son kez kapatýyorum kapýmý
son kez
belki bu dünyanýn içinden sýyrýlarak
dönüyorum en baþa
baþladýðým yere
yüzüm, gözüm karanlýk.


Yüzünü dön topraða
Ellerini al benden
Yukarýdan sallanan gökyüzü
Hazinesi içinde saklý bir mezar gibi
Ölü topraðýyla süslenmiþ bir güzellik
Bir aç gözlü çocuk gibi
Rüzgarsýz bir coðrafya
Yaðmursuz bir bereket gibi
Ve yalnýz kalmýþ,
Bakýmsýz bir bakire.


Ellerini al benden
Yüzünü dön topraða.
Çekil önünden karanlýklarýn
Sen bir ortaçað þairisin,
Sen bukleli saçlarýnda
Sesini sessiz býrakmýþ
Hikayesi mitsel bir
Romantik bir acemi
Ve tahrip edilmiþ
Saltanatý sadakatsiz bir saray çocuðusun.
Eskimiþ bir kahramansýn belki
Sen belki, yakýlmýþ bir Yahudi
Külü havaya savrulmuþ bir Hindu
Ve belki sen
Totemsiz ilkel bir dinsin.
Sen içinde barýndýðýn dünyada
Yüzünü saklayan,
Korkudan karanlýklara kapýlan
Bir acemi aþýksýn
Terk edilmiþ bir aþkýn
Bilinmez yokluklarýsýn.


Þimdi sen
Onca sessizliðin arasýndan çýkýyorsun
Þimdi sen,
Katledilmiþ bir tarihin sararmýþ yapraklarýndan çýkýyorsun.
Unuttuðumuz masumluklarla,
Dudaðýnda alýmlý ruj,
Saçlarýnda kývrýmlar var
senin olmayan.
Þimdi sen,
Benim olmaktan çýkýyorsun.
Eðilip öpmek istiyorsun son kez
Son kez,
Dokunup,
Öpüp,
unutmak.
Þimdi sen
týrnaklarýný kemirirken acýdan
Unutkanlýk saadettir diyorsun.
Þimdi sen,
Parlak kýrmýzý rujlu dudaklarýnla
Týraþlanmýþ koltuk altýnýn güzelliði
Ve kadýnlýðýna yakýn gül dövmenle
Ateþli kýzýl saçlarýný,
Savuruyorsun terden
Sarýlýyorsun,
Ýsmini, cismini bilmediðim bir adama.

Son kez öpmeliyim seni,
Dokunup
Yaþlanmalýyým sonsuz kere
Ve kaldýrýp ellerimi
Ýstiklalin ortasýnda,
Tanrýya küfretmeliyim, tanrýsýzca.


Þimdi sen,
Sigaraný yakarken
Gözüne kaçýrdýðýn duman
Ve hüzün ile
Islatýyorsun kirpiklerini.


Þimdi sen gidiyorsun
Bütün umutlarýn gidiyor.