Yalnýzlýðý çok garipti ..
Yorulmaktan zevk alýrdý, kim için yorulduðuna da hiç bakmadý. Birileri "Hey kýzým dikkat" dediðinde bakar gibi yaptý sadece.
Yorulmak o kadar keyif verdi ki! Ne kadar yorulduðunu hiç bil(e)medi. Hani iyi birþey yaptýðýnda akþam yataðýna yatarsýn ve bitkinliðin tatlý bir gülümsemeyle süslenir.. Hayýr hayýr, bu kadar derin hiç düþünmedi. O yorulsada yalnýz olmamayý seçti.

Kýz..
Aynada..
Ben diye düþündü gözyaþýný silersilmez. Ben miyim bu? Baktý. Kýsacýk sapsarý saçlarý hiç de güneþe benzemiyordu. Çocuk yalancýydý biliyordu ama herkes mi ayný "güneþ" yalanýný söylemiþti?
Gözleri yaþtan zaten bitmiþti. Etrafý kýpkýrmýzý omuþ bir çift mavi göz.. Yeþil.. Mavi.. Tekrar aðlýyordu, evet þuan yeþil..

Kýz ve çocuk olabilecek en alakasýz iki insandý. "Temiz bakýþlý pis insan" rolü çocuða o kadar oturmuþtu ki kýz "öðle yemeðindeki 4 bekâr, zeki, ateþli hatun" rolüne aslýnda hiç adapte olamadýðýný hissetti. Fakat garip tesadüflerdi onlarý bir araya getiren. En azýndan kýz bu savunmayý yapýyordu. Aðlýyordu çünkü onlar asýl olan deðildi. Bunu farketmiþti. Aðlýyordu çünkü anladý, her çift kendince en iyiydi.

Çocuk..
Bembeyaz teniydi bu kadar güzel yalan söylemesini saðlayan. O bembeyaz pürüzsüz teni-yada kýza pürüzsüz gelirdi-...
Yalanlarýna en büyük destekçi de o kocaman gözlerini örten kemik rengi gözlükleriydi.
"Ýyi bir insandý ama kötü bir sevgili! Kýrmamaya çalýþtýkça daha da batýran cinsten.." kýz onu böyle tanýmlardý. Bu tanýmýn bir zamanlar sevilmiþ her erkek için herhangi bir kadýn tarafýndan yapýlabilir olmasý eskiden onu ne kadar da mutlu ederdi!

Birlikteydiler. Dünya birzamanlar onlarýn etrafýnda dönerdi!! Yalandý bu!
Birlikteydiler. Geçmiþ maziydi artýk referans deðil! Ýþte buna bir tek kýz inandý.

Neden aðlardý kýz?
Tahtýna kesinkes baþkasý oturmuþtu artýk!
Ona neydi? Bilmiyordu ki. Zaten aynayla savaþýnda 1-0 yenik olmasýnýn sebebi de bu soruydu.
Þimdi çocuk geri dönse n'apardý? Red! Kadýn olmanýn verdiði gariplikle redderdi. Sadece kendini tatmin deðildi sorun. Sorun þuydu; Tahttan indirildi! Tahttan o kadar hýzlý düþtü ve caný o kadar çok yandý ki.. Tahtýn bu kadar yüksekte olduðunu farketmemiþti bile..


Çocuk iyi insandý. Çok sevildi. "Ýlgi istiyorum sadece ilgi" dediðinde kýz sevdi.
Bugün çocuðun ilgiyle ilgili düþüncelerimi deðiþti. Hmm kýz yeni kraliçeyi buna baðlamak istedi.

Kraliçe.. Yeni kraliçe..
Güzel ama silikti. Seviliyor olabilirdi. Sanki hiç sevilemez gibi gelirdi kýza. Belki de sadece çocukla öpüþürken gözüne çarpan "sýradan bir kraliçe(!)" olduðundan..

Kýzýn yerindeydi. Koca sandalyede çocuða sarýldý. Eski kraliçe kýzý düþünmediler bile. Neden? Çünkü o geçmiþti, çocuk geçmiþe mazi derdi. Zaten çocuk ne derse kýz buna evet demeye hükümlüydü. (("Evet demeye alýþmýþ kadýnlar" portresi tam burada))

Belli ki kýzýn(yada kýzlarýn) caný bu mazi meselesine bu kadar çok yanýyordu. O(nlar) varolmak istiyordu ama kraliçe(ler) birþeyleri çoktan maziye göm(dür)müþtü bile.

"Maziye gömmek .. Kimbilir kimleri yolladýk da haberimiz yok kaç kiþiyi "kýz" ettik, kaç kere "kraliçe" olduk." diye düþündü kýz.. Sonra farketti kýz, kraliçe, gözyaþý .. Herþey deðiþirdi de "Çocuk" hep aynýydý; o hiç deðiþmezdi!! Gözümün içine bakýp gülmezse aslýnda çocuk yok!!