Renkler, sesler, þekiller ve sonsuz hayal gücü… Ancak bir an gelir ki hayal gücünden kanlar damlamaya baþlar ve yerler kanýn kýrmýzýsýna bürünür, ondan kurtulamaz, kan kuruyunca lekesinin çýkmasý giderek zorlaþýr... Kan yerlere hükmeder, yerin beyazý yerini kanýn kýrmýzýsý alýr… Ýþte bunlar ki sanatýn kalbini býçakla delik deþik ederek insanlarýn gözlerini boyayan ve gerçek estetiði görmelerini engelleyen… Sanat katilleri, günümüz sanatçýlarý…


Hepimizin bildiði gibi sanat dediðimiz þey ilk çaðlardan beri maðara duvarlarýndaki resimler, haberleþmek için çýkarýlan sesler, kilden tabaklar, taþtan silahlar, çalý çýrpýdan evler aklýmýza gelebilecek her þeyin içinde var. Bunlarýn günümüzden tek farký o zamanlar iletiþim için yapýlmýþ olmalarý. Örnek olarak müziðin ortaya çýkýþýný ele alalým: Müziðin ortaya çýkýþý yaklaþýk olarak M.Ö. XII-XIV binli yýllara dayanýyor. Ýlkel insan etraftan çýkan sesleri kendisinin de çýkarabildiðini keþfedince artýk bir þeylere vurmak yerine kendisi ses çýkarmaya baþlar ayný zamanda bu ortak dil kavramýný ortaya çýkarýr. Bu yeteneklerini ilk olarak hayvanlarý avlamak için kullanýrlar ve bu giderek geliþerek av esnasýnda organize olabilmek için belirli bir þekilde çýkan ses dizisine dönüþmüþtür. Bu sesler genel olarak ünlü harflere dayanýyordu (bu sonuca hayvanlarýn çýkardýklarý sesler incelenerek varýlmýþtýr). Ýnsanoðlu bu yeteneðini yavaþ yavaþ bir yerlere vurmalarýyla birleþtirmiþtir ve oluþturduklarý bu ses dizisini ayinlerinde kullanmýþlardýr. Buna en somut örnek olarak Kýzýl derililerin müziklerini verebiliriz. Bu dönemlerde sanat iletiþim ve tapýnma aracý olarak kullanýlmýþtýr. Çeþitli Tanrý heykelleri, kutsal olan þeylerin resimleri, ayinlerde kullanýlan müzikler… Dil kavramý ortaya çýkýnca yani insanlar anlaþmak için birbirlerine böðürmek yerine alternatif bir sistem bulunca müzik artýk aðýz ve çeþitli aletlerle yapýlan ritim olmaktan çýktý ve bu ritme çeþitli sözler yazýldý. Bunlara Türk edebiyatýnda örneklerini gördüðümüz sagu, koþuk gibi türleri örnek gösterebiliriz gerçi benim söylediðimin yanýnda onlar fazla çaðdaþ kalýyor:) Müzik ilk baþlarda hep Tanrýlara, ölenlere, sevilenlere yazýlmýþtýr. Müzik özelleþtikçe ona olan ilgi artmýþ ve çeþitli enstrüman yapýmlarýyla müzik zenginleþtirilmiþ, sesin kullanýmýnýn geliþtirilmesiyle güçlenmiþtir. Müziðinde geliþiminde gördüðümüz diðer sanat dallarý içinde aþaðý yukarý aynýdýr. Sanat þahsileþtikçe geliþmiþ ve sanat okumuþ insanlarýn ilgi alanlarý haline geldikçe halkýn okumamýþ kesimini geliþtirmek için kullanýlmýþtýr. Bu yüzden sanatçý kiþiliðine sahip bireyler toplumun öncüleridir ve örnek alýnacak davranýþlar sergilemelidirler.


Avrupa’nýn sanata olan en büyük atýlýmý Rönesans’tan sonra oldu. Papalýðýn “gerçekte” var olmayan baskýsýndan kurtulan sanatçýlar sanatta çok büyük ilerlemeler kaydederek bu alaný çok farklý bir noktaya getirdiler. Ancak insanlar her zaman kolay yolu seçtiklerinden sanattaki bu yeni görüþ ne bugün nede o zaman çok fazla desteklenmedi. Ýnsanlar genellikle düþünmekten kaçýnýrlar ve en kolay anlaþýlýr olaný benimserler. Din insanlarýn isteðini tam anlamýyla karþýladýðý için Papalýðý yýkmak çok zor oldu. Þükürler olsun ki ayný zamanda insanlar fazla baskýya da gelemiyorlar.:D Ýþte bu yüzdendir ki Johann Sebastian Bach, Ludwig Van Beethoven,Wolfgang Amadeus Mozart, Pachelbel, Vivaldi, Szpilman, Nicolea Paganini, Isaac Albeniz, Frederick Chopin gibi sanatçýlar ancak bu günlerde tutku derecesinde dinlenme olanaðý kazandý. Gerçi hala onlara gereken deðeri veremiyoruz klasik müzik deyince sýkýcý diyoruz… Kan kuruyunca lekesinin çýkmasý giderek zorlaþýr...


Günümüzde ortaya muhteþem gruplar çýkýyor ama biz bunlarýn çoðunu bilmiyoruz, çoðu daha bizim öðrenme þansýmýz olmadan yýkýlýyor. Ancak þu da var ki 80’lerden sonra gerçek müzik kavramý neredeyse yok oldu. Sesi güzel olan herkes sanata soyunmaya kalktý ve tabiî ki toplumun düþünmeye karþý olan bu inadý yüzünden onlar yani en anlaþýlýr olan müzikler listelerin en üstlerinde yer almaya baþladý… Kan yerlere hükmeder, yerin beyazý yerini kanýn kýrmýzýsý alýr…


Sanatýn her dalý ne yazýk ki bu kanla kirleniyor… Kirlenmekten en çok nasibini alanda bize has olan ve hiçbir þeye deðiþemeyeceðimiz düþünme sanatýmýzdýr, insanlýðýn gelmiþ geçmiþ en büyük buluþu. Ancak bu düþünmeyi düþüncelerimiz kirletir… Yeniyi keþfettikçe eskinin zorluðu unutulur ve yeninin rahatlýðýna alýþýlýr… Bu yeni bize psikolojik olarak ta etki eder ve rahatlýða alýþan zihnimiz neden sorusunu sormaya üþenir… Ve kan yayýldýkça yayýlýr, belki bir gün kaplayacak her yeri ancak savaþmak zorundayýz bu kirli kanýn beyazý kýrmýzýya çevirmesini önlemek için savaþmalýyýz. Ýnsanlýðýn en önemli savaþýdýr iþte bu… Kendini kurtarmak… Düþünme sanatýný kurtarmak… Kalbin derinlerine giren bu býçaðý çekip çýkarmak… Ya da el býçaktayken ölmek… Hiçbir þey yapmadan ölmektense çabalayarak ölmek…