Geldim iþte. Kapýna son kez merhaba demek için geldim. Yüzüme örtülecek bir kapýyý, nefretle bakacak iki gözbebeðini göze alarak, cesaretimi yüreðime katarak geldim. Veda etmek deðil niyetim, yalnýzca son kez merhaba demek için geldim.
Zoraki bir tebessümünü, kuru bir " hoþgeldin " sözcüðünü yüreðime acýyla bastýrarak ve gözpýnarlarýmda " ak " dememi bekleyen yaþlarýmý gururla durdurarak karþýndayým iþte. Ayaklarým ne kadar direndiyse de, bu kapýdan cesaret timsali bir vefasýz olarak girdim sonunda. Bu soðuk havada, bu soðuk odada sýcacýk birþeyler söylemeni ne kadar çok isterdim.
Bir kýþ sabahý elveda demeden herþeyi orada býrakmýþtým. Geleceði, kuru bir dilek aðacýný, þarkýlarýmý. Umutlarýmý sakladýysam da yolda hepsi yýrtýlan cepten birer birer terkettiler beni. Gururum hep peþinden sürükledi. Arkama dönüp bakmama bir an olsun izin vermedi. Hep gittim, gideceðim bir adres olmadan. Ve bunca yýldýr ellerimde biriktirdiðim cesaretimle kapýna son kez merhaba demek için geldim.
Bundan sonra ne þarkýlarýna ortak olabilirim, ne de duvarda hesapsýzca akýp giden zamanýna. Sen hala umutlusun belki. Belki de ben giderken sen hayallerini bir aðacýn dalýna astýn. Bense, onlarý düþ kýrýklýklarýmla ayný kesede sakladým yýllarca. Sen hep ayakta kalmayý baþardýn. Yýkýlmýþlýðýný, ayaklarýnýn altýnda bir sigara izmariti gibi ezmeyi bildin çoðu zaman. Bu yüzden benden hep bir adým daha güçlü oldun. Sen gülmeyi severdin, ben aðlamayý. Sen mevsimlerden ilkbaharý, ben kýþý. Farklýydýk birbirimizden. Sen sadýktýn, bense vefasýz. Bu yüzden belki de gözlerin hep yerde. Sadýk gözlerin vefasýz gözlerimle karþýlaþmasýn diye.
Gelirken ellerim cebimde geldim. Sana kucak dolusu güller yerine maziyi taþýdým yüreðimle. Dinlenen þarkýlar, yazýlan mektuplar ve beynimin bir köþesinde þen kahkahalarla gülen insanýn silueti daima bende kalacak. Gözlerinle hiç karþýlaþmadan gidiyorum þimdi. Veda etmek deðil niyetim, yalnýzca son kez merhaba demek için geldim.....