Taþlý tarlada yaþayan bir ayrýk otu varmýþ. Soðanlarla, sarýmsaklarla, yoncalarla, çayýrlarla arkadaþlýk edermiþ. Çok kalabalýk bir ailesi varmýþ. Her gün bir kardeþi daha doðarmýþ. Yaðmur sularýný çok severlermiþ. Ýlk önce onlar içermiþ. Bu yüzden dostlarý þalgam, havuç ve turpla tartýþtýklarý da olurmuþ.
Kocaman kocaman yapraklarý, uzun uzun kökleri olduðu halde toprak sahibi hiçbir iþe yaramadýklardan söz eder, onlarý hiç sevmezmiþ. Domates, biber, salatalýk fidelerini çapalarken ayrýk otunun akrabalarýný söker sonra onlarý çuvallara doldurarak götürürmüþ. Bu dönüþü olmayan bir gidiþmiþ. Helalleþerek ayrýlýrlarmýþ.
Günlerden bir gün ayrýk otu bir rüya görmüþ. Rüyasýnda gördüðü bu güzelliðe aþýk olmuþ. Günlerce yemeden içmeden kesilmiþ. Yapraklarý solmuþ. Arkadaþlarý hastalandý sanmýþ. “Bu dert beni öldürecek, en iyisi büyük babamla konuþmak. Belki bir çaresi vardýr.” Demiþ. Sonra en yaþlý ayrýk otuna aþkýný anlatmýþtý. Aþkýnýn adý menekþe imiþ. Köþkün bahçesinde yaþýyormuþ. Köþkün bahçývaný her gün suluyor, gözü gibi bakýyormuþ. Yanýnda arkadaþlarý lale, sümbül ve yediveren varmýþ. Köþkün sahibi bu çiçekleri çok severmiþ. Özel bir itina gösterirmiþ. Bir tekinin bile solmasýna izin vermezmiþ.
Gelelim ayrýk otuna büyük ayrýk otu torunun derdini dinlemiþ dinlemesine ama bir derman bulamamýþ. Küçük ayrýk otunun sevgilisine kavuþmasýnýn imkaný yokmuþ. “Unut sen onu, baþka yolu yok.” Demiþ. Demesi kolay ama yapmasý zor. Gönlüne ferman dinletememiþ, unutamamýþ sevdasýný ayrýk otu . “Menekþem” derde, baþka bir þey demez olmuþ. Sevdasýnýn hasretiyle köklerini salmýþ. Salmýþ taaaa köþkün duvarlarýna kadar. Lakin o kale suru gibi duvarlarý aþmak imkansýzmýþ. “Olsun , yanýna yaklaþtým ya bir duvarýn ne önemi var. Bende gönül gözü ile görürüm sevdiðimi” demiþ ayrýk otu.
Rüzgarlar menekþeden, ayrýk otuna doðru eserse menekþenin kokusunu getirirmiþ. Bu kokuyu derin derin içine çekermiþ ayrýk otu , yüreðinin yangýnýný söndürmek için. Eðer ayrýk otundan menekþeye doðru eserse bu seferde rüzgarla sevda mektuplarý, aþk þiirleri gönderirmiþ. Gelen bu naðmeler o kadar içten, o kadar gönüldenmiþ ki menekþede aþýk olmuþ ayrýk otuna. Bu sevdalýlarýn göz yaþlarý yaðmurlara karýþmýþ, birbirlerine kavuþabilmek için. Gurbet Türküleri yakar olmuþlar.
Günlerde bir gün ayrýk otunu kuvvetli bir el tutmuþ. Topraktan sökmüþ almýþ. Bir çuvalýn içine týkýþtýrmýþ. Ayrýk otu ürkek ürkek, avazýnýn çýktýðý kadar baðýrmýþ. “Heeyyy… Ne oluyorrrrr… Býrakýn beni…. Sevdiðimden ayýrmayýn Allah aþkýna…” Ama feryadýný duyan olmamýþ. Menekþe ile vedalaþamamýþ bile. Kýsa bir yolculuktan sonra büyük baþ bir hayvanýn deðirmeninde öðütülmüþ.
Menekþe iþe kara kar yastaymýþ. Artýk sevdiðinden haber alamýyormuþ. Rüzgar artýk sevdiðinden mektuplar, þiirler getirmiyormuþ. Gönderdiði selamlarý ise “Yok, bulamadým, iletemedim.” Diyerek geri getiriyormuþ.
Menekþenin yüreciði kor olmuþ. Sevgilisini kaybetmenin acýsýyla günden güne solmuþ. Yüreðinin yangýný bedenini de sarmýþ. Artýk çiçek açmaz olmuþ. Hayata küsmüþ, yapraklarý bir bir gazel olmaya baþlamýþ. Istýrap dolu yýllar geçmiþ. Artýk menekþe can çekiþiyor, ölüm döþeðinde yatýyormuþ.
Bu hali gören bahçývan menekþenin haline üzülmüþ. Ona gübre vermeye karar vermiþ. Menekþenin topraðýna yeni aldýðý gübreyi atmýþ bahçývan. O da nesi! Aþkýn sesi!.. Menekþe iki günde iyileþmiþ. Ýyileþmekle de kalmamýþ, Yeþil yeþil yapraklar açmýþ. Döl vermiþ. Tomurcuk üzerine tomurcuk… Rengarenk, desen desen, küçüklü büyüklü yaprak niyetine çiçek açmýþ. Bu duruma köþk sahibi de þaþýrmýþ. Menekþeyi bu hale getiren týlsýmý merak etmiþ. Menekþe tüm Bahçeye haykýrmýþ “AÞK”