Birkaç hafta önce saðlam bir gribe yakalanýp evde birkaç gün geçirmek zorunda kaldým. Ýþin gücüm olmadýðý bu dönemde televizyonun gündüz kuþaðýnda ne kadar korkunç olabildiðini bir defa daha gördüm. Ýnternet nispeten daha az sýkýcýydý, sonuçta seçme özgürlüðüm vardý. Ama asýl olan her zamanki gibi kitaplarýmdý… Ýlk iki günde Orhan Pamuk’u bitirdim, aðzýmda keyifli bir edebiyat tadý kaldý.

Fakat sonra 14 yaþýndaki oðlumun salonda býraktýðý kitabýna gözüm takýldý ve hem sýkýntýdan hem de “bizim oðlan neler okuyor bakalým” diye kitabý aldým elime. Kitap, Tolga Gümüþay’ýn yazdýðý bir gençlik romanýydý: 6 yýl tam pansiyon. Olaylar kýsaca bir grup öðrencinin yatýlý okullarýnda geçirdikleri son birkaç günü anlatýyordu.

Battaniyenin altýna girdim ve baþladým okumaya. Sadece aklýmý daðýtsýn, biraz neþeleneyim diye okumaya baþladýðým kitap, ortasýna geldiðimde beni çýldýrtmak üzereydi. Çevirdiðim her sayfada kan beynime sýçrýyor, sinirlerim bozuluyordu. Zira oðlum bu kitabý okumuþ ve buradaki çocuklarýn yaptýklarýna, bu çocuklarýn ait olduðu bir kültür atmosferine ait olmak istemiþti muhtemelen. Tolga Gümüþay’ýn 6 yýl tam pansiyon kitabýndaki karakterler ve olaylar; batý kültürünün en dejenere haline öykünüyordu. En temel tanýmlamasýyla Amerikan kültürünün çöplüðüne bir bakýþtý ama çöplük gibi deðil de sanki deðerli bir mücevhermiþ gibi yansýtýyordu bunu…

6 yýl tam pansiyon’u içimdeki öfkeyle zor bela bitirdim ve üzerine oturup düþünmeye baþladým. Televizyon hemen her kuþaðýyla çocuklarýmýza zaten, batý kültürünün tüm çirkinliðini aþýlýyordu. Ýnternet ya da bilgisayar oyunlarý da bütün bir kuþaðýn beynine girmeye muktedirdi. Peki bizim çocuklarýmýzý koruyabileceðimiz hiçbir korunaklý alan olmayacak mýydý?

O ana kadar kitaplarýn hep bu kurtarýlmýþ alan olacaðýný düþünmüþtüm. Oðlumu yataðýnda uzanmýþ kitap okurken gördüðümde, ona kitap okumayý özendirdiðim için kendimle gurur duyardým. Oðlum yaþýtlarý kadar tv ya da internet baðýmlýsý deðildi (Hiç izlemiyor diyemeyeceðim, zira böyle bir þeyi beklemek de mümkün deðil zaten).

Di’li geçmiþ zaman kullanýyorum çünkü Tolga Gümüþay’ýn kitabýný gördüðümde tüm algýlarým yýkýldý. Çocuðumun aslýnda edebiyattan ya da kitaplardan da zehirlenebilirdi ve 6 yýl tam pansiyon gibi bir kitap çýkýp ona gerçek dýþý, ülkemizle, kültürümüzle alakasý olmayan, dejenere bir dünyayý sunup, böyle bir dünyayý istemesini saðlayabilirdi.

Kitabýn herhangi bir edebi üstünlüðü yoktu, kabul eli yüzü düzgün bir Türkçesi vardý ama içerik resmen bir kültürel cinayetti. Bugün Çýlgýn Dersane, Kavak Yelleri, O.C, Recep Ývedik gibi diziler filmler neyi temsil ediyorsa; 6 yýl Tam Pansiyon da tam bunlarý temsil ediyordu. Yalnýz bir fark vardý, insanlar okuduklarý þeylere izlediklerinden dinlediklerinden çok daha fazla inanma eðilimindedirler. Hele gerçekle kurgu olaný ayýrt edemeyecek yaþta olan genç zihinler…

Evet belki ben kitaba ya da edebiyata karþý fazla iyi niyetli fazla nahiftim fakat böylesi bir sonuçla karþýlaþabileceðim aklýmýn ucundan geçmemiþti. Hele biraz araþtýrma yapýp Tolga Gümüþay’ýn bu kitabýnýn okullar tarafýnda resmi olarak seçilen bir eser olduðunu gördüðümde eðitim sistemimizdeki vahameti daha da iyi anladým. Tanpýnar ya Bilge Karasu okumayan kuþak, 6 yýl tam pansiyon okuyordu. Biliyorum bu kitabý sevenler vardýr, 10.000 basýlmýþtýr kitap ve eleþtirilmemiþti pek fazla. Ama unutmayýn Recep Ývedik’i de 5 milyon kiþi izledi ve Atilla Dorsay bile bu filmi eleþtirmedi…