-her çiçek mevsiminde açar,beni neden erken
çaðýrdýn, diye sordu kadýn
-bilmiyorum,seni bu mevsim yetiþtirebilirim
sanmýþtým ama sen soldun, diye cevap verdi
adam.


Tutunamýyor aþklar gündüzlerin maskeli yüzlerinde..hep geceleri bekliyorlar, gecelere susuyorlar, gecelerden medet umuyorlar..Kapýnýn her çalýnýþýnda, acaba kim, sorusu yerini, acaba hangi aþk, sorusuna býrakýyor ve aþklar umutlarýn içinde yaþam mücadelesi verirken, insanlar bu mücadelenin içine umut depolamaya çalýþýyor. “Umutlarýmý kim rehin tutuyor?” diye baðýrýyor birisi. Kimse duymuyor, cevap vermiyor ve rehin tutulan umutlar baðýrýþlarýn içinde kimliðini ve sahibini arýyor. Alt alta verilen ilanlar göze çarpýyor gazete köþelerinde:

-umudumu kaybettim, hükümsüzdür.
-aþkýmý kaybettim, hükümsüzdür.
-kendimi kaybettim,hükümsüzdür.

Çoðalýp gidiyor ilanlar, okuyanlarýn þaþkýn bakýþlarý arasýnda. Herkes kapsama alaný içinde aþklar yaþamak istiyor ama çekim alanýnýn içine girmeye korkuyor..Çeliþkiler hayatýmýzýn öðütülmemiþ yüzü. Kendi yüreðimizle bile bazen çeliþkiye düþüyoruz...Ýþte bu yüzden hep korkuyla besleniyoruz ve saðlýksýz aþklar getiriyoruz dünyaya. Normal kilosunda olmayan, çelimsiz ve prematüre aþklar..Herkes yaþayacaðýný söylüyor, biz yaþayacaðýna inanarak dualar ediyoruz ve kötü haber bir anda geliyor kulaklarýmýza; “üzgünüz,aþkýnýzý kaybettik....!”.. Ne aðlamak geri getiriyor kaybettiklerimizi ne de aðýtlar yakmak..Çünkü bizler korkuyla besleniyoruz ve bu böyle devam ettikçe, saðlýksýz aþklar hep bizimle olmaya devam edecek..

Tutunamýyor aþklar gündüzlerin maskeli yüzlerinde. “Aþklarýnýzý tutun ve korkutmayýn..” diye sesleniyor bir çocuk.. “Geceleri beklemesin aþklar..gündüzleri de soyunabilsinler..” diye karýþýyor biri.. “ve kapsama alaný içinde yaþasýnlar..” diye ekliyor yaþlý bir amca.

Gülümsüyorum...

Gün aðaracak bir kaç saat sonra,maskeler takýlacak, göz yaþlarý silinecek ve gülümsenecek. Bu yüzden vakit geç olmadan çeliþkilerimi öðütüyorum....umutlarýmýn içinde mücadele eden gözü pek yüreðime hayat öpücüðü veriyorum..Hükümsüz kalmasýn hiçbir duygu ve us’larýn derinliðinde kaybolmasýn duygular, bunu inatla istiyorum..Tüm þehirler uyurken,ben, ben oluyorum; tüm þehirler uyanýkken ben de herkese benziyorum..Bir iyi geceler öpücüðüne hiç alýþkýn olmadýðým kadar ihtiyacým var..Öyleyse deðiþecek her þey..Ýnsanlar gündüzleri seviþecek ve gün yüzlü aþklar gelecek dünyaya..insanlar gündüzleri seviþmeyi öðrenecek ve utanmayacaklar yüreklerinin çýplaklýðýndan..Bu yüzden, herkes adýna, kendi sesimden haykýrýyorum ve olmasýn diyorum prematüre aþklar:

“eþ ruhum, nerdesin...?.... mevsimindeyim bir çiçeðin..”