Merhaba Caným

Gönderdiðin uzun ve içten e-mail’inin beni oldukça memnun ettiðini söylemek istiyorum, çok teþekkürler. Seninle yazýþmak ve bir þeyler paylaþmak benim için de gerçekten mutluluk verici. Sen de farkýnda mýsýn; yazýlarýmýz yolculuklara benziyor. Ýlerideki tepenin arkasýnda ne olduðunu bilmeden yaptýðýmýz heyecanlý ve güzel manzaralý bir yolculuða. En azýndan bana bunu çaðrýþtýrdý. Umarým biz de ilk virajda uçuruma yuvarlananlardan olmayýz.

Bu sefer seninle paylaþacaðým þeyler ilk gençlik ve çocukluk anýlarýmdan bazýlarý olacak. Kiþiliðimizin oluþmasýnda bu dönemin çok önemli olduðunu düþünüyorum. Belki senin de bana anlatmak istediðin ve yaþadýðýn buna benzer olaylar vardýr. Sana özel yazýlan hayatýndaki en uzun e-maillerden birini okumaya hazýr mýsýn? O zaman sana þimdiden sabýrlar diliyorum, umarým sýkýlmazsýn.

Ýlkokulun ilk yýllarýnda beden eðitimi derslerinde öðretmenimiz sürekli sýra arkadaþlarýný koþu yarýþýna sokardý. Üçerli gruplar halinde sýraya girer, var gücümüzle arkadaþlarýmýzý geçip birinci olabilmek için koþturur dururduk ve ben her iki arkadaþýma da her defasýnda yenilir, sonuncu olurdum. Her yeni koþuda bu iki arkadaþým beni rakipten saymayarak “bu sefer birinci ben olacaðým” diye aralarýnda iddiaya tutuþurlardý. O yaþtaki bir erkek çocuðunun bu durumdan ne kadar kötü etkilendiðini tahmin edebilirsin.

Bir gece rüyamda arkadaþlarýmý geçerek birinci olduðumu gördüm. Bu bende öyle bir moral motivasyon saðlamýþ ki ertesi günkü yarýþta her ikisini de geçmeyi baþardým. Çocuklar þaþkýnlýktan küçük dillerini yutacaklardý neredeyse. O gün ders bitip yüzümü yýkamak için lavaboya gittiðimde aynada kendi yüzüme baktým ve o anda hayatýmda ilk ve son kez sevinçten aðladým.

Bu kez daha da küçüktüm. Ýlkokula bile gitmiyordum. Bir yaz akþamý kiraz çekirdeklerini çiçek çýksýn diye balkondaki saksýmýza gömdüm. Her sabah soluðu saksýnýn yanýnda alýyordum ama her gün suladýðým halde toprak bir türlü filiz vermiyordu. Sonra bir sabah kalktýðýmda ufacýk bir filizin topraktan çýktýðýný gördüm. Dünyalar benim oldu. Belki de babam o filizi bir yerlerden bulup topraða dikmiþti. Hala bunu babama sormadým inanýr mýsýn? Sorsam da hatýrlayacaðýný sanmam zaten aradan yirmi küsur sene geçmiþ. Ben her sabah koþarak ona su veriyordum. O bitkiyi öyle çok sevmiþtim ki; güvercinler yemesin diye baþýnda nöbet beklediðimi bile hatýrlýyorum. Bir gün evimize haylaz mý haylaz bir çocuk geldi ve o bitkiyi çok sevdiðimi anlayýnca tutup kökünden kopardý ve balkondan aþaðý attý. Ýþte ilk yumruðumu o zaman attým.

Sanýrým ilkokul son sýnýftaydým. Çýnarcýkta bir pansiyonda kalýyorduk. Ben balkonda tek baþýma etrafý seyrederken bir arý çevremde výzýldamaya baþladý. Çok küçükken beni bir arý soktuðu için korkumdan hemen içeri kaçtým ama gözümü de ondan alamýyordum. Bir süre sonra balkonun duvarýna kondu. Hemen masanýn üzerinde duran su bardaðýný elime geçirdim, sessizce yaklaþýp onu bardaðýn içine hapsettim. Arý dakikalarca bir çýkýþ yolu aradý ama nafile tabi. Sonra birden yere kondu ve hiç kýpýrdamadý. Ben havasýzlýktan öldü sandým. Bardaðý kaldýrýp arýya iyice baktým ama yaþýyordu ve nedense olduðu yerden kýpýrdamýyordu. Sonra bir gazete ile iteleyince kaçtý gitti. O anda bu duruma bir anlam verememiþtim ama yýllar sonra psikoloji dersinde bu davranýþa “öðrenilmiþ çaresizlik” dendiðini öðrendim. Bizler de o arýnýn durumunda deðil miyiz? Bir þeyler elde edebilmek için var gücümüzle uðraþtýðýmýz halde bir çözüm bulamayýnca ümidi kesip artýk çýkýþ yolu aramýyoruz. Oysa belki de üzerimizdeki bardak artýk kalkmýþtýr.

Ciddi anlamda ilk kez bir kýzla çýkmaya baþlamýþtým. Amacým sadece tecrübe kazanýp bu duyguyu da tattým diyebilmekti. Kýza karþý duygusal bir yakýnlýk hissetmiyordum ama onun yanýnda iken çok eðleniyordum. Bir gün bankýn birinde oturup gülüþürken ellerimi tuttu. Gözlerimin tam içine öyle pervasýz ve buðulu gözlerle baktý ki yüreðime hançer saplandý sandým. Eve döndüðümde bana aþýk olan bu kýza aþýk olmadýðým için kendimden utandým, büyük bir suçluluk duygusuna kapýldým. Sanki ihanet etmiþim gibi. Aþký göðüsleyebilecek kadar olgunlaþmamýþ, aklý beþ karýþ havada toy bir delikanlý olduðumdan kýzý terk ettim. Ama insanlarý hafife alýp duygularý ile oynamamak gerektiðini de çoktan öðrenmiþ oldum artýk.

Þimdilik bu kadar.
Görüþmek üzere…
BAHADIR