Muhtar kadrolarýndan eski bir kahvenin
ve soluk aldýðýmýz tüm yerlerin
Ýnce belli ve zilli
Zil zurna, yarým hatýrlýk
Taþ gibi hatýrasýna

Annen vardý, öper severdi seni
Gözlerinde hüzün býraktý ve gitti
Güllü ay, Gülay?
Ölüm insaný,
delirtir mi?

Hep bir ihtimal var gözlerinde
Anlamsýz ve amansýzdýr bakýþlarýn.
Kafaný kaldýrýp bakýþlarýn, yükseklere
Ýnzivasýdýr çatlak bütün kelebeklerinin
Kelebek kokulu parlak kanatlarýnýn.
Hatta belki annenin
Son öptüðü yerden, öptüm diye
Islanýr yanaklarýn...

Güllü ay, Gülayým!
Sen dünyayý kaldýramadýn
Kancýk dünya seni plastik bir oyuncaða çevirdi.
Güllü ay, Gülayým.
Geçti günler döndü ay,
hüzün
Gözlerinde kaldý, gözlerinde eskidi

Kahverengi, pas kokulu eski kahvehanede
Bu þiir kafiyeli bitmesin diye
Bayat çay içip, seni hatýrlayacaðým.

Nerden baksan
-belki-
on beþ sene sonra.

Güllü ay, Gülayým.
Zemberek, zehir zemberek
soktuðu yerden hatýralarýn
Ýþte o zaman dünyaya
senin gözünle ve hüznünle
Islak ve parlak
parlak ve ýslak, bakacaðým...

Nerden baksan
on beþ sene sonra.