Bazen yorar insaný küçük þeyler; büyük sýrlar vardýr küçük þeylerin içinde. Açýldýkça açýlýr, boyuna posuna bakmadan... Bazen dinlendirir insaný uzaklar; uzaklýða bir yakýnlýðý vardýr gözlerin. Gözlerin olduðu kadar gönlün de... Bazen durur tüm adýmlar; adýmlarýn tembelliðinden deðil, yollarýn düþündürücülüðünden. Öyle çetrefillidir ki, susar ayaklar da kimi zaman... Bazen sorar gözler, diller kabul etse bile. Maharet gözleri bile ikna etmektir, güzel söz söylemek deðil.



Bazen durur dünya, inecekler iner, sonra yoluna devam eder. Ne var ki, herkes için o duruþ aný farklýdýr. Kimisi içinse hiç dönmez dünya ki o da apayrý mesele. Bazen her þeyi bir mimik anlatýr, bazen gözyaþý, bazen bir kelime. Ne kadar da aðýr gelir söylemek bazen bir kelime bile. Bazen bir aný, bir ömür kokar. Bazen bir daha yaþayamayacaðýný hisseder insan içinde bulunduðu âný.



Bazen þair olur insan, mýsra kuramaz. Bazen mýsra kurar insan, þair deðildir. Bazen hiçbiridir, ne diyeceðini bilemeyen sýradan biridir iþte... Bazen yaþadýðýný daha çok hisseder insan, öleceðini unutur büsbütün. Bazen yaþadýðýný tamamen unutur, hatta bazen her ikisini de. Bir aný bir anýna uymaz derler ya insan için, ya bütün anlarý birbirinin ayný olsaydý. Bazen korkutmaz mý bu ihtimal insaný? Bazen korkar insan gölgesinden. Gölgesinin þahsýnda kendisinden. Zira kendi vücudu geçmiþtir güneþin önüne. Kendi eseridir gölgesi.



Bazen susar insan, dudaklarý çatlar susuzluktan. Bazen susar insan, söylenecek çok söz varken bile. Bazen dolar insan, kimse anlamaz. Bazen herkes anlar, kendisi kendisini anlamaz. Yalnýzdýr bazen insan, öyle yalnýz bakar ki dünyaya. Bazense hiç yalnýz deðildir, nasýl baktýðýný bilirse.



Bazen büyük görür insan kendini, ne acizliktir! Bazen aciz görür, ne büyük bir görüþ! Bazen, ’bazen’ deðil, ’her zaman’ demek gerek. Ama bilmek gerek, ne zaman? Her ’bazen’in bir zamaný vardýr ve o an geçmiþ zamana döner hayatta…