hastane koðuþunda uyku aramda
elimde kaðýt
elimde kalem

bir þair öldü
bir gazeteci
bir yazar

bembeyaz önlüðümle
koþtururken bir oraya
bir buraya

bir hemþire vuruldu
bir doktor
bir profesör

bin insan bildi
bin insan duydu
biri bile diline
isyaný sürmedi

ve þimdi yok’um
oysa henüz
küçük bir çocuktum
kahpe dünyanýn
lain emellerinde
haince
karanlýklara gömüldüm

kan sýzýyor topraðýmdan
mezarým yanýk

þimdi
bakir bir geleceðin
aynasý kýrýk

aðla dünya
hadi aðla
yüzyýllara damga
vurdumduymazlýðýna

ve utan ey insan
çocukluðundan

atilla güler