ÖLENLE YAÞANMIYOR
Ölmesinden korktuðumuz ne varsa, hepsinin bir gün öleceði fikrine kendimizi alýþtýrmalýyýz.
Sevdiklerimizin mesela...
- Onlar öldüklerinde, elimizi kolumuza baðlayan görünmez iplerin olduðunu öðreniyoruz. Bizi hayatta tutan baðlarýn yavaþ yavaþ çözüldüðünü, gevþediðimizi ve artýk daha kolay savrulduðumuzu hissediyoruz. Rüzgâr kýpýrtýsýnda yýkýlacaðýmýzý, yapraklarýn birbirine çarpýþýnýn deprem etkisi yaratacaðýný, kuþ gölgesinin, aðaçtan daha büyük olabileceði telaþýna kapýlýyoruz. Ayaklarýmýz yerden kesiliyor, yer çekimine meydan okuduðumuzun farkýnda bile olmuyoruz o sýra. Olumsuzca kurduðumuz her cümlenin yalanýnda, yüklemimizin boðulmasýna göz yumuyor ve gözümüzü açtýðýmýzda bir bakýyoruz ki, eylemimiz kendini çoktan asmýþ...
- Ben henüz kimseyi kaybetmedim, kendim dýþýnda.
Ölmesinden korktuðumuz ne varsa, hepsinin bir gün öleceði fikrine kendimizi alýþtýrmalýyýz.
Zamanýn mesela...
- Saniyeyi, dakikayý, saatleri tüketerek, tükeniyoruz... Bir saniyede deðiþen hayatlarý, bir dakikada geliþen olaylarý, bir saatlik koca zaman diliminde payýmýza düþen intiharlarý es geçiyoruz... Bir'in hayatýmýzdaki önemini, birinin deðerini unutuyoruz. Belki de bu dünyaya unutmak için getirilmiþ nefesdaþlardan baþka bir þey deðiliz. Kimin umurunda?
- Ben, çaldýðým bütün zamanlarýn vebalini, vicdan hapishanesinde ödüyorum.
Ölmesinden korktuðumuz ne varsa, hepsinin bir gün öleceði fikrine kendimizi alýþtýrmalýyýz.
Duygularýn mesela..
- En kötüsü de budur iþte! Duygularýmýz öldüðünde, elimizde hiçbir þey kalmaz. Ne dost, ne sevgili, ne aþk, ne aile... Yaþamak, nefes almaktan ötesi olmaz. Ölmekse, kolay yola kaçmak ki o yol, yol olmaz. Sevginin öldüðü gün, ýzdýrap tek sýrdaþýmýzdýr. Neler çektiðimizi bir o bilir, kendinden. Bütün güvencemiz, bütün hýrslarýmýz, bütün kaygýlarýmýz... Hepsi ýzdýrabýn bir parçasýdýr ve bizi bizden uzaklaþtýrýr. Ruhumuzu bedenimizden, gözlerimizi renginden, dudaklarýmýzý kelimelerden uzaklaþtýrýr. Farkýnda mýsýnýz bilmiyorum ama, uzaklaþýyoruz canlar! Bizi biz yapan her þeyden, her zerreden uzaklaþýyoruz. Ve iþte en büyük mesafe burada çýkýyor ortaya. En büyük mesafe; insanýn duygularýnýn öldüðü yerde çýkýyor ortaya!
- Duygularýmý öldüren katilin ellerini tutmama ramak kala, nefesim kesiliyor. Adaletinden öpeyim dünya!
Ölmesinden korktuðumuz ne varsa, hepsinin bir gün öleceði fikrine kendimizi alýþtýrmalýyýz.
- Ki ölenle yaþanmýyor.