Kýþ bu sene erken bastýrdý. Yaðmur damlalarý usul usul kaldýrýmlarý, caddeleri, evlerin damlarýný dövüyor, az sonra insaný hoþ eden toprak kokusu etrafa yayýlmaya baþlýyor. Þemsiyemi açýp yürümeye devam ediyorum. Ýnsanlar hýzla koþturup bir yerlere sýðýnýyorlar, birazdan ben de bir kafenin loþ ortamýna kendimi atýveriyorum, içerde kesif sigara dumaný, boþ bir masa ararken gözlerimin yandýðýný fark ediyorum. Kafenin ahþap masasýna oturup gelen garsondan kendime bir çay söylüyorum.
   Kýþýn habercisi serin rüzgârlar esip, yaðmurlar yaðýp, güneþ yüzünü artýk daha az göstermeye baþladýðýnda içimde tarifini yapamadýðým ve her seferinde boðazýma düðümlenen bir yalnýzlýk ve hüzün hissi beliriverir. Kýþ, daha ben doðarken ayrýlýkla eþdeðer olmuþtu benim için. Büyükannem, kýþýn yaðmurlu bir sabahýnda beni doðururken annemin öldüðünü bana söylemiþ, beþ yaþýndaki çocuk annesinin yokluðunu yüreðinin en derinlerinde bir yerde duyarken, anlamsýz bir suçluluk hissiyle gözleri dolarak pencereden dýþarýyý izlemeye koyulmuþtu.
   Çocukken, büyükannemle yaþadýðým evin penceresinin kenarýna oturur, kýþla beraber rengini yitirmeye baþlayan doðayý izler, kuþlarýn alelacele oradan oraya uçuþup cývýldaþmalarýný dinler, mavi gökyüzüne dolmaya baþlayan gri bulutlara bakar ve artýk, ayrýlýk vaktinin gelip çattýðýný anlardým.
   Evimizin çatýsýndaki bacaya yuva yapmýþ leylek ailesinin gökyüzünde helezonlar çizerek bana veda bile etmeden güneye kanat çýrptýklarýný gördüðümde gözlerim dolu dolu olur, ve içimi büsbütün kaplayan yalnýzlýðýn verdiði sýkýntýyla yataðýma girip, aðlamaya baþlardým.
   Yaz ortalarýnda bizi ziyarete gelen teyzelerim, halalarým hiç gitmesin, bu anlar hiç bitmesin diye dua ederdim; kuzenlerimle yaz boyu koþturur, oyunlar oynar, yaramazlýk yapar, þeftali erik çalardýk ve ne yazýk ki, onlar kýþa yakýn gitme hazýrlýklarý yaparken son gece, birlikte uyuduðumuz yatakta onlara daha bir sýký sarýlýr, kokularýný daha bir içime hüzünle çekerdim. Onlar, arabalarýna binip, nenem arkalarýndan su döker ve hep birden bize döner el sallarlarken ben gözlerimden dökülmeye baþlayan damlalara engel olamazdým ve el sallarken, çocukça bir duyguyla Allah’a, benim için ayrýlýkla eþdeðer olan kýþý yarattýðý için sitem ederdim.
   Kafeden çýkýp ýslak kaldýrýmda yürümeye baþlýyorum, yaðmurun yaðmasýyla beraber caddeler onulmaz bir ýssýzlýða bürünmüþ; yalnýzým, çocukken kendi içimde yarattýðým ‘ben’ bile beni bu düþüncede boðulmaktan alýkoyamýyor. Artýk, kýþa, topaç çeviremediðim, bilyelerimi arkadaþlarýma gösteremediðim, top oynayamadýðým, dondurma yiyemediðim ve bana ayrýlýðý anýmsattýðý, renksizliðiyle boðduðu için sitem ettiðim günler çok uzakta kaldý, lakin ýslak kaldýrýmlarý arþýnlarken anlýyorum ki, bu kýþ yine hüsran, yine bana hüzün...