O gidiyordu...

Hayta Köprüsü’nün halatlarýndan
bir meyhane þarkýsý kopuyordu
Su bardaklarýndaki damarsýz þaraplarýn
asmasýna uzanýyordu dilsiz bir kadýnýn elleri
Uzun gecelerin payýna, kýsacýk düþler düþüyordu

O gidiyordu...

Þiþedeki mektuplar su alýyordu aðýr aðýr
Ýçinde saklanmýþ aþk, yok oluþun morluðuna kapýlýyordu
Uzaklardan gelen bir tren,
Hiç balona dokunmamýþ çocuklar,
Ýnce hastalýklarýn imzaladýðý kanlý mendiller,
Her þey, herkes bir anda susuyordu

O gidiyordu...

Bir akrebin beþinci boðumunda gizlenmiþ zehir,
Neftî nehrin içindeki gölgeye geçiyordu
Yollarda çakýllaþan telgraf çiçekleri,
Niyetsiz þekillenen kahvenin telveleri,
Cama vuran yaðmurdaki o gizli ýslýk
Hepsi birden sahipsiz kalýyordu

O gidiyordu...


Daha çok aðlamak istiyordu kalanlar
Bu hiçlik, bu kendinden geçmiþlik kimseye yetmiyordu
Ýki mecruh yüreðin umutlarýna
bir yüzüðün aðýrlýðý düþüyordu parmak ucundan.
Zaman hafifliyordu...

O gidiyordu...

Hayta Köprüsü’nün halatlarýndan
bir meyhane þarkýsý kopuyordu...