Düþ ülkesinde yeni bir gün daha doðuyordu. Hayal perisi mutlulukla baþladý güne. Kuþ cývýltýlarýna eþlik etti. Þarkýlar söyledi. Mutluydu. Umutluydu. Gözlerinin içindeki kahverengi daha bir belirgin olmuþtu þimdi. Sevinçliyken böyle olurdu gözleri. Kahve gibi sýcacýk bir hal alýrdý bakýþlarý.Hüzünlüyken solardý gözlerinin rengi. Siyaha dönerdi sanki. Soðuk bir siyaha ya da gri metalimsi bir renge…Donuk bir hal alýrdý bakýþlarý. Ama þimdi çok sevdi gözlerinin rengini.Gülümsedi.Pencereden esen rüzgar, çið tanelerini yüzüne serpti. Dalgalý saçlarý omuzlarýna döküldü. Rüzgarýn saçlarýna taþýdýðý, bir yangýndan arda kalan küldü.Usulca esip de avuçlarýna býraktýðý armaðan ise pembe bir güldü. Peri gülümsedi.Gülümseyince O, küller gül oldu.Meðer ki gül bahçesindeki yangýnlardan arda kalan küllermiþ saçlarýndaki.Yüzündeki çið taneleri saçlarýna deðince can buldular yeniden.

“Su hayattý.Ama içine düþünce seni boðardý. Ne tezat ! Yaþamla ölüm nasýl bu kadar iç içeydi?” Düþünmeden edemedi hayal perisi. Ama gülümsemekten hiç vazgeç(e)medi. Mavi gül dalýndan bir kalem aldý eline. Sonra sürdü gözlerine. Açýk mavinin soðukluðu gözlerindeki kahverengi sýcaklýkla uyum içindeydi.

Deðil mi ki hayat zýtlýklarýn uyumuydu.

Sabaha böyle baþladý peri. ”Düþleriniz hayýrlý olsun” diyerek selamladý herkesi. Kimse anlamadý selamýný.Sýradan canlar için öylesine bir yaþamdý bu diyarda sürülen. Oysa hayal perisi için öyle deðildi. Bu diyarýn ondaki adý “düþ ülkesiydi”. Hayaller olmalýydý. Gerçeðe dönüþtürülecek hayaller… Anlamadýlar hayal perisini. Duyamadýlar onun kuþlara eþlik ederek söylediði þarkýyý.”Leyla mýsýn.Bu ne hal ! ” bile dediler. Aldýrmadý hayal perisi. ”Hayallerim var” dedi” gerçeðe dönecek.”

Onlar güldü.Tam o anda,peri; dalýndan koparýlan mavi bir güldü.Gülümsedi.

Ama onunki buruk bir gülümseyiþti. Kimse anlamadý. O da aldýrmadý. Þarkýsýna eþlik eden kuþlar mavi elbisesinin eteðinden tuttu. Bir akasya aðacýna yaslanýp daðlarý ve gölleri izledi peri. Ama dað, Kaf daðý deðildi.Burasý da düþ ülkesi deðildi.O öyle diyordu sadece.Lakin biliyordu tüm bunlarýn sadece masallarda olduðunu, kendisininse modern zamanlarda yaþadýðýný ve her þey böyleyken O, güz mevsiminde baharý düþlerken “zaman bu zamandýr” dedi kendi kendine. Gitti. Þifacýnýn mavi kapýsýnýn önünde durdu. Ýki kez daha gelip de nedense içeri gir(e)meden geri döndüðü bu kapýdan, bu kez geri dönmemeye niyetlendi. Fazla düþünmesine gerek kalmadý. Þifacý yaný baþýnda belirdi. Önce selamladý þifacýyý “cesaretime þaþýrýyorum” dedi sonra. Anlamýþ mýydý þifacý neden cesaret edemediðini? Bilemedi peri. Gülümsedi hekim.”Gel” dedi .” defterin burada ”.

Sonra defterde yazýlý olanlar ile ilgili pek çok cümle kuruldu.Kah hekim sustu.Hayal perisi anlattý.Kah peri sustu hekim anlattý.Hiç bitmemesini isteyebilirdi peri bu konuþmanýn.Ama istemedi.Nedense uzunca bir konuþmanýn ardýndan kalktý peri.Defterini aldý. Ne yazdýðýný pek hatýrlamýyordu doðrusu.Yazdýklarýný okumak ve yalnýz kalýp düþünmek istedi.Gene de ayaklarý geri geri mi gidiyordu ne.Bir türlü kalkýp çýkamadý o odadan.Hekim de maviler içindeydi bugün.Mavi neyin rengiydi?Deniz geldi hayal perisinin aklýna.Evet dalgalarýn kayalýklara çarparken çýkardýðý gibi boðuk bir ses tonu vardý hekimin,gülümseyerek konuþunca böyleydi sesi.Yavaþ yavaþ konuþurken ve sesinde biraz hüzün varken yaðmurlu günlerde soðuk pencere camlarýnda buðulanýp iz býrakan sýcak çocuk nefesleri gibiydi sesi.Huzur veren bir sesi vardý.Ve O da düþ ülkesindeydi.Sýradan insanlara yer yoktu hayal perisinin ülkesinde.Hekimineyse yer vardý.En çok yer onaydý hatta.

O da þiirler yazarmýþ bir zamanlar.Hatta bestelenebilir þiirler…Sayfalarca yazý yazarmýþ.Ama hepsi bir zamanlarmýþ.Þimdi öyle miydi acaba?Artýk sýradan insanlar için sýradan yazýlar mý yazýyordu yoksa.Hani þu düz ve herkesin anlayabileceði cümleler.Biraz kanunlara göz atan herkes bilirdi bunu.Küçümsedi hayal perisi dünya hukukunun sýradanlýðýný.”Düþ ülkesinin kanunlarý sizinkiler gibi deðil” dedi içinden.Ama hekim ne yapabilirdi ki dünyanýn kanununu o koymuyordu… Belki ona býraksalar o da sevgiye dair bir þeyler yazardý o kanunlara.Belki yasak getirirdi mesela kalp kýrmaya.Þifanýn sadece iksirlerle daðýtýlamayacaðýný anlatmaya kalkabilirdi ya da.Þifacýlýðýn sadece büyücü iksirlerini þifa arayan ellere uzatmak olmadýðýný dile getirebilirdi belki.”Ne kadar çok kýrýk kalp ve hasta beden o kadar iyi “ diye düþünenlere kafa tutabilirdi belki.Sahi býraksalar yapar mýydý bunlarý? Kuþku duymadan inanmak istedi peri buna.çünkü:Farklýydý o.Çok farklý.Deðilse de öyle olsundu.Ýhtiyacý vardý hayal perisinin bir iyi yüreðe. Ýhtiyacý vardý kalbini denizlere açmaya…

Güncesini alýrken yeni bir defter uzattý hekime.Bu kez okumayacaktý hekim yazacaktý.Perinin ruhuna iyi gelecek kelimler yazacaktý.Belki kendisiyle ilgili birkaç deðerli bilgiyi de paylaþacaktý cümleleriyle.Ayný defterde perinin önemsediði baþkalarýnýn da cümleleri vardý ama þimdi hekimin yazacaklarý hepsinden daha kýymetliydi.Hekim hepsinden daha iyi tanýyordu periyi.Geceleri keder gözyaþlarýyla uyandýðýný bir tek o biliyordu.Hayallerinin çoðundan sadece o haberdardý.Korkularýný ve sevinçlerini en iyi o biliyordu.Böyleyken o bile periyi kýsmen tanýyordu.Þimdi onun yazacaklarý hayati önem taþýyordu.Gelecek hayallerini çok görürse periye,hekiminin cümlelerine sýðýnacaktý peri.Eðer adýmlarý onu hekimine taþýyamayacak kadar güçsüz kalýrsa defterinin sayfalarýndan seslenecekti hekim ona.”Kimseye okutmayacaðým yazdýklarýný” demesi gerekmiþti perinin.Ýçinden geldiði gibi yazsýndý hekim.Cümleleri en gerçek anlamýyla kullansýndý ki hayal perisine iyi gelsindi.Zaten kimse anlamazdý yazýlanlarý.Kim vardý ki hayata derinden bakan.Sýð sularda inci aranmazdý.Onlar yazýlanlarý anlamazdý.Öyleyse susunlardý.Onlara düþmezdi konuþmak.

Bir “iyi günler” sözünün diðerini karþýladýðý küçük tebessümlerle kapandý mavi kapý.Hekim içeri.Hayal dýþarý.Dýþarý çýktýðýnda sadece Hayaldi hayal perisi artýk,peri deðil.Modern zamanlarda periler yaþamazdý.Peri kimliðine yeniden bürünene dek yapýlacak çok iþ vardý.
...

Ne zamandýr düþmüþtü hayal sýfatý perinin esamesinden.Þimdi ne yapýp etmeli o sýfatý yeniden kazanmalýydý.Bunu nasýl yapmalýydý?Bilemedi.Þimdi durdu/düþündü.Elleri cebindeydi.Aklý kalbindeydi.Daha fazla duramadý yerinde.Kalktý elleri cebinde yürüdü.Boðazýnda bir hýçkýrýk düðüm düðüm.Baktý evinin duvarlarýna “büyüdüðüm ev” dedi.Büyüdüðüm ev,yürüdüðüm yol… Uzundu hikayesi yaþanmýþlýðýn.Bir gül aðacýnýn altýnda oturdu.Gül,sümbül,karanfil,lale…Ne çok çiçek vardý.Mevsimlerden bahardý.Baharlarýn ilkiydi.Son baharlar geride kalmýþtý.Ya da o öyle sanmýþtý.Peri,hala sýfatýný geri kazanamamýþtý.Hayaller olmadan baktý bir kez de þu dünya alemine.Bakmaz olaydý.Ýçinde bir acý gene düðüm düðüm... Her þey kör düðüm.Kabuk baðlamýþ yaralar yeniden soyuldu.Göz yaþýný tanýmasaydý evvelden,içi gibi gözleri de kan aðlayacaktý þimdi ezelden…Sustu.Ýçindeki kini-nefreti kustu.”Sevgimi bir rüzgar savurdu uzaklara” dedi.”Bundan gayrý yok bana sevmek,güvenmek,inanmak.”Ve gene sustu.O sustu da gönlü kendi lisanýyla konuþmaya devam etti.”Hekim” dedi.”O iksirler sana sunulsaydý altýn tepsiler içinde.Sen ne yapardýn? Ýçer miydin onlarý? Ya aslýnda hiçbir manasý yoksa o iksirlerin?Ya aslýnda serapa zehirseler…Sen olsan ne yapardýn?Ama cevabýn olmaz bilirim.Ben olsam ben de susabilir(d)im.Hakkýn var.Benimse haksýzlýðým.Ve dahi benim hem sevgim var hem sevgisizliðim.Kimse anlamaz.Kimse bilmez.Ben hep kendi karanlýðýma sultan olurum.Kendi suretime kul.Kimse bilmez.Manidardýr ki kimse bilmediðine anlam veremez.Huyum kurusun ben biraz ukalayým.Kimse bilmez ben bilirim.Suyu kurudu denizlerin.Eþref saatine denk gelmedi dualarým.Olsun yine de ben bilirim.Ne sen,ne senden özge kimse bilmez!”

Peri,gene uçuruma bakýyordu.Kendi uçurumuydu da o bir türlü cesaret edip “ben,benim uçurumum ”diyemiyordu.Hep gizli bir öznenin tekellümündeydi cümleleri.Cümle alem biliyordu da o bilmezlikten geliyordu gerçeði.Sanki cennetin en tepe noktasýndan dünyaya sürgün edilmiþ bir ademdi.Yok adem deðil de Havva’ydý.Öyle ya da böyle ne fark ederdi.Yasak meyveyi yemiþti ya.Yasak meyve biraz buruktu.Biraz acý.Biraz tatlý.Ýþte ilk hatanýn bedeliydi sürgün.Cennetten düþüþ.Manasý alçak-istan olan bu diyara bir cennet sürgünü ardýndan geliþ.Yüksek cennet katýndan alçak dünya katýna düþüþ.Ey Rabbim af dileyenin affýný kabul buyur.Adem ile Havva’dan bu yana bu kaçýncý sürgün? Düþtükçe düþüyoruz Tanrým.Önce dünyayaydý düþüþ þimdi uçuruma.Bu uçurum öylesine derin,öylesine karanlýk…Korkuyorum Rabbim!
Martýlar hep denizlerin üstünde mi uçar? Hep sahil kýyýlarýnda mý kanat çýrparlar nazlý nazlý? Deðil iþte.Deðil.Benim dipsiz kör kuyularýmýn üstünde de martýlar uçmakta çýðlýk çýðlýða …Karanlýk uçurumlar,dipsiz kör kuyular üstünde iþi ne beyaz martýlarýn? Zaten gerçek bir peri olmadýðým buradan belli diye düþündü peri.Perilerin elleri kanarsa sihirli tozlarý vardýr onlarýn.Zehirsizdir bunlar.Karanlýk büyücü iksirleri gibi deðildir.Uçurumlara,kör karanlýklara,dipsiz kuyulara düþmez periler.Onlar gezerler yýldýzlarda her gece…Peki,kim düþer uçurumlara?Perinin adý nasýl peri öyleyse.Neden peri?
Serapa hayalken bile güvenmek bunca zorken insana,peri,hayal perisi olmadan nasýl bakacaktý hayata.Yani ki:Mümkün müydü hayaller olmadan yaþamak?

Soru umutsuz.Cevap mutsuz.Hiçbir þey deðildi ki kusursuz.