Ki böylece kölelik ruhu ile köleler kurtuluþlu vaade iyice kapýldýlar. Kurtuluþlu düþünce içinde iyice yoðruldular. Öyle ki ahitliler bu yoðrulma içinde köleliðe pek bir can atar köle ruha dönüþüyorlardý. Bu ruh hali ile salih kul olma derdine düþüyorlardý. Soylarýnýn da köle olmasý telaþýna düþürüyordular.

Soylarýnýn köleleþme derdine düþen ruh hali ile bu eylem ve söylemleriyle köleliði kendilerine gayet olaðan hale getiriyorlardý. Ahit anlayýþý içinde çok ince kölelik taktikleri uygulanýyordu.

Bu tür sözler kutsal ahit içinde olan açýk açýk sözlerdi veya yorumlu sözlerdi. Atalarýmýz, kutsal bildikleri ahitler içinde ince taktiklerin olacaðýný akýllarýna getirmiyorlardý. Kutsal söz söyleminin kendisi zaten kiþileri düþünemez kýlan etki ve büyüleme iþiydi.

Rýzkýn kýt olmasý ve kölelik yoksulluða terekeydi. Yani mirastý. Egemen sýnýfta miras býrakýlan mal, mülktü. Köle sýnýf içinde miras taat, itaat, biat anlayýþý, açlýk, açlýk karþýsýnda sabretme türü olan düþünceydi. Mal mülk gibi kölelik anlayýþý da mirastý.

Kutsal sözler bunu öngörüyordu. Örneðin; köleler dua ederken boþ boþuna, laf olsun diye "ey þaný yüce olan El; soyumuzda sana teslim olmuþ salihler çýkar" diye gereksiz dua etmiyorlardý. Omuzlarýna yüklenen bu kölelik mirasýný þevkle yerine getirmek istiyorlardý.

Bakýnýz böylesi bir ahit buluþmasý içinde nasýl yemin edip; ant içip, söz verip, antlaþma yapýyorlardý. Bu imancý ahitte zürriyete boyun eðdirme isteði, köleliði bir miras kýlma olarak karþýmýza çýkýyordu. Ahit yapan egemen akitlilere soruyordu. "Benden sonra kime itaat edeceksiniz?"

Kuþkusuz ki mal sahibi mülk sahibi emirlere itaat edilecekti. Eh, mal-mülk te Firavun da Nemrut ta Hamurabi de Ýbrahim de vardý. Ve de kiþisi miras yoluyla kendilerine miras býrakýlan, babadan oðula geçen mirasla mal mülk mirasý efendi zürriyetinde vardý.

Bunu ben söylemiyorum. Ahittiler de kendilerine öðretilen dua ile "benden sonra kime itaat edecekseniz?" diye sorduðunda "senin ilahýna (sana mal-mülk rýzk veren ilaha), atalarýn olan Ýbrahim'e, Ýshak'a, Yakup'a ve torunlarý falan filana verilene, indirilene itaatle teslim olmuþlardanýz" diyeceklerdi. Ahit zaten özel mülk saltanatlý bir miras edinme ve miras býrakmanýn ahdiydi.

Bir sýnýfa göre miras edilen ve miras býrakýlan tutum ve durumlar emir sahipliði olan mal, mülktü. Diðer sýnýfa göre miras alýnan ve miras býrakýlan durum ve tutumlar da þunlardý. Emir edilme mirastý. Kölelik olan teslimiyet mirastý. "Biz teslim olanlardanýz" diyordu. Çocuðuna da bu geleneði býrakýp telkin ediyordu. Tevekkül, sabretme vs. miras terekesi içinde olan diðer telkin ve ikna öðretisiydi.

Bununla kalýnsa iyi. Kýskaç ile her yönden kiþiler kýpýrdayamaz, düþünemez olmanýn kölelik bilgileriyle mücehhez olmanýn bombardýmana tutuluyorlardý. Mülk sahibi size mülkten veriyorsa, ilimden veriyorsa; bunlarýn "emanet olma" yansýmasý kaçýnýlmazdý! Ödünç verme yansýmasý kaçýnýlmazdý!

Daha bu aþamada El 'in bilgisi, bilme ve davranma donanýmý olan mücehhezdik mülkü olmakla eþleþti. Mülkü olanýn ilmi vardý. Ýlimi mülkü olan elinde tutuyordu. Bütün kolektif akýl mülk sahibinde birikiyordu. Mülkünü keyfine göre daðýtmak bile hikmetinden sual olmaz bir ilimdi.

Sizler de bu bilgi ile donanmak için "ey þaný yüce El, beni ilminle mücehhez kýl" diye dua ediyordunuz. Çünkü El böyle istiyordu. "Þaný yüce olan El, ilmimi artýr de" diyordu. Ýlim artýyor muydu? Çok þükür þimdiye kadar görülmüþü yoktu! Ancak ilim olarak size El 'in mülk sahibi olmakla nelere kadir olmuþ olduðu bilgisi verilmekle siz mücehhez olup (donanmakla-süslenmekle) aydýnlanýyordunuz.

Hele de size "emaneti ehline veriniz" diyordu. Bu söylem dolap içinde dolaptý. Emanet neydi? Size hayat için ne verilmiþse emanetti. Baþta canýnýz malýnýz emanetti. Mülkünüz düþünceniz, imanýnýz, aðzýnýz, burnunuz, bedeniniz emanetti. Bunlarýn hiçbiri sizin deðildi. Çünkü malý mülkü caný bedeni düþünceyi imaný vermekle asýl sahibi olan hep El'dir.

Bu nedenle "canýnýz, malýnýz, kendiniz, emanettiniz". Siz emanettiniz. Misafirdiniz! Pek iyi sizden ehil olanlar kimdi? Mal mülk sahibi olandý. Vaadi olan emirlerdi. Mal, mülk; emir sahipliði olan ehildi. Malý mülkü olmayanlar ne emir verirdi ne de iþin ehliydiler.

Demek ki; "emanet olan, emanetlerle bulunan sizler, canýnýzý, malýnýzý, ýrzýnýzý vs. mülkün sahibi olup ta emir veren, vaat eden, kararlar almanýn sahibi olan, aranýzda olan efendiye teslim olacaktýnýz.

Ýyi de emanet ehli olan ehiller, bu emanetle ne yapacaklardý? Siz ehil kiþiler karþýsýnda kadavra gibiydiniz. Ki emanet olunanlar ulul emirlerdi. Siz onlara kayýtsýz itaat edip onlarýn yaptýklarýndan sorumlu deðildiniz. Otomatikman bu teslimiyetinizle siz masumdunuz. Onlar hesabý El'e vereceklerdi!

Ýlim sahibi olan El kolektif ortak aklý sýfýra indirip, aciz zavallý kiþi aklý olaný ehil diye kutsuyordu. Ehil emirler (!) da size adaletle emredecekti. Ehil emirler aralarýnda adaletle hükmedecekti. Ehiller adaletli davranacaklardý. Adaleti mülkün temeli sayan El mantýðý, mülkü olmayanlarýn arasýnda nasýl bir adalet ile gerçekleþecekti? Bunun ne cevabý ve ne de hesabý yoktu. Ama olsun. El söylüyorsa o öyledir!

Adaletli nasýl olunur? Adaletli nasýl davranýlýr? Adalet neydi? Bir kere "adalet" herkese göre olmayýp keyfe göre daðýlan "mülklü olmanýn, mülkünü korumanýn temeliydi. Emir Ehli kiþiler mülkü koruyacaklardý. Mülkün korunmasý içinde "kiþilerin canlarý mallarý cennet karþýlýðý satýn alýnmýþtý".

Mülk temelde El mülküydü. El mülkünü korumak El yolunda cihattý. El mülkü de emirler elinde, emirler tasarrufuydu. Yanlýþlarýnýn hesabý da öte dünyaya aitti. Oh ne güzel!

Adalet mülk olup mülkün mülklülerin mülklerini korunmasý olunca mülklü olmak adaletli olmaktý. Adaletli olmak mülklü olmaktý. Mülklü olmak ta zaten adaletti. Çünkü El 'in ilk takdiri böyleydi.