Kalender suskularýyla tümceye döl býrakan þairler,
Köhne mevsimlerin ýssýz nidalarýna girdiler.
Sýrtlarýnda eski tülbentleri saydam öznelerin,
Dar’ul semada kendi kusmuklarýný içtiler.
Dile düþen gurbet fahiþeleri gibi soluyan mýsralar,
Ýnlerinden çýktý bozkýr akþamlarýnýn parlayan hançerinde,
Sonra kesti iç kanamasýný azgýn bir köpük gibi bekleyen þiirlerin.

Sen öl þimdi þair! Kesilsin bileklerin.
dilinle tükür mürekkebini,
Kanýna azot karýþan ciðerlerinin.

Devrik semalara kurdular cümleyi boz bir tay gibi,
Kýsrak sütüne tutkun bir oðlandý kendi imgesiyle seviþen þiir,
Ensest bekleþmeler çaðýnda bulanýk bir katedral gibi yoksun,
Çevik kalemlerle çakýldý mum ýþýðýnda aydýnlanan kümbetlerinin.

Sen öl þimdi þair! Kesilsin bileklerin.
dilinle tükür mürekkebini.
………

Som buhrunu iþlerken bir ayet gibi topraðýn mazbatasýna,
Afyon kokularýyla oynaþýr gibi bekledi mayýnlý cümleleri arasýnda,
Kurdu kalemini akþam puþtluðuna, bir deli yay gibi,
Þiirin kendisiydi þair…. öldürdüðü kendisi…

Sen öl þimdi þair!