýn! Sen, onbeþ yýldýr nefretimin ateþinde yanansýn! Her an yüreðimden taþan, yeryüzünde duyulmamýþ bir “ah” sýn! Dilerim beddualarým seni, ebediyete kadar cayýr cayýr yaksýn!

Nesrin Göçtürk Kaya