M. NÝHAT MALKOÇ
     
Ýnançlar ve yüksek duygular için yaþar insan… Bu duygularýn baþýnda gelir vatan sevgisi… Bizler için çok ulvi bir deðerdir memleket severlik… Çanakkale’de, Sarýkamýþ’ta, Dumlupýnar’da, Sakarya’da ve yüzlerce cephede canýný seve seve veren askerimiz, vatan aþkýný merkez alarak ölüm kalým mücadelesi yapmýþlardýr. Yüce Rabbimiz vatanýn ve içinde yaþayanlarýn düþman çizmeleri altýnda ezilmekten, iþgallerden kurtulmasý ve Ýslam’ýn yükselmesi için ölmeyi Cennet’e girmek için vesile saymýþtýr. Bu uðurda ölenlere “þehitlik” payesi vermiþtir. Þehitleri de ölülerden saymamýþ, onlarý diri olarak tavsif etmiþtir. Çünkü þehitlik hayat karþýlýðýnda elde edilen yüce bir mertebedir. Hayatý ölümle takas edip cenneti tercih edenler yüce ruhlu insanlardýr. Allah onlar için yüce makamlar hazýrlamýþtýr.

Yurdumuzun dört bir yaný þehitliklerle doludur. Hemen her servinin gölgesinde bir ulu yürek ebediyet rüyasý görmektedir. Bu millet, inançlarýný göz ardý etmeden, insanca yaþamak için yeri gelince þerefiyle ölmesini bilmiþ þanlý bir millettir. Trabzon’un Çaykara ilçesine baðlý Sultan Murat yaylasýnda topraðýn kara baðrýna gömülen 72 yiðit de vatan için ölmeyi, zillet içinde yaþamaya tercih etmiþ þanlý kahramanlardýr. Þehitlikte 1916 yýlýnda, Rus iþgal kuvvetleriyle yapýlan muharebe neticesinde þehit düþmüþ olan bir subay, bir astsubay ve 70 erin mezarlarý bulunmaktadýr. Onlar bu kutlu tepede cenk rüyalarý görmektedirler.

Günümüzde savaþýn yapýldýðý Sultan Murat Tepesi’nde bu alev yürekli, cengâver ruhlu kahramanlar için güzel bir abide dikilmiþtir. Her yýl 23 Haziran’da onlar için merasim yaparak, maneviyatlarýný tazim ederiz. Gençlere onlarýn destanlaþan mücadelesini hatýrlatýrýz. Ben de þehitlik civarýnda altý yýl yaylacýlýk yapan, o bölgeyi tarihi ve doðal özellikleriyle çok iyi bilen bir insan olarak o büyük insanlarla ilgili hissiyatýmý aþaðýdaki þiirimle yazýya geçirdim. Þehitlerimize “Sultan Murat Þehitlerine!” adlý þiirimle gönül penceremden bakmaya çalýþtým. Onlara olan manevi borcumu bir nebze de olsa yerine getirebildiysem kendimi mutlu sayacaðým. Onlarý anlatabildiysem kendimi bahtiyar addedeceðim:

“Sis çöktü, bulut indi daðlarýn baþlarýna
Engel olmak ne mümkün yürek gözyaþlarýna

Nazar eylerken deðdi, bulutlara bakýþýn
Görülmeye deðerdi yüreklere akýþýn

Bulutlar aðlayýnca meçhul askerlerine
Hüzün çaðlayan olup karýþtý kederine

Fýrtýnalar eserken atlarýn yelesinde
Azamet yükseliyor yankýlanan sesinde

Ey daðlarýn baþýnda destanlaþan kahraman
Döndüremez sizleri yolundan hiçbir ferman

O kýrýk abidende bir tarih yükseliyor
Kýpkýzýl þafaklardan kahramanlar geliyor.

Uzuyor, inceliyor maverada gölgeler
Toprak kanla sulanýr, kurtulurken ülkeler

Gururunuz yansýrken daðlarýn yamacýna
Canlar bedel verildi, eriþtin amacýna

Geceler yorgan olur kabrin mermer taþýna
Yýldýzlarý toplayýp taç edelim baþýna

Bu topraklar uðruna canýnýzdan geçtiniz
Dünyaya sýrt çevirip sonsuzluðu seçtiniz

Uyuyun dalgalanan bayraðýn gölgesinde
Yankýlansýn sesiniz çaðlarýn ötesinde

Fanilik gömleðini gül kokusuna bandýn
Ýbrahim’i yakmayan ateþlerde sýnandýn

Topraða akan kanlar gözyaþýyla silindi
Ülkeme baþtanbaþa gül kokularý sindi

Sultan Murat Tepesi güllelerle dövüldü
Türk’ün þanlý askeri Hak katýnda övüldü

Derelerden günlerce su yerine kan aktý
Þehitlerin acýsý yüreðimizi yaktý”

Þehitlerimizin manevi mertebelerini ve ruh derinliklerini sözlerle tasvir ve tavsif etmek ne mümkün… Yüce Rabbimiz onlarý öve öve bitiremiyor. Onlarýn mertebelerini Peygamberlerden sonra sayýyor. Onlara Cennette köþkler tanzim ediyor. Onlarý ölüler sýnýfýna bile dâhil etmiyor. Bunu þu ayette açýkça ifade ediyor: “Allah yolunda öldürülenleri (þehitleri) sakýn ölü sanmayýn. Bilakis onlar diridirler; Allah’ýn Iütuf ve kereminden kendilerine verdikleriyle sevinçli bir halde Rableri yanýnda rýzýklara mazhar olmaktadýrlar. Arkalarýndan gelecek ve henüz kendilerine katýlmamýþ olan þehit kardeþlerine de hiç bir keder ve korku bulunmadýðý müjdesinin sevincini duyurmaktadýr.”( AI-i Ýmran, 169–170)

Sultan Murat Daðlarý’nda kar ve fýrtýna demeden düþman karþýsýnda destanlar yazanlar, hayatý ölümle takas ederek cennet nimetleriyle ödüllendirilenler, o yörenin insanlarý deðildi þüphesiz... Yurdun deðiþik yerlerinden kalkýp Peygamber ocaðý olarak nitelendirdiðimiz kýþlalara askerlik vazifesini ifa etmek için gelmiþlerdi. Vatan savunmasý için oradaydýlar. O güne kadar nice insan bu yolda mücadele vermiþti. Kimisi gazilik, kimisi de þehitlik mertebesiyle taçlandýrmýþtý kutsal mücadelelerini. Onlar için dünyada da, ahrette de korku ve endiþe yoktu. Þimdi nöbet sýrasý kendilerindeydi. Mukaddes inançlarýn yaþamasý ve vatanýn savunulmasý için ölmek gerekiyorsa ölünmeliydi, yaþamak gerekirse yaþanmalýydý. Zaten kahraman; yaþamasý gerektiði yerde yaþayan, ölmesi gerektiði yerde ölebilen engin ruhlu insandýr. Ölmekten korkanýn onurlu ve hür olarak yaþama hakký yoktur.

Sultan Murat Yaylasý’ndaki þehitlik, Türk’ün her yerde vatan savunmasýnda olduðunun ve bunun için seve seve öldüðünün delilidir. Uzak olsun, yakýn olsun vatan sýnýrlarý içerisindeki bütün daðlar, ovalar, mezralar, köyler askerimizin ve halkýmýzýn korumasý altýndadýr. Buralara düþman çizmesi deðemez. Buralarýn doyumsuz havasýný düþman ciðerlerine indiremez, karþýlarýnda kahraman Türk askerini bulurlar.

2000 rakýmlý bu yaylaya Sultan Murat denmesinin sebebi IV. Murat’ýn 1635 tarihinde Ýran üzerine yapmýþ olduðu ikinci seferi dönüþünde Trabzon’a inerken cuma namazýný burada kýldýrmýþ olmasýdýr. Günümüzde bu büyük padiþahýn anýsýna hutbe taþýnýn bulunduðu yere cami inþa edilmiþtir. Sultan Murat’ýn adý yaylaya isim olarak verilerek yaþatýlmýþtýr. Þehitliðin varlýðý bu yüce dað baþýnýn halk katýndaki önemini artýrmýþtýr. Þehitlerimize rahmet diliyoruz.