Çýrýlçýplak iniyorum gökyüzünden, herhangi bir utançta duymuyorum üstelik, aradan yýllar geçmiþ, oysaki
daha dün ölmüþ gibiydim. Ayaklarým yere deðiyor, ve bir duvar beliriyor önümde, yýkýp geçemediðim,týrmanamadýðým, ötesine gidemediðim bir duvar . Dýþarýdan bakýyorum, evimin içine adýmýmý atamýyorum, deniyorum ama tüm çabam ve gayretim elimden alýnmýþ gibi sanki, kýpýrdayamýyorum bile, olduðum yere öylece saplanýp kalýyorum. Her yer karanlýk, evimin silüeti belli belirsiz görünüyor gözüme, bir rengide yok üstelik, her þey olabildiðince mat. Bir canlýlýk yok, bir geçen ,bir hareket eden kimse'de yok. Kalbim kanýyor o dakikalarda sanki, içimde durmaksýzýn kanayan bir yara var gibi. Kan kaybediyorum, ikinci kez caným çekiliyor gibi sanki, hiç bir þekilde ses duymuyorum, saðýr edilmiþ gibiyim, ölmüþ olmam
ve kýsa bir süreliðine evime yollanmam dýþýnda bildiðim hiç birþey yok. Kafamda derin bir boþluk var, nasýl öldüðümü bile hatýrlamýyorum, benimle kalan tek þey hüznüm olmuþ belliki, çünkü evimin duvarlarýna belli belirsiz göz atmak bile beni derin hüzne boðuyor. Bir süre sonra mutfaðýmýzýn ýþýðý yanýyor, bir anda aydýnlanýyor,renkleniyor, yanan yer adeta ýþýk saçýyor, dizlerimin baðý çözülmüþ gibiydi haraket edemiyordum
oysaki, ama þimdi evin kenarýný dolanýyor, arka tarafa ýþýðýn geldiði, mutfaðýmýzýn olduðu yöne doðru ilerliyorum. Nefes nefese kalýyorum o dakikalarda daha bir heyecanlanýyorum, karþýmda kimi göreceðimi bilmeden üstelik, yerler çamur, belliki yaðmur yaðmýþ, çýplaðým, tenime deðen herþeyi hissediyorum. Evin dýþýnda eðilerek mutfak penceresinden kafamý belli belirsiz çýkararak bakmaya koyuluyorum, bir gölge beliriyor içerde, o gölge bir süre sonra varlýða dönüþüyor, bu annem, bu kalbimden býraktýðým bir parça, gözlerim doluyor, kalbim kanamaya devam ediyor o dakikalarda. Mutfaðýn demirlerine tutunarak baðýrýyorum ona doðru, baðýrýyorum,baðýrýyorum ama sesimi duyuramýyorum, o ne görebiliyor nede duyabiliyor beni. Yaþamýn dýþýna itildim çünkü ben, bitirdim o döngüyü, atlattým o kaosu, nefesim kesilmeye baþlýyor tekrardan,oysaki bir kez ölmüþtüm ben, o tarif edilemez kötü acýyý yaþamýþtým. Bir yandan yemek yapýyor, bir yandanda tencereleri yýkýyordu, o kadar odaklanmýþ ki iþine, gözü etrafýndaki hiç bir þeyi görmüyor. Beni görmesinin ise mümkün olamayacaðýný idrak ediyorum o dakikalarda, diz çöküyorum olduðum yere, koparýldým ben bu evrenden, yaþayamadan üstelik, gerçek anlamda nefes alamadan. Kýzabileceðim hiç kimse yok, Tanrýyý seviyorum oysaki , ve onu kalbimin en derininde sýmsýcak bir þekilde hissediyorum. Bir gayretle tüm gücümü toplamaya çalýþarak tekrar yöneliyor tekrar baðýrýyorum anneme doðru, dibindeyim oysaki, neden göremiyorsun beni! Tekrar diz çöküyorum olduðum yere, hiç bir þey yapamayacaðýmý anlýyorum o dakikalarda, ve bir ses duyuyorum yaný baþýmdan gitme zamaný diyor, gerçeðe yönelme zamaný yeniden. Býrakmak istemiyordum,tüm sevdiklerim burada bulunuyorken üstelik. Renksizde olsa burada yaþayabilirdim, her gün bana saðýr olunsada dilsiz olunsada o yüzü görmek, görebilmek için kalmaya razýydým. Ama mümkünatý yoktu bunun, artýk gitme zamanýydý, tam anlamýyla dönme zamaný. Yaþadýðým gün bir gün gibiydi sanki, öldüðüm zaman ise, yýllar gibiydi. Sadece gözümü açýp yeryüzüne süzüldüðüm anda bunu hissetmiþtim. Yavaþ yavaþ havalanýyordum olduðum yerde, bir anda paniklemiþ anneme doðru son bir kez daha bakmýþtým, pencere aþaðýda kalmaya baþlýyordu,bak ,bak, bana bak diye baðýrdým son kez, demirlere tutunuyor yükselmek istemiyordum göðe doðru ama bu çabamda nafileydi yavaþ yavaþ tutunduðum demirlerden kendiliðinden kayýyordu elim. Arkasý dönük annem bir anda atakla yönelmiþti pencereye, o dakikalarda göz göze gelmiþtik onunla. Dehþetle çarpan kalbimi hissedebiliyordum, üstelik açýkta gibiydi gittikçe soðuyor, buz gibi oluyordu. Belliki dýþarýya bakýyordu, önündeydim, ama beni göremiyordu, bir kaç santim vardý aramýzda,düþünceliydi yine surat ifadesi, kafasýný aðrýtan yine birþeyler var gibiydi. Bir anda gölgeye dönüþüverdi önümde, hiç birþey görememeye baþladým o dakikalarda . Daha fazla karanlýk vardý, daha fazla karanlýða batýyordum sanki, yükselmiþtim bir anda, parmaklýklarý býrakmýþtý ellerim, soðuk olabildiðince soðuðu hissediyordu bedenim. Buz kesmiþ gibiydim. Sanki bir kalýp buza dönüþmüþtüm. Soðuktu ölüm, çok soðuk...


Yazan-Edibe Toðaç
-Minimalist Þair-
-Sürrealist stil-

http://sayfamdakalancumleler.blogspot.com.tr/