Kaybedilecek sevinç kalmadýðý zaman, kaybedildiðine üzülecek sevinçler yoktur artýk. Bu noktada insan, ýstýrabýn merdiven basamaklarýný aðýr,aðýr çýkar ve yokluðun varlýðýna sevinmeye baþlar. Çünkü tüm sevinçlerin kaybedildiði an, çekilecek ýstýrabýn acýsý da bitmiþtir.

O gün, her zaman yaptýðýmýz gibi deniz kýyýsýna yürüdük. Çocuk bahçesine gittik. Bin ýþýðýn oynaþtýðý denizdeki uçsuz bucaksýz düzlüðü seyrettik. Bu seyrediþ, hep bir devinim içerisinde sürüp giden hayatýmýzda yaþananlarý daha iyi kavramak için bir mola, bir duraktý adeta.

Bu gezintilerimiz bir alýþkanlýk haline gelmiþti artýk. Çocuk bahçesinde bir bank’a oturduk ve konuþmadan içimizdeki sessizliði dinlemeye baþladýk. Kendi halimize böylesine dalmýþken, yaþlý bir haným bize doðru yaklaþarak elinde zorla taþýdýðý belli olan aðýr poþeti oturduðumuz bank’ýn yanýna býraktý. Gülen gözleriyle bize baktý. Bizden alacaðý cevaptan emin bir sesle:
-Biraz dinleneyim þurada dedi.

Yanýmýza oturdu. Bu sesleniþ, yanýmýzdaki yerin onun tarafýndan oturulmasý için bir müsaade isteyiþi gibiydi. Ama bu sesleniþ, gerçekte bir acý sohbetin de baþlangýcý olacaktý... Yaþlý kadýnýn yüzüne baktým. Yaþlý kadýnýn yüzü geçmiþinde taþýmasý kendisine aðýr geldiði belli olan acýlarýn izlerini taþýyordu. Alný derin çizgilerle kýrýþmýþ olmasýna raðmen iyice bakýldýðýnda küçülmüþ gözlerinde hala daha umut ýþýðý taþýdýðý belliydi. Bir eþarpla örttüðü baþýnýn kenarýndan pek azý görünen saçlarý beyazlaþmýþtý.

Yüreðindeki sessizliðin sabýrsýzlýðý ve dertlerini paylaþmaya ihtiyacý olan insanlarýn aceleciliði ve heyecaný ile konuþmaya baþladý. Ayaklarý dibinde duran poþeti gösterip:
-Toprak aldým þu aðaçlarýnýn altýndan dedi. Bu topraðý çiçekleri için kullanacaktý. Ýlk tanýþan insanlarýn birbirlerine olan mesafeli duruþu bu yaþlý kadýnda yoktu. Bu dikkatimi çekti. Önce eþimle konuþtu. Gülümseyerek:
-Merhaba dedi. Hal hatýr sordu, tanýþtýk.Adýnýn Mükerrem olduðunu öðrendik. Sonra içine sýðdýramadýðý belli olan acýlarýný yavaþ yavaþ biz sormadýðýmýz halde anlatmaya baþladý.

Geçmiþe dalan küçülmüþ gözlerini, sanki var olmayan, elde edilmesi artýk imkânsýz uzak bir noktaya dikip maziden konuþmaya baþladý;
-Eþim öðretmendi. Altý yýl önce kalp krizden onu kaybettik. Dedi. Bunu söylerken hayat arkadaþýný hatýrlayan aklýnda, sanki gözlerinin önüne gelen eþinin hayali vardý. Bu cümleden sonra bir müddet sustu. Geçmiþin acý hatýralarýný perde, perde tekrar canlandýrdýðý aþikârdý.
-Üzüldüm. Dedim sessizce. Bunu öyle sessiz söyledim ki daha sesli konuþsam eski acý hatýralarýn daha canlý inkiþaf etmesinden korkar gibiydim.

Konuyu deðiþtirmek gayesiyle ve çocuklarýnýn büyümüþ olduðunu da düþünerek:
-Çocuklarý büyütmüþsünüzdür? Diye sordum. Keþke sormasaydým. Birden yaþlý kadýnýn yüzü deðiþti, dudaklarý titredi. Bu titreyiþi gizlemek ve heyecanýný zapt etmek için sað elinin iþaret parmaðýný hýzla dudaklarýna götürerek bastýrdý. Dudaðýnýn titremesini ne kadar eliyle bastýrmýþ ve gizlemiþ olsa da yaþlý kadýnýn gözleri geçmiþin sönmemiþ bir ateþi gibi kendisini ele vermeye yetiyordu. O zaman anladým ki bu yaþlý kadýnýn yüreðinde çok ince bir tele basmýþtým.

Öyle ki biraz daha ýsrar etsem, o ince tel acý içinde ses verecekti. Evvela kendimi tuttum. Sustum. Fakat merakým susacak gibi deðildi. Bu yaþlý kadýnýn yüreðinde yýllardýr taþýdýðý ve artýk taþýmaktan yorulduðu acýlarý vardý. Yaþlý kadýn kendini biraz topladýktan sonra ilk önce babasý gibi öðretmen olan, en büyük kýzýnýn intihar ettiðini söyledi. Biz hemen:
-Neden? Diye adeta baðýrarak sorduk. Kýzýnýn evli olduðunu, kýzýnýn eþinin de öðretmen olduðunu, kýzýnýn evliliðinde hiçbir problemi olmadýðýný fakat birdenbire neden intihar ettiðini bilmediklerini söyledi. Kýzý bir eczaneden zehir satýn alarak koluna enjekte etmiþ ve hiçbir açýklama yapmadan intihar etmiþti.

Yaþlý kadýnýn yüzüne baktýðýmda geçmiþte yaþadýðý bu acýlarýný tekrar, tekrar anlatarak acýlarýný kanatýp, kendisine eziyet eden bir insan gördüm. Bu her defasýnda iyileþmeye yüz tutarken bile bile tekrar kanatýlan yaranýn artýk iyileþmesi pek mümkün deðildi sanýrým.

Yaþlý kadýnýn anlattýkça yüzü deðiþiyor acýlarýný yüreðinin hiç kapanmayan sayfalarý arasýndan bir bir çýkarýp gözlerinin önüne getirdikçe, hareketlerindeki düzensizlik artýyordu. Hissettiði korku ve heyecan yaþlý yüzünde saklanacak yer bulamýyor, belki geçmiþe isyan ediyor, belki de her þeyin hayal olduðuna kendisini inandýrasý geliyordu.

Yaþlý kadýn aþaðýya yuvarlanan ve yuvarlandýkça büyüyen bu acýyý anlatmaya devam etti. Ara sýra aðlamamak için duruyor ve titreyen dudaklarýný sað elinin iþaret parmaðý ile bastýrarak zapt etmeye çalýþýyordu. - O kadar araþtýrýlýp soruþturulmasýna raðmen en büyük kýzýmýn neden intihar etmiþ olabileceðini öðrenemedik. Dedi.

Evin reisi emekli öðretmen olan baba, çok sevdiði kýzýnýn anlam veremediði ölümünü fazla taþýyamamýþ ve kýzýnýn intiharýndan üç yýl sonra bir gün kalp krizinden ölmüþtü. Kocasýný da kaybedince Mükerrem Hanýmýn hayatý her gün kendisine sorduðu ve cevabýný bulamadýðý sorularýn içerisinde kalmýþtý. Naif ruh yapýsýnýn da etkisiyle yaþadýklarýnýn etkisi her gün aðýrlaþmýþ ve artýk çekilmez bir hal almýþtý. Hayat kendisi için eziyet haline döndüðünde çýkýþ noktasý bulamayan bu yaþlý kadýn çareyi içine kapanmakta bulmuþtu. Kendi dünyasýna çekilmiþti. Artýk dýþarý çýkmýyor, kimseyle konuþmuyor, kendisiyle konuþmak isteyen insanlara boþ bakýþlarla mukabele ediyordu. Bu durum bir yýl kadar devam etti. Dedi.

Geride kalan iki erkek evladý önce ne yapacaklarýný bilememiþ sonra acýnýn soðuk yüzünü tanýyýnca bu durumdan kurtulmak için tek vücut olmaya çalýþmýþlardý. Ýlkin Annelerini tedavi ettirmeye çalýþmýþlar. Mükerrem Haným ilk önceleri tedaviye cevap vermemiþti. Bunun sebebi dünya gaileleri ve sevinçleriyle iliþkisini keserse belki acýlarýný da bu hayal âlemine hapis edebileceðini düþünüyordu. Böylelikle yaþadýklarýný kendisine bir hayal olarak kabul ettirmesi kolay olacaktý. Çocuklarýnýn onu zorla her dýþarý çýkarýþlarýnda dýþarýda gülüp oynayan çocuklarý görüyor ve yaþadýklarýnýn gerçek olduðu tekrar hatýrlayýnca; gerçek yüzüne bir tokat gibi çarpýyordu. Böylesi canlý bir hayatý inkâr ediþ, tek kaçýþ yoluydu. O yolun da kendisinden alýnmasý onun dayanma gücünü bitireceði kesindi. Bu eziyete artýk tahammülü kalmamýþtý. Kendi yarattýðý bu hayal âleminden çýkmamak ve kendisiyle birlikte yaþadýklarýný da bu hayal âlemine hapis etmek tek çareydi.

Çocuklarý durumun zorlandýkça daha kötüye gittiðini anladýlar. Artýk onu kendi haline býrakmýþ ve sadece ilaç tedavisine devam etmiþlerdi. O anlattýkça biz onunla ayný acýyý hisseden, ayný çýtýrtýya ürken iki serçe kuþu gibiydik. Onu anlamýþtým. O ise ne zamandýr kendisini ayný heyecanla dinleyen bizleri bulduðu için hafiflemiþ gibiydi. O sýrada yanýma küçük oðlum geldi.

Mükerrem Hanýmýn zihninde geçmiþ günlerinde çocuklarý ufakken tattýðý o çocuk sevgisini tekrar hatýralarýnda canlandýrmak istedim. Küçük oðluma dönerek:
-Teyzemizin elini öp dedim. O sorgusuz gitti, gülümseyerek yaþlý kadýnýn elini öptü. Mükerrem Haným hiç beklemediði bir anda elinde gökten bir yýldýz tutmuþ gibi oðluma sarýldý. Onu býrakamadý... Kucaklayýp kucaðýna þefkatle bastýrdý. Sustu... Dudaklarý tekrar titredi. Fakat bu sefer heyecanýný ve dudaklarýnýn titremesini engelleyecek eli boþ deðildi. O yaþlý ellerinde bir küçük çocuk, belki de kaybettiði evladýnýn hatýrasý vardý.

Hüzün ve kederin hayat enerjisine döndüðü o an oðluma daha çok sarýlan yaþlý kadýnýn gözleri doldu ve kendini býraktý. Gözlerinden düþen yaþlar üzüldüðünü deðil, hayata baðlandýðýnýn iþareti gibiydi. Anladým ki kelimelerin tükendiði yerdeydik.