Uzun zamandan sonra ilk kez dýþarýya bakmak için cesaretimi topladým. Öylesine garip bir görüntü var, karla kaplý düzlükler ya da çimenleri saklamýþ sisler…hepsi bir arada karþýmda resim gibi dururken düzlükleri biraz indiðimde karþýlaþacaðým manzara da belki de sýcak bir çöl kumu olabilir. Hatta bundan eminim bile denebilir. Garip bir toprak üzerinde yaþýyorum anlayacaðýnýz. Garip ve þaþýrtýcý. Belki de tanrýlarýn o yaratýcýlýðýnýn en üst noktasý. Her þeyi bir arada görmek deðil asýl hayret içinde kalacaðýnýz. Burada sizi her zaman þaþýrtacak olan bu güzelliðin ve düzenin hiç bozulmadan uzun zamanlardýr bir ressamýn elinden çýkma gibi durmasý. Çok fazla kiþinin uðramadýðý bir yer olmasý bunu mümkün kýlan sebeplerden biri ama kutsandýðýmýzý düþündüren tek þey de bu süreklilik deðil sanýrým.

Evimin biraz aþaðýsýnda; birbirinden uzak evlerde yaþayanlarýn ortak noktasý olan “Kýrgýn” var. Orasý içip, kafa daðýtacaðýnýz hatta biraz dans edebileceðiniz ve belki bir kadýn bulabileceðiniz o nadir yerlerden biri. Garip olansa bizlerin görmediði onca insanýn orda nasýl beliriyor olmasý. Geçerken uðrayanlar mý? Hiç sanmýyorum. Asýl olan bu olamaz. Belki de büyücülerin de ortak noktasý…ama orada tanýþtýðým hiç bir kadýnýn büyücüye benzer bir yanlarýnýn olmadýðýný söylemem gerek. Sanki bu ortamda yaþamaya nasýl alýþmýþ olduðunu merak ettikleri erkekleri seyretmeye ya da tanýmaya özellikle geliyorlarmýþ gibi. Ama bunun böyle olmadýðýna da kesinlikle eminim. Yine de düþününce belki de çok þey deðiþmiþ olabilirdi bu 17 yýl içinde. Oraya gitmeyeli tam bu kadar olmuþ. Dünü saymazsam ve inanýn farklýlýðý gözlemeye çabalayacak kadar kendimde deðildim.

Bu içime kapanýklýðýmýn sebebini anlatmak gerek belki de. Acýmasýz davranmak olabilir…beni böyle nitelendirebilirsiniz ama karýmýn ölümü bile beni bu kadar kapamamýþtý. Ona alýþabilmiþtim. Ýlginç olan eðer ona aþkýmýn bittiðini anlamam için bu gerekseydi…gerekmiþ olabilir miydi? Hayýr hayýr yine de ben bile bu kadar acýmasýz olamam. Onun ölmesini isteyeceðimi ya da istediðimi hiç sanmýyorum. Sýcaklýðý hoþuma giderdi, deli gibi devam eden aþkýma gerek yoktu. Beni içime kapayan þey oðlumun ölümüydü. Ýþte ona olan baðlýlýðýmýn sýnýrý yoktu. Hayatýmda kimsenin benim içindeki yerinin bu kadar büyük olabileceðini düþünmemiþtim. Gölge… bana bu acýyý neden yaþattýðýný anlamam mümkün deðil ama onun içinde annesinin ölümünün bu derece etkileyici olabileceðini düþünmemiþtim. Beni terk edebilecek kadar! Gölge, kazayla ya da birinin kiniyle ölmemiþti. O intihar etmiþti. Aslýna bakýnca ben de ölünce yakýn olabileceðimiz o yerin varlýðýný hatýrlamak da rahatlatýcý olabiliyor ama yine de insan kendi oðlunu ateþler içinde görmek konusunda kararsýz kalýyor. Cehennem bize ne kadar davetkar olursa olsun, benim huzur bulabileceðimi düþündüðüm gibi, Gölge’nin de huzur bulmak için orayý tercih edeceðini pek sanmýyorum. Yazýk ki annesinin kemikleri de benimki gibi cehennem ateþinde ovulmadý. Bu onu benden uzaklaþtýran temel sebeplerden biri olabilir. Belki de oðlumun bile tercih nedeni olabilir. Beni terk ediþinin aslý!

Garip olan þeyler var hayatta; anlaþýlmayan ve hayatýnýzý beklediðinizden farklý yönde çizen þeyler. Tutkular… istekler…arzular ve þehvet. Benim yaratýldýðým yerde bunlar yaþamý bize katlanýlýr kýlan nadir þeyler ama yeryüzünde bu garipsediðim resmin içinde bu kelimelerin anlamlarý tek bir kelimeye eþleniyor; Günah. Ben bu çevrede günahkârlýkla suçlanan tek þeyim aslýnda. Tabii benimle beraber olduðu için lanetlendiðini düþündükleri karýma sadece acýdýklarý düþünülürse. Onunla tanýþtýðýmý hatýrlýyorum; bu en hoþ zamanlardan biriydi ve benim için fazla huzurluydu. Onun bedenine takýlý kaldýðýmý hatýrlýyorum. Ýnanýlmazdý. Üzerinde günaha iten o canlý kan kýrmýzýsý bir elbise vardý. Bacaklarýný ve sýrtýný tüm pürüzsüzlüðüyle görebiliyordum. O uzun nefes býraktýrýcý hareketleri ve beni bir anda düþüncelerimden soyutlayan bir sesi vardý. Benimle konuþmamak için bütün gece ýsrar etmiþti ama ben azimli bir iblisim… bu konuda kesinlikle pes edecek iradem yoktu. Kadýnlar benim uzmanlýk alanýmdý. Ama daha önce hiç biri bana bu uzmanlýk konularý dýþýndaki o garip gülümsemeleri yaptýrmamýþtý. Onunla sohbet ederken gecenin nasýl sonlanacaðýný ya da teninin geri kalanýnýn bana neler verebileceðini düþünmemiþtim ve bir kadýnlar konuþurken bu bana ilk kez olmuþtu. Sonunda kimsenin etrafta kalmadýðýný o fark etti ve kalktýðýnda elindeki þarabýn yarýsýný bile bitirmemiþ olduðunu fark ettim. Hayret verici olan bunun içkiyi sevmediðinin kanýtý deðil, tüm zaman boyunca sadece onun konuþtuðunun kanýtý olmasýydý ve ben tek bir saniyesinde bile sýkýldýðýmý hatýrlamýyordum. Kadýnlarý dinlemeyi fazla sevmezdim, o zamana dek. Aslýnda ben kimsenin fazla konuþmasýndan hoþlanmam. Ama onun konuþmasýna bayýlýrdým. Öldüðü ana kadar da bu fikrim asla deðiþmedi. Bana dokunmadý bile. Sadece gülümsedi ve sohbet için teþekkür edip gitti. Bunu nasýl yapabilmiþti hala inanamýyorum. Hiçbir kandýnýn beni arzulamamasý ya da dokunma isteklerine bu derece karþý koyabilmesi mümkün olamazdý. Benim özelliðim buydu. Size kadýnlar uzmanlýk alaným dediðim de, ukalalýk yapmýyordum, cehennemde yaratýlýþ nedenim olan tutku ve þehvetin günahkar çekiciliði yüzünden inmiþtim yer yüzüne. Ama ilk kez ne karþýmdaki kadýný arzuyla istediðimi düþünmüþ, ne de dokunmasý için ona kendimi çekici kýlabilmiþtim. Þehvet iblisi ilk kez bir melekle masada sessizce oturmayý kabullenmiþti!

Ondan sonraki gece benim onun rüyalarýna girmem gerekirken, o benimkilere gelmiþti. Sürekli uyanýp, onu nasýl istediðimi düþünmekten kendimi alý koyamýyordum ama bu iradesizliðe düþmesi gereken ben deðildim. Günaha itilmesi gereken oydu, ama etkisi benim üzerimde tartýþýlmaz olmuþtu. Sonra gecenin sabaha merhaba demeye hazýrlandýðý o noktada kalkýp üzerime geçirdiðim bir ceketle kendimi dýþarý atmýþtým. Çöl kumuyla, denizin buluþtuðu, kar düzlüklerinin aþaðýsýnda kalan o yerde, üzerindeki saten gecelikle oturduðunu gördüðümde, neler hissettiðimi düþündükçe hala oradakinin ben olduðuma inanasým gelmiyor. Ayaklarý denizin serinliðini hissederken, elleri kuma gömülü öylece oturuyordu. O an hiç olmasýný düþünemeyeceðim bir þekilde bana her rengin üzerinde günaha iten bir çekiciliði olduðuna inandýrdý. Beyaz satenin bile. Belki de en çok da onun! Simsiyah saçlarýnýn uçlarýndaki mor rengin doðallýðý, rüzgarýn dans ettiriþinde o kadar muhteþem görünüyordu ki. Bronz teninin serinliði, bal rengi gözlerinin sesliliði…öylesine ki onun cehennemde yaratýlmadýðýný anlamak hiç de zor deðil. Sadece þehvetle uðraþmamýn sebebi olan bende ki ustaca çizgiler o ateþlerin arasýndan çýkan tek iyi þey. Yürümüþtüm yavaþça. Ona eþlik etmek için yanýna oturmuþtum. Bana sadece bakýp gülümsemiþti, o ruh dolu dolgun dudaklarýyla. O andan sonra ben de kopanlarla, onun izin verdikleri ve içinde yüzdüðüm eþsiz zevk…bir daha eþi benzeri olmayan bir aþk kokusuydu. Üzerimde gölgeyle büyüyen lacivertliðin ve yavaþ yavaþ aydýnlanan topraðýn gök yüzüyle birliðini seyretmeyi, o kollarýmdayken yapmýþtým. Bir kadýna sýcaklýðýmla ve aþkla sarýldýðýmý hatýrlamýyorum daha önce. Öylece uyuya kalmýþtý, üzerine ceketimi örtmüþtüm ve açýkta kalan bacaklarýný üzerime almýþtým, anne karnýndaki bir bebek gibi uyuyordu ve benim o gözlerinin açtýðýnda sorduðum ilk þey “benimle evlenir misin?” olmuþtu. Ýþte asýl anlamýyla tutku buydu. Her þeyinizi bir anda kaybettiren ve diðer her þeyinizi bulduran tatlýlýk. O kadýn benim cehennemde son buluþumun sebebi olmuþtu. Bana yasak olaný yapmýþ ve bir kadýnla baðlýlýðý kabul ettiðim için, görevlerimi de tepmiþtim. Artýk yer yüzünde benden baþka bir þehvet iblisi dolaþmaya baþlayacaktý. Yine de hala neden beni yok etmediðini anlayamýyordum, çünkü bir iblisin, cehennem efendisine karþý koymasý demek, yer yüzünde biri iþten çýkmak gibi deðildir. Cezasý yok ediliþtir ama bana bunu yapmamýþtý. Sebebinin aile kurmaya çalýþan zavallý bir cehennem yaratýðý olduðumu düþünmesi olduðunu da hiç sanmýyorum. Bir planý vardý ve ben anlayamamýþtým. Ta ki þimdi pencereden bakarken, fark ettiklerime kadar.

Ama ben onu lanetlemiþtim ve o zamana dek aþkýmýn sona erdiði gün öleceðini bilemedim. Aþkým son noktada tükendiðinde onun da ruhu bu yeryüzünden kaçacaktý. Onu ancak benim arzum tutuyordu bu topraklar üzerinde. Bir sabah uyandýðýmda yanýmda soðuk bedeni duruyordu. O kusursuz teni, bacaklarý sanki üþümüþ gibiydi; bembeyaz ve kaskatý. Bronz teni nasýl olmuþtu da o halde kalabilmiþti anlamak zordu. Dudaklarýnda ki renklilik morlaþmýþ, saçlarýndaki ýþýltý sondaydý. Gözlerini açmýþ ve ruhunun terk etmesine kendi izin vermiþ gibiydi. Onda canlý kalan tek þeyde en son ana kadar göz kapaklarý ardýnda sýcak kalan bal rengi gözleri olmuþtu. Bu canýmý acýtmýþtý. Öldüðünü görmek canýmý çok yakmýþtý, beni her þeyden vazgeçirten ve garip bir þekilde ne olduðumu anýmsamamý uzun zaman engelleyen kadýn gitmiþti, üstelikte bana aþkýmýn sona geldiðini anlatýrcasýna kýzgýn ve öfkeli tenini geride býrakarak. Oðlum 17 yaþýndaydý. Gölge’nin bunlarý anlamasýný beklemediðim halde hýzlý bir þekilde kavramýþ ve zihninde hüznü kýrýk bir aný haline getirmiþti. En azýndan ben böyle sanmýþtým. Annesinin ölümüne, babasýnýn sebep olduðunu bilmek hiç bir çocuðu mutlu etmezdi ama hiçbir baba da bunun olmasýný istemediðini açýklamak için doðru bir yol bulamazdý. Bir ay hiç konuþmadýk. Ben her þeyim dediðim kadýný kaybettikten sonra çabuk atlattýðým o hüzne raðmen, oðlumun gözlerim önünde benden kopuþunu izliyordum. Canýmý ikinci acýtan þeyde bul olmuþtu. Ona benim kýzýl gözlerim geçmiþti. Hafif çekik yapýsý da bana benzediði düþünülürse, saçlarýnýn rengi ve duruþundaki hoþluk dýþýnda yüzündeki bütün ifadeleri benden almýþtý. Koyu kýzýl dalgalar halinde, alnýna düþen saçlarý ardýndaki ayný renkteki gözleri benimkiler kadar öfkeli bakabilirdi. Gölge, bir gece sinirle evden çýktý. Geri gelmediðinde onu aramaya çýktým ve “Kýrgýn” da bir oda kiraladýðýný duydum. Gittiðimde kaný odanýn tüm duvarlarýna sýçramýþtý ve yerde yatan bedeninde sanki hiç kan kalmamýþ gibi bir donukluk vardý. Kendini onlarca kez býçaklamýþtý. Bunu yapmasýnýn sebebinin dayanamadýðý hüzün olduðunu düþünmüþtüm ama bana kýzgýn efendimin aklýyla oynadýðýnýn sonucuna varmam için uzun zaman geçmesi gerekmedi.

Ýþte en baþta o sahilde olan da buydu. Bedenine, denizin kokusuyla o gecenin sabahýnda doyamamýþtým kadýnýmýn. Gölge’nin o andan beri bizimle olmasý güzeldi ama bu güzellik bana intikam için ne kadar zaman beklediðinin önemli olmadýðý efendimin gücünü unutmama sebep olmuþtu. Ýkinci yarýda da her þeyini kaybeden bir iblis olarak artýk tam anlamýyla lanetlenmiþ, ne cehenneme kabul edilmeyecek ne de cennette yerinin olmasý imkansýz bir ruha dönüþmüþtüm. Bir de bunun üzerine kendimin yarattýðý bu garip yer yüzü dünyamdan da edilmiþtim. Onun ben de ki baðlýlýðýný o sahilden beri bilen cehennemin efendisi þimdi oðlumu benden kendi yerine çekerek almýþtý. Ýntihar onu o yapýnýn tedirgin edici ýsýsýnda bir hücrenin içine lanetiyle beraber sokmuþtu. Kovulan þehvet iblisi yerine geçebilecek, intikamla dolu mahkum bir insan iblis bana verebileceði en büyük yok ediliþ cezasýydý. Onun yöntemlerini anlamaya çalýþmadýðým için kendimle gurur duymuyordum, asla direk yok oluþun ceza olmadýðýný bildiðini bilmem gerekirdi. Ama ben hem aþkýmý tüketmiþtim ve o baþlangýç olan kadýný kendi ellerimle kaybetmiþtim, hem de oðlumun ölümüyle, yeni varlýðýnýn sebebi olmuþtum. Yani kendi yok oluþumu kendi kendime infaza itmiþtim.


Evet…Uzun zamandan sonra ilk kez dýþarýya bakmak için cesaretimi topladým. Öylesine garip bir görüntü var, karla kaplý düzlükler ya da çimenleri saklamýþ sisler… hepsi bir arada…ve ben bu hikayeyi neden anýmsadým…iblis olmanýz gerekmez bir cehennem intikamýndan etkilenmeniz için. Ne olduðuna dikkat etmeli insan… ve olduðu þeyin etkilerine! Çok fazla kiþinin uðramadýðý bir yer burasý, þu an ayaklarýmý bastýðým evin baktýðý pencereye karþý duran….ama kutsandýðýnýzý düþündüren tek þey de bu süreklilik deðil, kaybetmeye göze alamayacaklarýnýz!



          Tutku anlaþýlmasý zor deðil. Anlþýlmasý zor olan insanýn tutkuya baðýmlýlýðý...