YALNIZLIK SÖZLERÝ I

YANSIMALAR VE GÖLGELER

Her þeyin, senin varlýðýnla yoluna girdiðini düþünürken, þaþkýn bakýþlar arasýnda, unutursun dedin, ben tabii ki unuturum dedim. Dalgýn, durgun ve benden kaçýrdýðýn bakýþlarýn arasýnda yaþanmýþlýðýn getirdiði cümlelerle: izi kalýr ama…izi kalýr, ama nasýl ki beþ-on yýl önceki bir olay o zaman çok önemli olsa da þuan olay sende bir his uyandýrmýyorsa, sýradan bir þeymiþ gibi geliyorsa, bana da öyle gelecek dedim. Gözlerindeki ýþýltýyý göremedim ya da görmemi istemeyerek, belki dedin… her þey durdu. Baþtan almanýn imkansýzlýðýný yaþýyordum. Ne üzülecek ne sevinecek bir haldeydim. Ýsimsizleri yaþýyordum. Yaþadýklarýma isim ararken, yorumlar yorumu kovalarken, listeye bir isimsiz daha eklenmiþti. Biliyordum ve korkuyordum. Sen bir yanýlsamaydýn. Bu düþünceye nasýl, nereden vardým bilmiyorum. Seninle yürüdüðüm yollarý yalnýz yürümedim; seninle oturduðum yere yalnýz oturmadým; seninle güldüðüm þeye yalnýz gülmedim, çünkü seninle var olana hiç gitmedim ki. Kendime küser gibi onlara da kustum. Korktum. Bu gerçeði itiraf etmek zor ama korktum iþte. Belki seni hatýrlamaktan belki kendi gerçeðimi seninle örtmeye çalýþmaktý. Çünkü sen bir yanýlsamaydýn. Bunu biliyordum. Acý çekiyordum, gözlerime hakim olamýyordum, rüyalarýmý kontrol edemiyordum. Fakat zihnimin kontrolünü hala kaybetmemiþtim. Manyetik alanýma yabancýydýn. Tanýmsýzdýn. Ve hazýrlýksýzdým. Nasýl, neyle savaþtýðýmý bilmiyordum. Silahý seçmekte zorluk çeksem de düþünceler hala direniyordu. Bana yanýlýyorsun diyordu. Dayanaklar oluþturuyordu. Hayatýn ve benim gerçeðimden oluþan dayanaklar. Uzun sürdü savaþ. Cephanelerde yenilmekten kan kaybetmekten inan öyle yýprandým ki hayat çekilmezleri oynuyordu. Hedefler ve idealar bitme noktasýna geldi. Yelpaze gittikçe daralýyor. Zaman beni tüketerek ve yüzüme sýrýtarak ilerliyordu. Yaþamam gerekenlerin zamaný geçiyordu. Her þeye raðmen direndim. Belki yenile yenile yenmeyi öðrendim. Artýk isimsiz, tanýmsýz olmaktan çýkmýþtýn. Seni yenmenin yollarýný bulmuþ, zayýf noktaný tespit etmiþtim.
Savaþý kazandým. Düþtüðüm yerden dirildim ya da öyle sandým. Sonuçta ayaktaydým ya. Neyi kazandým neyi kaybettim derken, sen yoktun ama beraberliðinden hislerimi de götürmüþtün. Artýk kimse için gözyaþý dökemezdim. Kimseyi önemsemeyecektim. Çünkü deðmiyordu kendimi feda etmek.
Duygular gide dursun. Ya korkularý, endiþeleri nasýl onaracaktým. Acý bir kere mi yaþanýr ki. Bir kaçýþ baþladý. Kimsenin anlamadýðý anlamak istemediði bir kaçýþ. Çok þeyle kamufle ettim. Unutmak adýna neler yapmadým ki. Bana ait olmayan her þeyi yaptým. Ve sonra bunlarýn, benim yaþam tarzýmý oluþturacaðýný nerden bilebilirdim. Kaynaðý sen idin. Ardýndan onarýlmasý zor ama imkansýz da olmayan bir harabe býrakmýþtýn. Ben zaman unutturur demiþtim. Hissiz, anlamsýz býrakýr demiþtim. Zaman beni haklý çýkardý ama izini silemedi. Hepleri ve hiçleri oynayan ben sensiz çok yol aldým. Senin sayende artýk yansýmalarla oyunlar oynamaya baþladým. Kendi kendimi kandýra kandýra, riski göze ala ala önümü göremeyeceðim oyunlar oynadým. Kör, saðýr rolüne büründüm. Adeta senden intikam alýrcasýna baþrolleri oynadým. Görüntüde senaryolarý onlara býraktým. Rolümü oynarken bir yandan kendi senaryomu yazýyor ve eyleme geçiriyordum…
Ve sonra ikinci bir yanýlsamanýn tufanýna takýldým. Seni bilmeyerek seni oynadý. Kendini ararken, beni buldu. Þaþkýnlýktan kurtulmak isterken benim girdabýma tutuldu. Ýsimsizleri benimle tanýmlamaya çalýþýrken, benim isimsizlerimle tanýþtý. Ve allak bullak oldu. Onun sabrýný ve inatçýlýðýný gördükçe yüklendikçe yüklendim. Bu intikam deðildi. Ondan habersiz onun adýna verilmiþ kararýn tatbiki idi. Anlamýyor deðildi. Sadece þaþkýndý. Bütün bunlar olgunlaþtýrma ve hayatýn gerçeðini kendisine göstermek içindi…gel-gitler yaþandý. Gedikler oluþturuyor ama doldurmuyordum. Zincirin halkalarýný koparýyordum. Bütün iyi niyetime raðmen ona kendisi olmasý gerektiðini, farklý davranmamasý gerektiðini öðretemedim. Gözlerini kaçýrmasý, tereddütlü bakýþlar, çeliþkili konuþmalar ve nihayetinde bana sonlarý anlatýþý oyunu bitirdi. Halbuki ben süreci öðrenmek ve yaþamak istiyordum… sözüm vardý. Duygularýmýn incinmesi karþýlýðýnda verilmiþ bir söz. Hislerimi yaþadýklarýma bulaþtýrmayacaktým. Kendime düþüncelerimi rehber yapacaktým. Dengeyi korumalýydým. Yansýmalara son vermeliydim. Senin ve yansýmalarýn gölgesinde yaþayamazdým. Hayat bir kere daha acýmasýzlýðýný gösterdi. Sana yapamadýðýmý yansýmaya yaptým…
Uzaklarda imkansýzý oynuyorum. Ýstediðim yönün zýddýna yürümekte zor, gidilen yolda geriye dönmekte. Þunu gördüm; her bir adým kendisiyle beraber bir diðer adýmýn zeminini hazýrlýyor. Geç fark ettim. Kör bir cesaretin ve güvenin ardýna sýðýnarak. Yapýlamayaný yapmak adýna, deneme adýna. Peki þimdi ne olacak. Geldiðim yerde durup arkama bakacaðým. Cesaretimi toparlayacaðým, korkumu sökerek atýp sýrtýmý durduðum yöne çevirip, acý çeke çeke arzularýn boðazýmý nefes alamayacak derecesine sýkmasýna raðmen döneceðim. Yansýmalarla ve gölgelerle yaþamak istemiyorum. Renksiz olsun ama kendimle yaþamak istiyorum.
Ve sen hala unutulmadýn, deðiþimin sembolüsün!