Onu kaybettim...
Ýlk cümlesiydi gözlerime bile bakamayýp aðzýndan dökülen.Ýçindeki sessizlik gözlerinin buðusuna karýþmýþtý.Gizli bir yýlan gibiydi içini kemiren keder.Kývýlcýmlara dönüþmüþ daðýnýk hüzünleri çýkmak için an bekliyordu kalbinin köþesinden. Tozuna sýðýndýðý bir enkaz gibiydi.Yutkunuyordu, bir söz yýkacak , içindeki buhraný dökecekti.Biriken katraný , boðacaktý sözcüklere..Hala bakýyor dumanlý dumanlý.Cesareti, karanlýklara sürülmüþ yýldýzlar kadar uzaktý ,yenik düþmüþ anlatamýyordu.Tek sözcüðüydü, tek yoldaþýydý , günlerce gecelerce karanlýða gömüp tekrar tekrar dirilttiði ,diline doladýðý,üstüne yüreðinin aðýrlýðýný koyup vurgulayýp , anlam kazandýrdýðý,tek yenilgisi ; Kaybettim!

Uçup gitmiþti uzaklara, gözlerin görmediði uçsuz bucaksýz diyarlara...Gerçekler soðuktu , buz gibiydi sözcüklerde.Üþüyordu söyleyemediklerine esen rüzgarla.Bir buhar arýyordu içine sýzacak, bir sýcaklýkla çözülecekti cesareti.Dize gelecekti,eriyecekti, anlatamadýðý duygular.
Bir dost eli serçenin narinliðinde dokundu kalbine ve döküldü ýslak sözcükler birer birer.

“Artýk gittiði yerden uzak bakýþlarý “dedi...Devam etti.
Yanlýþlarýn ardýndaki sýðýndýðým tek doðruydu.
Karanlýk bir odadaki tek bir ýþýk hasretiydi.
Kuvvetle içime çekip vermeye kýyamadýðým, nefesimdi.
Aynalara karþý gülümseyiþimdeki mahcup hallerimdi.
Geceleri günlere taþýyan sabah ýþýðýnda gizlenen, umudumdu.
Denizimde atmaya kýyamadýðým son çakýl taþýmdý.

Gönlümün sofrasýndan bölüþtük ekmeðimizi ,kýrýntýlarýný bile paylaþtýk.
Hayatý görürdüm gözlerinin denizinde, martýlar konardý kimi zaman dudaðýnýn ucuna.
Güzümün son yapraðýydý, rüzgarda savrulup ellerime alýp kokladýðým,içime çektiðim.
Sonsuz yolculuðumda giderken, son duraðýmdý.
Yaþarken sütliman ,gönül fitilini ateþleyendi.
Labirent hayatýmdaki tek yol gösterici, pusulamdý.

Ruhuna yaslanýp uykulara dalýp, Gönlünde sabahladýðýmdý.
Karanlýða inat soðuk gecelerde,içimi ýsýtandý.
Yaðmurumdu, süzülen gökyüzünden.
Yorgunluðumdu, gözlerinin gölgesinde durduðum.
Noktalarýmýn arasýna sýkýþmýþ bir virgüldü,hiç bitmeyen.
Parçalanan düþlerimi toparlayýp, avucunda sunandý.
Yalnýzlýk duraðýmdaki tek yolcumdu , ömür yolunda.
Emanet ettiðimdi ,yüreðine yüreðimi... yalnýzlýðýmý...

Bir peri edasýyla dokundu son defa yanaðýma...
Yüreðime akan þelale durdu.Zaman durdu “O” durdu.
Ayrýlýk rüzgarýyla uçurtmaya takýldý,sürüklendi,Umutlarýmý taktý kuyruðuna, düþlerimi aldý.
Uçtu gökyüzüne pembelerimi , kýrmýzýlarýmý da aldý.
Geriye siyah ve gri kaldý.Renklerim gitti.”O” gitti.
Artýk terkedilmiþ bir viraneyim.Kapýsý çalýnmayan.
Yýldýzlarým çalýnmýþ.Geceyim , sönük.
Oyuncaðý elinden alýnmýþ bir çocuk gibiyim, gözlerim aðlamaklý.
Yapraklarým dökülmüþ, boyun bükmüþ bir aðacým, dirilemeyen.
En güzel þeyler bile yaban , sýradan.
Kurduðum cümlelerin öznesiydi, þimdi yüklemi.
Kalemimdeki anlamdý, kelimelerde öksüz kaldý düþlerde...
“O”tek yenilgim, sonucuna itiraz ettiðim.