Mayýs ayýydý.Havalar yavaþ yavaþ ýsýnmaya baþlamýþ,güneþ yüzünü daha sýk gösterir olmuþtu.Geceleri,yaramaz rüzgar,açýk gördüðü pencerelere tiz ýslýklarýný yolluyordu ama buna raðmen her geçen gün, tarla ve bahçelerden yükselen ‘bahar geldi!’ çýðlýklarý artýyordu.
Rüzgarýn yine muzipçe oyunlar oynadýðý serin bir gecede,2 solucan,topraðýn altýndan yavaþça kafalarýný çýkardý.Öðlen, birbirlerine her zamanki yerlerinde buluþma sözü vermiþlerdi çünkü.Ýri olan solucan, arkadaþýna: ‘Þu eski,iki katlý eve yeni taþýnan aileyi gördün mü?’ diye sordu.Öbürü:’Evet gördüm,hiç hoþuma gitmediler.Küçük kýzlarý çok kibirli.Anne fazla evhamlý.Baba çok cimri görünüyor.Küçük oðlan çocuðu ise bir cani!’diye cevap verdi.Tombul solucan,‘gecenin bu saatinde bizi de güzellik uykumuzdan uyandýrdýnýz!’diye homurdanan papatyayý duymamýþ gibi: ‘Evet benim de gözüm tutmadý bu aileyi!Halbuki eskiden orda yaþayan teyze ne kadar da iyiydi!’ diye dert yandý.Ardýndan da ekledi:’Niçin oðlan çocuðuna cani dedin ki?’ Arkadaþý,rüzgarýn aþýndýrdýðý topraða gözünü dikerek uzun süre düþündü.Sanki bir þeyleri hatýrlamaya çalýþýyor yada bir anýsýný kafasýnda yeniden canlandýrýyor gibi bir hali vardý.Yada… Toprakta kýmýldayan bir yaprak biti görmüþ,yakalamak için konsantre oluyordu.Tombul solucan daha fazla teori üretmeden, arkadaþýna ne düþündüðünü sordu.Genç solucan:’Geçen gün, evin oðlan çocuðu -sanýrým onu Emre gibi garip bir isimle çaðýrýyorlardý-elinde küçük bir kavanozla bahçeye çýkmýþ,plastik çatalýyla topraðý eþeliyor,dikkatlice etrafýna bakýyordu.Ben de merak edip,çocuðun yanýna gittim’ solucanýn konuþmasý burada kesilmiþti.Çünkü tombul arkadaþý dehþetle zýplamýþ ve çýðlýk atmýþ, ayný anda papatyalardan birinin hiç kibar olmayan sözleriyle kafasýna sert bir darbe yemiþti.Genç solucan,tombul arkadaþýný:’ Niye baðýrdýn þimdi?Birazdan koca papatyayý çaðýracaklar ve bir daha buraya adýmýmýzý bile atamayacaðýz!’ diye azarladý.Tombul solucan:’Pardon ama bana kýzmaya hakkýn yok!Nasýl olur da o çocuðun oyun oynadýðý yerlerin yakýnýna gidersin?Tehlikeli olacaðý aklýna gelmedi mi hiç?Ama beni azarlamayý biliyorsun deðil mi?Þu papatyalara da günlerini göstereceðim!Neymiþ, güzellik uykularýný bozmuþuz!Hýh!Onlar güzellik uykusuna yatsa ne yazar!’ diye söylendi. Genç arkadaþý, tombul solucaný zar zor sakinleþtirdi ve daha güvenli bir alana gitmeye ikna ettikten sonra yarýn o kibirli papatyalara günlerini gösterme konusunda arkadaþýna bir söz vermesi gerekti.Ardýndan daha emniyetli bir yerde konuþmalarýna devam ettiler.Genç olaný:’Ýþte dediðim gibi,o çocuk küçük kavanozuna bir þeyler dolduruyordu sürekli.O sýrada oðlanýn ablasý geldi ama kibirli kýz, hemen sonra yüzünde garip bir ifadeyle,kardeþine kýzmaya baþladý.Bir þeylerden iðrenmiþ gibi görünüyordu.Benimse merakým gittikçe artýyordu.Yavaþ yavaþ çocuðun olduðu yöne doðru ilerledim.Evet evet þimdi kavanozda kýpýrdayan canlýlarýn olduðunu görebiliyor fakat yüzlerini seçemiyordum.Biraz daha ilerledikten sonra-burada genç solucanýn sesi titremiþ,gözleri buðulanmýþtý-kavanozun içinde,yardým isteyen,çýrpýnan salyangozlarýn olduðunu gördüüüm!’diye baðýrdý.Þiþman solucan ise,aðzýndaki kraker parçasýný güçlükle yutarak:’Vay be!Hakikaten de caniymiþ bu oðlan!Yazýk olmuþ salyangoz kardeþlerimize.Halbuki geçen gün, senin yuvada yaptýðýmýz partide bir tanesiyle iyi dost olmuþtum.Harika fýkralar anlatmýþtý bana.Hey!Üzme kendini dostum.Ölenle ölünmez biliyorsun!Hadi neþelen biraz.En iyisi sana, o arkadaþýmýzýn hatýrasýna bir fýkra anlatayým.Þimdi,bir salyangoz ve bir kertenkele bara gidiyorlar…’Tombul solucan daha fazla devam edemedi fýkrasýna.Onun da sesi kesilmiþ,ay ýþýðýnýn aydýnlattýðý ýslak toprakta,öylece hareketsiz bir biçimde kalakalmýþtý.Sanki bir dostun,deðer verilen bir yakýnýn kaybedilmesinden sonra duyulan o derin sýzýyý hissetmiþti yüreðinde.Yada… Fýkranýn gerisini unutmuþtu,kim bilir…Aralarýnda uzun bir sessizlik oldu.Ardýndan genç solucan, bir þeylerden rahatsýz olmuþ gibi,olduðu yerde kýpýrdandý.Bir yandan da tombul arkadaþýnýn fýkraya devam etmeyiþine,içten içe seviniyordu. Tombul arkadaþýnýn gözlerinin kapandýðýný fark etmiþti ama kendisinin hiç uykusu yoktu.Þu yeni taþýnan,garip aileye –gördükleri yüzünden olsa gerek-fazla takmýþtý anlaþýlan.Ya onlar rahat yataklarýnda uyurlarken,o barbar çocuk gelir de hepsini bir kavanoza týkýþtýrýp,kötü emellerine alet ederse?!Ya onlar bilmem kaçýncý rüyalarýnda,bir þeyden habersiz horuldarken,cani ruhlu, alçak insan Emre, gelip de onlarý ezmeye kalkýþýrsa!?Bu düþüncelerden sýyrýlmak için þöyle bir silkindi bizim genç solucan fakat senaryo üretmekten kendini alamýyordu bir türlü.Çeþit çeþit manzaralar geliyordu aklýna.Bir atölyede çalýþan, onlarca insan iþçi ve her türden binlerce böceðin,solucan ve salyangozun ezilmek için beklediði,sarý kavanozlar! ‘Iyyy!!!’ dedi elinde olmadan genç solucan.Ardýndan, ’Uykun geldiyse,hadi geri dönelim’ dedi gözleri uykusuzluktan kapanan iri arkadaþýna. Tombul solucan:‘Evet,çok uykum var.Hadi gidelim.Þu yeni gelen ailenin çaresine daha sonra bakarýz artýk.’ diye cevap verdi bin bir güçlükle.Bir açlýða bir de uykusuzluða dayanamazdý þiþman solucan.Rahatýna pek düþkündü.Arkadaþýna yaslandý ve az sonra sýcak yuvasýnda,rahat yataðýnda olacaðýný hayal etmeye çalýþtý.