Beklediðim acýlar artýk bitti. Asýl telaþ bundan sonra baþlýyor. Unuttuðum ve atladýðým bunca kaygýnýn arasýnda aþk sürekli benimleydi. O beni hiç unutmadý, yazgýsýný býrakýr gider gibi yaptýysa da aslýnda gölgelerin içinde utangaç, sýrasýný bekliyordu. Her þeye alýþtýðým kanýsýna kapýldým, tepkinin nasýl verileceðini bile unutmuþ olduðumu görünce dehþete gömüldü yüzüm. Oysa aþk; en ince dantelleri ören annemin okþayýþýnda baþlamýþtý; bedenim hayata diklenirken giderek maðaranýn içlerine kaçtým.

-Beni kollayan tanrý sizin de mi Tanrýnýzdý? Hüznü, umutsuzluðu bekleten onca yürek varken sorular kapýlardan dönmeyecek miydi? Dönenler, bekleyenleri yerli yerinde bulmanýn sancýsýyla kendilerini topluma yeniden kazandýrmak için maskeler ýsmarladýlar mý usta terzilere? Biriktirdiðim siyah-beyaz kareler, ince ezgiler, aðlatan dizeler olmasaydý kopar mýydý hayatýmýn baðý? Bu çaðýn karanlýðý çokça aydýnlatýlmýþ olmasýndan çýkmamýþ mýydý? Yeni bir yol bulunabilir mi öfkenin sessizliðine? Yüreðimde biriken kinleri organize suç nöbetleriyle aklayabilir miyim?-

Duygusal olmak, benim için çok kolay. Anlatacak bir þeyleri olanlar beyinlerinde barýndýrdýklarý o gizli sansürün titremesiyle bütün þarkýlarda aðlamaya baþlarlar. Bir süre sonra susacaðým, her þey yerli yerine oturacak. Bilinmeyenin garip mutfaðýnda hýrsýz adýmlarýyla dolaþmak oldukça çekici. Kararlýyým; ölümün o güzel týnýsýný duyuncaya kadar bütün kederleri kendimle sürüklemeye.

Ýþte bu yüzden; yeni bir mecranýn baþýndayým yine. Tutkularýmýn bilenmesinden, yüzümün aklýðýndan, içimdeki þeytanýn zorlamasýndan… söylenecek sözlerim henüz tohumlanma arifesinde; ben de Araf’ta olduðumdan yüzümü tüllerin ardýndan gösteriyorum. Ah, zavallý insan! Utan ve unut þimdi. Doðrularýn ayaklar altýna alýndýðý çaðýn yapýþkan tozu beni tanýmanýza yetmiyor. Doðrul ey suç! Dua bittiði yerden baþlayabilir.