LÜTFEN...



          
     Senin o yumuþacýk enerjini çok özlemiþim... Hem de çok! Neden her þey daha kolay olmuyor ki sanki... Her þey karmaþýk, yanlýþ ve saçma; daha kolay deðil. Çok daha zor, çok fazla zor...
     Onun ruhu; öylesine katý, öylesine uzak, öylesine acýtýcý, öylesine zalim, öylesine... öylesine babam gibi ki! Bazen niye devam ediyorum, diyorum. Niye acýya bir son vermiyorum? Ama bu acýya son, bir baþkasýna baþlangýç... Ve çoðu kiþinin birden, büyük sýkýntýsý demek...
     Ona bir türlü, þöyle içimdeki en derinimden gelerek “Seni seviyorum!” diyemiyorum. Hep aðlamaklý oluyorum, hep tutuk oluyorum...
     Sana ise... Sana ise, çok uzun zamandýr tanýdýðým, yumuþacýk dalgalanan enerjinin içinde yüzerek, yüzüm mutluluk ve yükseklikten kýzarmýþ haldeyken haykýrabilirim. Hem de tam þu anda!
     Benimle uyu, lütfen... Sana sarýlamaz mýyým? Bitiþ... Tükeniþ... Mantýðýmýn hakim olduðu son hücrelerim de pes etti... Ben! Ben, sana sarýlmaya gelmiþtim! Seninle uyumaya gelmiþtim zaten! Lütfen deme bana! Akýyorum yerlere... Yanan mum gibi, akýyorum yerlere... Vücudumun týpasý, fýrlamak için zorluyor bedenimi sanki. Aslýnda bir tek sonsuzluk biliyor gerçeði...
     Bu geceyi kutsuyorum... Raistlin’e dokunan Crysania gibi titreyen kalbimi kutsuyorum. Böylesi güzellik, böylesi mutluluk, böylesi sevgi, bu gece –biraz arabesk ama- yasak bana...
     Seninleyken neden muzýrlaþýyorum? Sen artýk büyüdün... Büyümedin mi? Yaramaz bir çocuk oldun, benim gibi...
     Seni seviyorum! I loved you as I hate you!
     
Yanýyorum! Gece çok sýcak... Sabah olmak üzere... Biliyorum, sen de uyuyamayacaksýn. Sen de, güneþ, sokaklarýn en gölgeli köþelerine deðinceye kadar, hayal kuracaksýn... “Neden?” diyeceksin. “Neden bunu yaptý bana?” ve “Yarýn ne olacak?” Korkacaksýn ve belki de bininci kez benim yüzümden, aðlayacaksýn...
     Gerçekten bu gece yanýnda olmayý çok isterdim. Gerek kýrgýnlýðýmdan, gerek kýzgýnlýðýmdan, gerek arsýzlýðýmdan, gerek sevgimden...
     Ruhum bu gece senindir... Düþlerine amade...

     Sabaha karþý 5.30’da gökyüzüne bakarken, gözlerim birbirine aniden yapýþarak olaðanüstü acýdýlar ve bedenim, biri hýzla ittirmiþ gibi sarsýldý. Çok uykum var...
     Düþünüyorum da, seninle mavi-mor duvarlar arasýnda koþuþturamazdýk herhalde, deðil mi? Mutlaka durmamýz gerekirdi. Durup birbirimizi görmemiz gerekirdi paçavralardan arýnmýþ þekilde...
     Güçlü deðilim iþte! Olmam gerektiði kadar güçlü deðilim! Karþý koyamadým özlediðim dudaklardan çýkan özlemediðim sözcüklere... Sonsuzluk haklý, hazýrým...
     Sen ki benim küçük kardeþim veya zeki oðlum olacaktýn; yolunu þaþýrdýn... O zaman ‘lütfen’ deme bana! Lütfen deme! Nerde o eski günler? Ben çocuk, sen çocuk... Park ve aðaçlar...

Umarým bu yazdýklarýmý babam okumaz... Umarým bu yazdýklarýmý sevgilim okumaz... Ýþte ikisi birbirine benziyor. Ýkisi de benden uzak ve hislerimden olabildiðince habersiz. Ýkisi de beni tanýdýðýný sanýyor ama öylesine... öylesine yabancýlar ki bana!
Bu þarkýya bayýlýrým! Evet, senin sevdiklerinden baþka þarkýlarý sevdiðim için kapris yapmayacaksýn, biliyorum. Sen, benim deðerlim! Evet, sen! Nerden geldin? Nerden çýktýn þimdi? Bir boþluk vardý tüm bu düzenin içinde, pek önemsememeye çalýþtýðým bir boþluk... Gelip o boþluðu doldurdun ve ben farkýna vardým ki, aslýnda her þey o boþlukla beraber boþmuþ... Onun dýþýndaki bütün doluluk, fazlalýkmýþ...
Gel!
Gel! En çok sana yakýþýr bu diktiðim, kollarý gümüþ rünlerle süslü cüppe... Gelip beni de cüppenin içine al. Hiçbir þey için küçümseme beni, ne olur... Yargýlama, sadece sev... Oradayým; sana elini uzatmýþ, ýþýðýyla koruduðu alana çekecek olan benim! Seni bekliyorum. Yaralarýný saracaðým. Sana iyi bakacaðým. Sonunda umarým, eskisinden daha büyük yaralar açmam kalbinde...

Suçluluk mu? O da ne! Hissettiðim bu sýkýþtýrýcý ve bastýrýcý his, suçluluk mu sanýyorsunuz? Ben... ben, þeyy... ben, onu... ben onu aldatmýyorum ki! Tek yaptýðým, mutsuzluðum yüzünden yanlýþ bir þey söyleyip onu kýrmamak için mutlu olmaya çalýþmak...
Nankör müyüm? Nankör müyüm, onun beni mutlu edemediðini düþündüðüm için? Bazen, evet bazen mutlu ediyor. Hem de çok... Uçuruyor beni o sevimli gülüþüyle... Onun ne kadar tatlý bir koala olduðunu düþünüp gözlerimi ondan alamýyorum. Hemen yumuþamaya hazýr oluyorum o zaman; hemen affetmeye hazýr... Tek yapmasý gereken, onun için deðerli olduðumu hissettirmek... Sadece bunu istiyorum, beni kýrdýðýnýn farkýna varmasýný... O zaman her þey düzelecek, kaþlarýmýn altýndan bakmayý keseceðim ve kapýyý açýp ona sarýlacaðým. Göz yaþlarým saçlarýma damlarken, tek istediðim bu oluyor; beni sevmesi...Aðzýndan bir görev gibi çýkan “seni çok seviyorum”larý deðil, onlarý istemiyorum artýk! Ama o asla ödün vermiyor! Bir kere sinirlenince, hiç durmuyor! Bir kere üzünce, hiç... hiç durmuyor! Hiç! Yumuþak dudaklarýndan sürekli “Haksýzsýn, yanlýþ bu yaptýklarýn! Ben haklýyým, doðru bütün yaptýklarým!” dökülüyor. Hatta bazen, boða sabrýmýn eteklerini çekiþtirecek derecede sinirlendirerek “Benden öðreneceksin nasýl doðru ve mükemmel olunduðunu” diyor ya, orda kopuyor bütün halatlar. Kalbimden beynime giden teleferiðin bütün halatlarý...
Evet, kendimi haklý çýkarmaya çalýþýyorum... Bir baþkasýna karþý derin hisler beslediðim gerçeðini, adice davranmamý haklý çýkarmaya çalýþýyorum. Ee ayrýl o zaman, dediklerini duyuyorum birilerinin... Yapamam! Ayrýlamam! Onu seviyorum! Bu da doðru, onu seviyorum... Ne kadar camýma her seferinde daha büyük taþlar atsa da, onu seviyorum... Bu deðiþik bir sevgi; kýrgýnlýklarýn arasýndan, her an çürüyebilecek narin bir çiçek gibi çýkmýþ ve her þeye raðmen açmýþ... Bu yüzden deðerli...
Soyutlaþýyorsun kollarýmda! Yo, hayýr! Gitme! Beni yalnýz býrakma!
-     Yalnýz deðilsin ki, o var...
-     Hayýr, ben seni istiyorum!
-     Karar ver lütfen... Ben seni yine de beklerim ama üzülmene de dayanamam...
- Lütfen deme! Lütfen deme bana! Öyle güzelsin ki... Öyle platin... Öyle eþ... Öyle meyvemsi... Öyle büyücü... Öyle esmer... Öyle sýcak... Lütfen deme bana! Vaz geçemiyorum lütfenlerinden, senden...