Bir (I) Hürriyet ne de yakýþýyordu benim kýza. Keklik gibi sekerek yürüyüþünde bir yýldýz edasý seziliyordu.

Doðal olan bu halde garip bir þeyler sezinliyordum.

Hem mutluydum hem de tedirgindim. Bir yandan içim içime sýðmýyor bir yandan da yerin dibine girmek istiyordum.

Hava buz gibi soðuktu, tir tir titrerken içimdeki sýcaklýða anlam veremiyordum.

Kýzýn o nedeni bilinmez gizemli gülümsemesi beni hem korkutuyor hem de meraða sevk ediyordu.

Yerden bir tutam kar aldým ve karý elimde bir güzel yuvarladým.sonra kar topunu elimde bir güzel okþadým, birden iyiyce sýktým. Sertleþen kar topunu bir elimden diðer elime atýp yaptýðým bu basit hareketleri kýzýn görmesini saðlamak için bir de türkü tutturmaya baþladým.

Çerkez kýzý pek oralý deðildi, ben içim sýkýlarak aptalca hareketlerime devam ediyordum. “Benimle bir ilgilensen ha kýz” diye düþünürken birden yanýma geldi, sertçe baktý,ardýndan þu sözler zarif dudaklarýndan düþtü, düþmez olaydý.

“Bana bak aptal kambur, çevremde çok dolaþýyon, seni bir daha buralarda görürsem, karýþmam..” o bu gibi sözlere devam ederken ben onun gözlerine dalmýþtým .

Bir okyanus dalgasýnýn tek damlasýydým, “var olmak” için “tamam” olmam gerekiyordu.

Oysa ben eksiktim, tek damla güzellik verir miydi evrene.

Bir bakýþ açýsý yeter miydi beni anlatmaya. Ön yargýlar yumaðý ortasýndaydým. Sonunda karþý karþýya gelmiþtik. Cepheden görmüþtüm onu. Bir tepeden dürbünlü suikast silahýyla sýkýlan bir kurþun yemiþ gibi sadece kendimle baþbaþaydým. Hiçbir þey duymuyordum. Birden elimden kartopum düþtü, kendime geldim,kýz gitmiþti.Kulaklarýmda “bak aptal kambur,bak aptal kambur,bak aptal kambur..” sözleri tekrarlanýp duruyordu.


Hürriyet ne de yakýþýyordu benim kýza,bu hürriyeti beyaz bir gelinlikle süslemek bana nasip olamayacaktý bunu adým gibi biliyorum,ama o lanet olasý umut var ya o umut,peþimi býrakmýyordu.

Kýzýn arkasýndan seslenmek istedim,”.. hiçbir þey göründüðü gibi deðildir, bakmasýný bil..”

Kýz,uzun saçlarýný titreterek yanýmdan uzaklaþýyor,ben ise kendime dönüyordum.

Aðýr aðýr evime dönüp kitaplarýmla baþbaþa kalmak istiyordum. “..insan ancak çalýþmak suretiyle kurtarabilirdi kendisini..” *
Bende öyle yapacaktým.

Hemen hemen her gün sabahlara kadar çalýþýyordum. “..Gerçeðin yükü ile aðýrlaþmayan ruh pek kolaylýkla engellerin üzerinden sýçrar ve bütün cephelerin ötesinde muhteþem ve boþ imparatorluklar kurar.”** ama bu çalýþmalardan pek bir verim elde edemiyordum,