Sessizlikte zaman dilimi aranmaz, yoktur. Gece gündüz, yaz kýþ ne fark eder ki ýssýzlýkta, hayat öylesine bir ýssýzlýk ki, hayal kýrýklýklarýnýn dahi düþünülmediði, geçmesi gereken bir zaman artýk.
Aslýnda çok nasihat veren de oldu ama emimin çok ders alanda olmuþtur yaþadýðým ýssýzlýktan. Ve kendi durumlarýyla karþýlaþtýrýp þükredenler yanýnda imrenerek bakanlar da olmuþtur sessizliðime.
Þükredenler; iyi ki onun hissettiði sessizliði hissetmiyorum demiþlerdir herhalde. Gýpta edenler; ne kadar rahat, hesap verme derdi yok, diye mýrýldanmýþlardýr. Seslice haykýramamýþ ve mýrýldanmýþlardýr, çünkü ýssýzlýðý yaþamaya cesaretleri yoktur. Þükredenleri ise boþ veriyorum çünkü onlardan daha çok sesliydim. Þimdi ise sadece ýssýzlýktayým, öyle diyorum.
***
Ve onlar, kadýnlarým; her biriyle helalleþmek isterdim, son zaman dilimim de. Son dileðin nedir diye soran olsa söyleyebilir miydim acaba? Söyleyebilir miydim son dileðimi? Kadýnlarýmla helalleþmek istiyorum, evet son dileðim bu… Ýþte yalnýzlýða itenlerden Issýzlýktan sonsuzluða gitmeden tek istediðim, acaba helalleþirler miydi?
Helalleþmek için ilk aradýðým çocukluk aþkýmdý. Karþýlaþtýðýmda, iyi ki ýssýz kalmýþým diye dua ettirdi. Dedi ki; yalansýzdýn doðru, ama çocuktun, çocukça konuþup durdun, üstelik sýnýfta saçýmý çekmiþtin.
Çocukluk aþkýndan ne bekliyordu ki acaba, üstelik daha on yaþýndayken. Neyse, en azýndan saçýný çekmiþim, helalleþecek bir þey var yani…
Ve helalleþmek istediðim gençlik aþklarýmdan biri; “ay ne kadar kilo almýþsýn, üstelik kulaklarýnda kýllanmýþ, bari gözaltlarýný gerdirseydin hayatým” dedi.
Buyurun iþte! Ýyi ki ýssýz kalmýþým, dedirten biri daha. Ýnsan düþünüyor iþte, buna aþýk olduðumda beyin hücrelerimin sayýsý kaçtý acaba? Ya da olgunlaþmamýþ beyin hücrelerim düþünme yerine o zamanlar ne halt ediyordu acaba? Hücreler suçlu, tanýyamamýþým aþkým dediðimi. Halbuki diyeceðim gayet basitti; seni üzmüþ olabilirim hakkýný helal et. Üzmemiþim demek o zamanlar onu, sevinmiþ sanki bitmesine… Zaten böyle biriyle aþk, ancak geliþmemiþ bir beyinle devam edebilirdi.
Ve bir diðeri; iki yýl 23 günlük beraberlikten sonra, beni anlamadýn hoþça kal diyerek gitmiþti. O zamandan beri içime dert oldu, anlaþýlmayý hak eden birini anlayamamak benim hatam diye üzülmüþtüm. Kesin hakký vardýr, helalleþmek gerek diye düþündüm. Bu sefer geçmiþten gelene lafý hiç bekletmeden söyledim; hakkýný helal et dedim.
Þaþkýn þaþkýn baktý. Ne hakký dedi, esas sen hakkýný helal et, sevememiþtim seni, o an ayrýlmak için aklýma mazeret gelmedi öylesine bir laf söyledim ama þimdi iyi ki seni gördüm içimde dert olmuþtu dedi ve yine gitti.
***
Ulan ne iþ be! Kendimi ýssýzlýða yeni gömdüm sanýyordum meðer aþklarýmýz varken bile ýssýzmýþýz. Sonsuzluk; anlaþýlan biraz daha bekleyeceksin, vazgeçtim ýssýzlýðýn keyfini biraz daha sürmeliyim.
(Gürsel ÇOLAKOÐLU)