seni tanýyalý geceler uzadý önüne geçilmez bir
sýkýntý oldu sensizlik kara bir bulut gibi çöktü gelip
bunaldým
yapraklarýný döken aðaçlar büyüdü aklýmda
bir okyanus kabardý içimde dalgalar yüreðimi
dövdü durdu sürekli
unuttum kim olduðumu
ýslandýysam geceler de biter diyeydi bu

taþýndýðým onca yer seninle olduðum nere varsa
hatýrla bunu unuttuysan
-seni seviyorum
-seni seviyorum geceler ondan uzadý durup dururken
bu içimdeki yaprak dökümü bu uzun kara aðaçlar
bu hüzün bu aðlamak duygusu beni ele geçiren
sensizlik ah!
bilmediðin kadar karþýlýksýz

ölseydim keþke
ölseydim ve bu sevgi yanýmda
götüreceðim tek þey olsaydý
aklým olsa aklýmda hep sen olurdun sanýrým
ölseydim aklým ölmezdi sen varsýn diye
yüreðim yine atardý sen varsýn diye
ama ancak rüyada olur böyle þeyler
deðil mi?

güzel olurdu mesela
ölüyüm de yüreðim atýyor hani
hala aklým var ve geceler uzun
yalnýzlýk var bunaltý var falan filan ama
sen
sen varsýn bir de

-seni seviyorum
bilmediðin kadar karþýlýksýz