Hayatýn anlamý nedir? Sevgi nedir? Mutluluk nedir? Özgürlük nedir? Biz kimiz? Gerçek ne?

Akþam akþam bunlar sarhoþ felsefesi sorularý gibi kulaða gelse de son derece ayýðým. Rahatsýz edici ölçüde ayýðým. Kimyasal, narkotik ürünlerle aram hiç yok zaten. Gerektiðinde kendimi içmeden de sarhoþ edebilirim elbette ama hayýr, ayýðým. Þimdilik...

Hayat üzerine düþünürken derinlere dalýyorum ve indiðim derinlerde baþlýyor bir derinlik sarhoþluðu. Tatlý bir sersemlik ve kaybolmuþluk sarýyor bütün hücrelerimi. Bu aralar bölük pörçük yine çok düþünüyorum. Ara veriyorum sonra ara verdiðim yerden düþünmeye devam ediyorum.

Ne düþünüyorum? Yine hayatý düþünüyorum. Ben ne yapýyorum, biz ne yapýyoruz diye düþünüyorum. Kendimi terk edip, bu dünyayý terk edip dýþardan bakmaya ve görmeye çalýþýyorum. Gerçeði bulmaya çalýþýyorum. Gerçeði arýyorum çünkü bu yaþadýðýmýz þeyin bir yalan olduðunu görüyorum. Bu dünya yalan.

Þimdi ölümden baþkasý yalan, öbür dünya gerçek diye edebiyat yapmayacaðým. Bu dünya çok gerçek. Çok gerçek. Ama üzeri yalanlardan bir kabuk ile kaplý. Olmamasý gereken bir örtü ile gerçeðin üzeri örtülmüþ ve gözlerden gizlenmiþ.

Ne saçmalýyorum ben? Soranlar var þuraya kadar okuduklarýnýn ýþýðýnda. Bu deli neler zýrvalýyor diyenler var. Olsun.

Zorlaþtýrmak ve karmaþýklaþtýrmaktan zevk alanlar var ya da bu þekilde bir þeyleri gizleyip çýkar saðlayanlar. Ben basitleþtirme taraftarýyým. Çünkü hayat da basit aslýnda.

Hayat dediðimiz bu þey nedir? Yemek, içmek, barýnmak ve üremek. Daha Türkçesi var olmak. En basit ve kaba haliyle hayat var olmak. Lakin bu kadar da basit deðil insan hayatý. Biz bitki ya da hayvan deðiliz. Bundan biraz daha ötedeyiz. Öyleyse nedir bu hayat.

Basitlikten yola çýkarsak hayat var olmak. Ýnsanca var olmak ama. Peki bu insanlýðý nerede bulacaðýz? Ýçimizde. Evet, içimizde. Bütün cevaplar içimizde ve öyle çok derinlerde de deðil aslýnda. Doðru yere bakarsak aradýðýmýz gözlüðün aslýnda zaten gözümüzde olduðunu göreceðiz.

Bütün bu düþüncelerin sonunda vardýðým noktayý bir iki kelime ile özetleyebilirim ama o zman anlamý olmayacak, anlaþýlmayacak. Çünkü ne yazýk ki bazý kavramlarýn içi boþaltýlýp bu kavramlar çarpýtýldý ve bu kavramlarýn öz anlamý olmadan sonuç anlamsýz, boþ, karþýlýksýz bir hal alýyor.

Bu kavramlar neler? Bir defa sevgi kavramý var ki bu çok önemli. Sonra özgürlük kavramý var ki bu da çok önemli.

Bazý kavramlarýn gerçek anlamýný bilmek için, üzerlerindeki bozulmuþluðu kaldýrýp gerçeðe ulaþmak için bir hafiye gibi köke inmek gerekebilir. Bu kelimelerin öz anlamý aslýnda bize atalarýmýzn düþünce kültürü hakkýnda hazine deðerinde bilgiler veriyor kanaatindeyim.

Mesela özgürlük. Öz ve gürlük. Kökte öz var. Özgürlük nedir diye düþünürken benim bu yoldan ulaþtýðým nokta þu; Özgürlük, benzersiz ve eþsiz, biricik kendin olabilmek demek. Sen olabilmek demek özgürlük. Çünkü ister maddiyatçý ister maneviyatçý ol adilce kabul etmek zorundasýn; Hiçbir insan bir diðerinin aynýsý deðil ve tek yumurta ikizleri bile birbirinden çok farklý, eþsiz kiþiler.

Eþsizlik. Bir defa bunun farkýna varmak ve bunu görebilmek zorundayýz. Bu gerçek bir temel gibi çok önemli. Biz eþsizsiz ve bu da bizi çok deðerli yapýyor, bize sorumluluk yüklüyor. Bu sorumluluðun adý özgürlük. Kim olduðunu bulma ve onu yaþama sorumluluðu. Kolay deðil, ama þart. Senin bu dünyaya geliþinin bir amacý var. Nedir bu amaç.

Amaç sevmek. Evet bu kadar basit. Sevgi. Alýn iþte size cevap.

Haydaaaaaa dediðinizi duyar gibiyim. Çok mu damdan düþer gibi oldu. Bazen öyle olur.

Mutluluk arayýp duruyoruz hepimiz. Peki mutluluk nedir diye düþündünüz mü? Nedir mutluluk? Kökünü soruyorum, anlamýný; nedir mutluluk? Mutluluk istenen, arzulanan bir þeye(MUT) kavuþmak, sahip olmak demek. Mutlarýmýza ulaþýp MUT-lu olmak demek mutluluk. Peki mutlu nasýl olunur? Neden bu kadar zor mutluluk?
Söyleyeyim; Çünkü gerçek mutluluk yerine yalan mutluluklarýn peþinde ömür törpüleyip duruyoruz. Ne istediðimizi, bizi neyin mutlu edeceðini bilmeden yaþayýp ömür tüketiyor ve mutsuz biçimde ölüyoruz? Nedir mutluluk? Mut nedir? Gerçekte ne istiyoruz? Bizi ne mutlu edecek? Cevap içinizde. Özünüzde cevap. Cevap özümüz. Mutlu olmak için önce özgür olmak gerek. Özgür deðilsek sadece bir yalaný yaþýyoruz, kusura bakmayýn uyandýrdýysam. Ama sevgiye, özgürlüðe ulaþmanýn yolculuðunda ilk adým ne istediðimizi bilmek. Ýçimizde ne olduðunu öðrenmek. Bunu nasýl öðreneceðiz?

Sevgiyle. Neyi seviyoruz? Neden seviyoruz? Peki sevgi ne ki? Nedir bu sevgi dediðimiz þey? Anlamý ne?

Sevgi. Nedir sevgi düþündünüz mü? Hepimizin aslýnda en çok ihtiyaç duyduðu þey olan sevgi nedir? Bence sevgi bað kurmaktýr. Bu baðlarla evrende, zamanda ve mekanda insanýn var olmasýdýr sevgi. Sevgi özgürlüktür. Sevgi var oluþun özüdür. Kendimizi en çok severken buluruz.

Birisini sevdiðimizde bence bunun karþýlýklý olmasý þart deðil. Yani kavram karmaþasý olmasýn zorla sevgi olmaz, o ayrý mevzu; onu demiyorum. Þunu diyorum, ben bu daðý seviyorum diye dað da beni sevmek zorunda deðil. Ben yine severim o daðý. Severek o dað ile aramda bir bað kurarým ve bað beni tanýmlayan unsurlardan biri olur. Severek kendimi tanýmlarým ben.

Bað... Ben insaný zaman ve mekan içinde asýlý kalmýþ, öyle kozmik rüzgarlarda süzülen ya da savrulan kaybolmuþ bir varlýða benzetiyorum. Sevgi olmadan, sevgi baðlarý olmadan sadece anlamsýzca süzülüp savruluyor insan. Sonra seviyor. Sevdikçe baðlanýyor. Daha çok sevdikçe yaþama daha çok baðlanýp kendini daha iyi tanýyor. Her bað ile kendini biraz daha tanýmlýyor ve bu bilgi ile daha çok öz-gürleþiyor. Her bað ile baðlarýn merkezindeki konumu biraz daha oturaklý biçimde deðiþiyor ve saðlamlaþýyor ve insan her bað ile daha çok var oluyor.

Severken biz kendimizi tanýmlýyoruz bence. Bende bu var ve ben benim gibi olan bu yanlarýný seviyorum diyerek insanlarý, daðlarý, denizi, romanlarý, þiiri, müziði, edebiyatý seviyorum. Ve ben bir de ben de bunlar yok ama bunlardan hoþlanýyorum, bunlarla aramda bað olmasýný istiyorum-tamalanmak istiyorum diyerek insanlarý, edebiyatý, müziði, daðlarý seviyorum. Ben sevdikçe kendimi tanýmlýyorum, öz-gürleþiyorum, kendimi buluyorum, tam oluyorum, var oluyorum.

Ýnsan sevgisinden devam edersek; Nasýl ki severken ben kendimi tanýmlýyorsam benim sevgim karþýmdakini de tanýmlýyor. Bana bakarak kendinde olan ya da olmayanlarý görebilmesi pek kolay ve mümkün hale geliyor. Ve bir de benim sevgime karþýlýk veriyorsa; kendisinde olanlarýn aynýsýný bende bulup eksik gördüklerini benimle tamamlýyorsa bu iþte muhteþemliðin taa kendisi ve mucizelerin en büyüðü. Ýnsanýn bir anlamda ruhunun diðer yarýsýný bulmasý gibi bir þey. Hani bir þair demiþ ya insanlar tek kanatla doðan meleklerdir ve sadece birbirlerine sarýlarak uçabilirler. Ýþte öyle. Uçmak demek bu. Sevgi bu. Bir-leþmek. Bir olmak. Kanatlanmak sonsuzluða, uçmak ebediyetin gökyüzünde kainatý özümsemiþ halde. Çünkü tek soru var ve tek cevap. Her insan için cevap deðiþse de cevap aslýnda hepimiz için deðiþmeyen bir sabit.

Alemde ne var ise Aþk.

Yani arkadaþlar... Bence insan dünyaya yaþamaya geldi ve yaþamaktan kastým nefes alýp fotosentez yapmak deðil. Var olmak demek. Bir insaný var eden ise ÖZ-gür olmasý. Var olmak hem bedenimizin en temel hayatta kalma kodlarýna iþlenmiþ bir emir hem de kalbimize iþlenmiþ bir ilham-bir cevap. Herkesin içinde kazýlý o eþsiz cevabý bulmasý ve kendisi olmasý gerek. Kendimiz olmaya çalýþýrken göreceðimiz ilk þey ise yolumuzun bir, tek ve yegane oluþu. Sevgi. Yolumuz sevgi. Aþk. Aþk derken tek gecelik aþklar, kimyasal fiziksel çekimler karýþmasýn, özümüzden doðandan bahsediyorum, bacak aramýzdan doðandan deðil. Hayvanlýk çok kolay, doðru olan zordur. Doðru olan ruhunla aþký bulmak, BÝR olmak. BÝRleþmek.

Neyse... Akþam akþam bu kadar felsefe þimdilik yeter.

Sevin ulan. Bir daha sevin. Sonra durun dinlenin ve bir daha sevin. Hatta dinlenmeden sevin. Zaten sarhoþ olmuþum. Durmadan sevin, seviþin... Ben size izin verdim.