Bölüm 1: Ýki kýz

Ýki kýz… Yeþim’le Gamze… Hayýr, onlar kardeþ deðil. Ama þimdilik dost da deðiller…
Birbirleriyle asla kavga etmezler ayný zamanda moda hakkýnda tartýþma yapmaz, birlikte vakit geçirmez, sinemaya gitmezler. Bu iki kýz ayrý dünyalarda yaþýyorlar, evet. Ama bu ileride, iyi birer dost olamayacaklarýný göstermez öyle deðil mi?
Ýsterseniz kahramanlarýmýzý bir tanýyalým hem birazdan yaþadýklarýna tanýk olacaksýnýz ve nasýl göründüklerini bilmek hakkýnýz…
Yeþim kýsa, düz, sarý saçlý, kahverengi gözlü, cývýl cývýl bir kýzdý. Dersleri fena sayýlmazdý.
Gamze ise uzun, dalgalý, siyah saçlý, iri mavi gözlü biriydi. Derslerinde oldukça baþarýlý ve disiplinli bir öðrenciydi.
Beraber olmalarý azýcýk imkânsýz gözükse de aslýnda birbirlerini tamamlýyorlardý. Sanýrým öðretmenleri Sevgi Haným bunu anlamýþtý. Öyle ki ikisini de okul gazetesine yazar olarak seçmiþti. Baþta Yeþim de Gamze de þaþýrmýþ, pek istekli davranmamýþtý. Sonra kaderlerinde olana uymuþ, kabul etmiþlerdi.
Gamze bir hayvan sever olarak hayvanlar konusunu almýþtý. Yeþim ise tüm öðrencilere okullarýnýn ne mucizevî bir yer olduðunu kanýtlamak için okul konusunu seçmiþti. Hafta sonu internet sitelerinde sörf yapmak gibi eðlenceli bir þey yerine okula gelip ilk yazýlarýný yazacaklardý.
Kýþ olmasýna raðmen güneþ yeryüzündeki tüm canlýlara gülüyordu. O gün cumartesiydi. Yeþim ile Gamze’nin okul gazetesine ilk yazýlarýný yazacaklarý gün. Tüm gazete üyeleri okula erkenden gelmiþ gibi gözüküyordu. Üyeler okul yazýlarýnýn yazýldýðý sýnýfýn içinde masalarýna yerleþmiþti. Gamze ve Yeþim’e de onlara özel masalarýný gösterdiler. Þimdi bulunduklarý sýnýf ürpertici bir sessizliðe kapýlmýþtý. Yeþim yazacaklarýný düþünürken Gamze baþlamýþtý bile. Konusu atlarla ilgili olacaktý. Gamze’nin yan tarafýndaki masada oturan Yeþim’in de parmaklarý sonunda bilgisayarýn tuþlarýna deðiyordu.
Yorucu bir 3.30 saat geçmiþti. O süre içerisinde hiç dinlenmeden yazýlarýný bilgisayarlara kayýt etmiþlerdi. Eðer yazýlarý bitmediyse öðrenciler pazar günü de yazýlarýna devam edilebilirlerdi. Ama bu günlük bu kadarý yeterliydi. Þimdi herkes evine dönüyordu. Sadece Yeþim evinin yolunu deðiþtirmiþ, Gamze’nin arkasýndan ona bir þey söylemek için gidiyordu.
—Gamze beni bekle!
¬—Oh! Yeþim sen miydin?
—Evet
—N’ oldu. Bir þey mi diyeceksin?
—Gazete de bize ayrýlan bölüm çok kýsa. Bu yüzden benim konum bitti.
—Benim konumda bitti.
—Öyle ise biz yarýn okula gitmeyeceðiz
—Bu doðru
—Tamam. Ev telefonunu biliyorum. Sezin’ den öðrendim. Seni arayýp adresi veririm.
—Ne adresi? Ne diyorsun?
—Benim evimin adresi.
—Evine gelmemi falan mý istiyorsun?
—Evet
—Gelebilirim. Ama neden?
—Bir bilgisayar oyunu aldým. Onu çözmeliyiz
—Bana uyar.
—Harika. 1.00 ile 4.30 arasý
—Tamam. Yarýn Görüþürüz.
—Ýyi akþamlar.
—Ýyi akþamlar.
Gizemli bir biçimde birbirilerine yaklaþýyorlardý.

Bölüm 2: Oyun baþlýyor
Günlerden pazardý. Gamze Yeþim’in telefonda verdiði adrese gidiyordu. Yeþimler’ in evi çok hoþtu. Zengin olduklarý evin dýþ görünüþünden anlaþýlabiliyordu. Dolambaçlý merdivenleri, uzun koridorlarý geçtikten sonra Yeþim’in odasýna ulaþýlýyordu. Gamze böyle bir oda daha görmemiþti. Huzurlu bir hava veriyordu insana. Bir o kadar da deðiþik hisler uyandýran bir odaydý. Oda iki bölümden oluþuyordu. Bu iki bölümü bir duvar ayýrýyordu. Duvar kapý ile deðil, bir pencere ile geçiliyordu. Ve ikinci bölüme ulaþýlýyordu. Bu bölüm bir kitaplýktan oluþuyordu. Gamze bu bölümü ne kadar merak etse de odanýn sonunda ki bilgisayarýn yanýna gitmek zorunda kaldý. Yeþim ise o sýrada oyun CD’sini bilgisayara takmakla meþguldü. Bilgisayar oyunu baþlatmýþtý bile. Ýlk önce Play yazýsý çýktý. Yeþim bu yazýya týkladýktan sonra bilgisayar Level1 yazýsýný gösterdi. Yani oyun baþlamýþtý…
Karanlýk bir oda vardý. Odanýn ortasýnda ise üzerinde kan bulunmayan ama öldüðü anlaþýlan biri. Bir cesetti bu! Evet, bir cesetti. Oyunun bir parçasý olsa bile insanýn tüylerini diken diken ediyordu. Odanýn geri kalanýnda ise bir yatak ve bir masa vardý. Ýþlemeli yorgan açýlýnca bir kürk manto çýkmýþtý ortaya. Yastýklarý kaldýrýnca ise bir ruj çýkýyordu. Bulduðun eþyalar ekranýn aþaðýsýndaki boþluklara yerleþiyordu.
Sað taraftaki masanýn hiç çekmecesi yoktu. Ama üzerinde boþ bir kâðýt vardý. Bu kâðýtta ekranýn altýndaki yerini aldý. Masada baþka bir þey olmadýðý için Yeþim sol tarafa týkladý. Karþýlarýna bir pencere çýkmýþtý. Perdesizdi ve açmak için bir kolu bile yoktu. Bu pencerenin camlarýnýn hiç silinmediði gayet açýktý. Çünkü dýþarýsý görünmüyordu. Ýlk önce mantoya sonra pencerenin camýna týkladýlar. Böylece o kahverengi manto bir iþe yaramýþ, camý silmiþti. Artýk dýþarýyý görebiliyorlardý. Gündüzdü ve otlardan baþka bir þey yoktu. Yalnýzca yemyeþil otlar. Bir de dýþarý çýkmak için kullanýlan bir kapý. Keþke odanýn içinde de dýþarý çýkmak için kullanýlan bir kapý olsaydý. Yalnýzca kýrabilecekleri bir cam vardý. Ama camý da kâðýtla, rujla veya manto ile kýramazsýnýz deðil mi? Umutsuz bir þekilde ekrana bakan Yeþim’in aksine Gamze bir þey bulmuþa benziyordu. Yorgana ve yastýklara týkladý. Böylece hepsini aldý. Yorgan ve yastýklarla kürk mantoyu birleþtirdi. Ýlk önce onlara sonra da cama týkladý. Ve cam kýrýldý. Oyun 4 bölümdü ve artýk iyice yaklaþýyorlardý. Ekranda görünen yazý bunun kanýtýydý.Level2…
Þimdi bahçedeydiler. Kýrýlan cama týklayýp cesedi yanlarýna almýþlardý. Hatta cesedin üzerini arayýp iþe yarayan bir þey var mý diye bakmýþlardý. Ama maalesef… Sanki… Ceseti öldüren o zalim, kibirli ve lüzumsuz kiþi bir iz býrakmamaya çalýþýyordu. Anladýnýz deðil mi? Cesedin üzerinde iþe yarayan bir þey yoktu. Yalnýzca askýlý siyah bir elbise ve çizmeler. Bahçeye gelince.. Otlardan baþka bir þey yoktu, sadece alabildiðine uzanan otlar. Evin çatýsýna çýkacaklarý bir merdiven ya da su borusu da yoktu. Hatta cesedi koklatacaklarý bir köpek bile yoktu. Sadece evin camýndan çýkanlara sert bir bakýþ atýyormuþ gibi görünen çýkýþ kapýsý. Eðer bir aðaç olsaydý týrmanýp, kapýnýn yanýna örülmüþ çitlerin üzerinden zýplanabilirdi. Bu bir bilgisayar oyunu evet ama bu tür þeyler de yapýlabilirdi. Ama hayýr! Bilgisayar programcýlarý her þeyin zor olmasýný istiyordu. Öyle deðil mi? Bu yüzden çitlerin arkasý gözükmüyor, üzerine týrmanýlamýyor olabilir. Bence… Ya sizce? Neyse, siz bunlarý boþ verin ve Yeþim ile Gamze’nin durumunu düþünün. Ýkisi de þaþkýnlar. Ve belki o aptal kapý ya da çitler yüzünden oyunu kazanma umutlarý kayboluyordur. Ama o da ne? Yeþim’in yüzünün haline bakýn! Umudunu yitirmemiþ, mücadeleci biri gibi görünüyor. Þimdi ise Gamze’ye bir þey söylüyor.
—Evet, bu kesin. Bu..
—Yeþim n’ oldu?
—Bu bir kemer deðil mi? Evet kesinlikle bu bir kemer. Cesedin üzerine bak!
—Oh! Daha önce nasýl görmedik?
—Bilemiyorum ama…
—Hadi týklasana!
—Tamam.

Kemere týkladýlar. Þimdi kemer, ekranýn aþaðýsýndaki kâðýdýn ve rujun yanýndaydý. Yeni yerleþmiþ olduðu bu yerden, Gamze’nin üzerine týklayýþýyla ayrýlmasý ile ekranýn aþaðýsýna yerleþmesi bir oldu. Gamze kemeri alarak kapýnýn anahtar deliðine soktu. Birkaç dakika beklediler. Ama kapý “ bu küçük kemerle beni asla yenemezsiniz” dercesine açýlmamakta ýsrar etti. Kemer bir kez daha, bir daha ayrýlmamak isteðiyle ekranýn altýndaydý. Yeþim olanlarýn pek farkýnda deðildi. Yalnýzca yeni cisimler arýyordu. Kemer gibi bir þeyler. Bulmasý da uzun sürmedi. Yerde diðerlerinden iki kat daha büyük bir taþ vardý. Yeþim bunu fark etmiþ ve o taþa týklamýþtý. Taþ ekranýn altýna, kemerin yanýna gitmiþti. Peki, taþla ne yapacaklardý? Kapýya mý fýrlatacaklardý? Ýsterseniz siz de düþünün. Belki kýzlara yardýmýnýz dokunur. Evet, ben bile þuan düþünüyorum. Tabi kýzlar bizden önce bulursa yapacak en iyi þey tebrik etmek olur. Ve sanýrým siz þuan bunu yapmalýsýnýz. Çünkü Yeþim bir þey buldu.
—Gamze!
Maalesef Yeþim tam bunu söylerken tahmin edemeyeceðiniz bir þey oldu. Gamze saatine bakýyordu ve gitme vaktinin geldiðini anladý. Bunu Yeþim’e söylediðinde zavallý kýzcaðýzýn yüzünü görmeliydiniz. O pembe yanaklarý gitmiþ yüzü sapsarý olmuþtu. Bizim Yeþim’in yüzü sapsarý oluyorsa ya hastadýr ya çok üzülmüþtür.
—Neyse nasýl olsa sabahçýyýz. Yarýn 2.00–5.00 arasý bize gel. Devam ederiz
—Tamam, ama kaldýðýmýz yerden devam edemeyeceðiz.
—Yok, hayýr! Edebiliriz. Bu yaptýklarýmýz bilgisayarýn belleðine kayýt olur.
—O zaman harika! Yarýn görüþürüz
—Görüþürüz
Hikâyemizi burada bölmek hiç hoþuma gitmiyor ama üzgünüm, bunu yapmalýyým. Hikâyemizin devamýný yakýnda öðreneceksiniz. Sabýrsýzlanmayýn.



YAZARIN NOTU: Yeni hikâye gelene kadar bunun gibi bir oyun CD’si alýn ve eðlenin!