BULUT ZAMANLARI...

yurtsuz bir ay akýyor
eski bir kýþ masalý anlatan bulutlardan
gecenin duvarýnda pencereler yalnýzlýk
fanilikten söz eden bir þarký rüzgar

ötesin sen
gül kurusu saçlarýnda gün batar
susuþun sarý yapraklar
gözlerin sonbahar

ah o bulut zamanlarý
     ki zamandan kovgun
kül hiçlik
kil akþamlar
bun

rýhtýmlarda beklersin beni
duraklarda
sonsuza daldýðýn her yerde
gazeller döker yüreðin
gözlerin aþk girdabý

ben o uzak kýr yollarýnda
anýzlý derin hiçlikte
yýldýz yaðmuru gecelerden ýslanmýþ
ay biriktirerek yüzümün yapraklarýnda
sesimde çoðaltarak ýrgat türkülerini
bakýþýmda kaval kanamalarý
tut ki yaylasý ölenler-daðý yýkýklar gibi
köle pazarlarý... sokak çocuklarý... tarih
yýkýlmýþ kentlerin altýnda kalan hasretlere
hüznümün sýrtýnda anlatýlmaz sevdalar...
gelirim

kederim çivilerle
yüreðim cesetlerle
hayvanca hoyrat
eylülce þair
yar
bakýþýnda uçuþan yapraklar...
acý
sen ki buldukça tükenen
elimi uzattýkça tutulmaz rüzgar
tanýdýkça yabancý

izafiyet kesinliðinde bir bakýþ buldum da gözlerinde
kuantum tadýnda bir þeyler
keynes ve sonraki kýþ
tam da bir uzun havanýn orta yerinde
mekanik metal bir bakýþ
tam da turaç kuþu konarken dala
aaah nasýl da yorgunum... ki uzak
kanar gayri þuramda
tökezir deli akýþ

düþ ovalarýna ölümcül bir ot gibi girdi de aþk
yaþlý çýnarlarýn altýnda
sen bittin... aþkýný öldürerek

aþk iþte
devrimci ezilmiþliðimizin altýnda
seyriyen asi damar

aþk iþte
bulut taylarý
yürüyen arkadaþlar
keremin aslýyý sorduðu yanýk ocak taþlarý
yurtsuz bir ay akarken üþüyen yalnýzlýktan
þehir
akþam gününde
geçmiþ hazanlarla günlenen ihtiyar

pencerenin pervazýna düþmüþ ölü bir arý
ýþýklarla oynaþtý... güllerle seviþti... dikenlerle dövüþtü
yaðmurlar yaþadý... yellerde savruldu
hala kanatlarýnda bulut bulaþýklarý
aþk iþte

ýrgat sofralarýnda taze somun gülünce
nasýl yayýlýr o gülüþ sýcacýk
nasýl akar boþalmýþ dere yataðý çizgilerinden topraksý suratlarýn
aþk iþte

ömrüm ki
iklimini yitireli çok olmuþ
belki bin yýllýk yoldur geldiðim
sevdiðim
bir sevdalý yüreðin eylülüne düþtün
ki onca zamanda aþk da eðrilmiþ...
gülüþ de yitirmiþ aslýný... bakýþlarda heyelan
sararan yapraklarým ürkütürken saçlarýný
yüce dað baþýnda aðlar bir ceylan

bozkýrlarda kuþlar toplu uçuyor
dikenler kurumuþ ama ayakta
kýþ kötü geçecek bu yýl

faniliðe dair bir þarký söylüyor da bulutlar
anladým kimi zaman baþlamadan biter masal
þu deli bulutun tayý
alýr da götürür ýssýzýma
sen
gayri beni anýmsama
kal...

adnan durmaz,bilirsin aþk da serseri,art yay,ank,2003