Her gidiþin bir kayýp,bir gidiþin herþeyi kaybetmek olduðunu sende öðrenmiþtim.Geceleri avuçlarýmda çaðlayan kýzýl nehirler,bir de tuzlu sularýn deðmesiyle her geçen gün biraz daha çözülüp giden o resmin kalmýþtý geriye.Önce sen firar ettin yüreðimden peþine o koca Ýstanbul.Ýstanbul muydu seni firara sürükleyen yoksa sen miydin gittiðin yere Ýstanbul'u çaðýrýp götüren?Bir ben kaldým kendi içimde,her gece sorgulara çekilip iþkenceler gören.Ýstanbul ise tek tek topladý kaldýrýmlarýný,sana hediye etmek için tek tek paketleyip yanýnda götürdü baharlarýný.Artýk Ýstanbul'un yataðý boþ,senin yataðýn çoktan kaldýrýldý hücremde,benimse bitmeyen sorgulanmalarým.Susmamýn tek nedeniyse bu firarlarýn nedenini hiç bilmeyiþim.Bekledim bir gün geri döneceðin umuduyla ve o bir günler kayýp kayýp giderken inatla senelere devretmedim.Ben devretmedim saçýmda beyazlar ve peþipeþine sorgulanmalar.Oysa bir tek sen ikna edebilirdin Ýstanbul'u bir tek sen getirebilirdin geriye.Þimdi Ýstanbul'un yataðýný da kaldýrýyorlar hücremden;içimde artýk bir ben bir o koca avlu;ne bir güvercinin kanat sesi,ne bir bahar,bir tek gölgeme saklanýp sýrtýmdan vuran yalnýzlýk.Gelmedi Ýstanbul,bir güvercin göndermedi engin gökyüzünden,sakladý yýldýzlarýný bulutlarýn ardýna ve milyonlarca çiðtanesi düþtü gözlerimden ama gelmedi Ýstanbul sen ellerinden sýkýca tutmuþken.Ve senin adýný firar koydum,dudaðýmda bir kan lekesi ve milyonlarca kýrýk yýldýz düþtü gökyüzünden.Ýstanbul kayýp sen firarlarda...Ýstanbul hala aranýyor ama adýný yalnýzlýðýmý saklayan gölgem koydum ve her gece o yalnýzlýk iþkence edip vurmakta sýrtýma...