Halk Kültür ve Dayanýþma Derneðimiz polisler tarafýndan
basýldý ve içeride bulunanlarýn hepsi, polis araçlarýna doldurulup
emniyete götürüldü. Her zamanki gibi götürülenlerin
arasýnda ben de vardým. Mutlu(!) haber anama tez zamanda
ulaþmýþtý. Anam diðer analarla bir araya gelip planlar yapmýþlar,
çare aramýþlar. Bir iki tecrübeli yoldaþtan da takviye
yardým alýp Emniyet Müdürlüðü önüne gelmiþler. Emniyet
Müdürlüðünün önünde oturma eylemi yapacaklarý konusunda
birleþmiþler. Yetkili biri gelip onlara:
“Siz burada ne yapýyorsunuz?” diye sorduðunda:
"Çocuklarýmýz serbest býrakýlana kadar, yerimizden kalkmayacaðýz!"
diyeceklermiþ. Aksilik bu ya birden yaðmur
bastýrmýþ, hem de bardaktan boþanýrcasýna! Her yer ýslanmýþ
bir iki dakika içinde. Oturacak yer kalmamýþ.
Mürüvvet Ana:
"Vazgeçelim" demiþ. "Yarýna erteleyelim oturma eylemimizi."
Þehriban Ana kararlý:
‘‘Olmaz!“ demiþ. "Yaðmur da yaðsa, çamur da olsa yerler,
ben oturacaðým." deyince anam sinirlenmiþ, söylenmeye
baþlamýþ:
"He anam." demiþ. "Oturursun tabi… Nasýlsa üzerindeki entari
senin deðil benim. Çamur da olsa ýslansa da bir þey fark
etmez senin için."