Istýrabýný belli etmemek için uðraþýyordu ama nafile. O çaresizliðinin izleri belli oluyordu yüzünden, gözlerinden. Öyle hissediyordu. Durumu; sokaklardaki bakýþlardan, gözlerini kaçýranlardan, soru soramayanlardan anlaþýlýyordu. Aynaya baksa, o bile kendine aynýsýný yapardý. Baþka bir yüze artýk bakamayan bakmak istemeyen o gözlerin sahibini; bakarak, konuþarak, sorarak mahcup etmek istemezdi… Bu nasýl bir çaresizlik diye içinden geçirdi. O çaresizliði tekrar hissetti… Sonra gururu aklýna geldi. Istýrabýnýn asýl nedeni olan o gurur... Gururunu yenebilse bitecek çekilen ama… “Nasýl kanarým, nasýl inanýrým?” dedi.
Solgun görünüyordu, dýþarý çýkmamalýydý çýkacaksa da makyajýna dikkat edecekti. Sesi de titriyordu konuþmamalýydý ya da tebessüm edip geçecekti, çevresindekilere. Yalancý gülüþ, evet onu denemeliydi. Bunu yapabilir miydi? Düþündü! Þekil olarak yapabilirim dedi. Kolay mý, yýllarca ona yalancý gülüþü uygulamalý gösteren birine inanmýþtý. Bu konudaki tecrübesi ilerde iþe yarar mýydý acaba? Sahte gülücükleri ayýrt edebilir miydi bundan sonra? Esasýnda konuþmalýydý da rol yaparak, ýstýrap verenin yaptýðý gibi aynen. Bunun için sadece ýstýrap vereni hatýrlamasý yeterdi. Ýnandýðý o insanýn replikleri ve yüz hatlarý, evet bunu da deneyebilirdi. Acaba bu kadar sahtekar olmak daha çok acýtmaz mý canýný? Ne ilginç diye düþündü sahtekâr biri tecrübe kazandýrtmýþtý ona. Ya o gurur; o nasýl kabul edebilir böyle yalancýktan vücut dilini?
“Nedir, nedir derdim?” dedi aynaya bakarken yalnýz kalmayý hak ettiðini düþünen gururlu kadýn. Ayna sihirli deðil ya seslenemedi ona; senin derdin “gurur deðil” diye… Diyebilseydi keþke o ayna düþünen taraftan ona bakana; ama o mücadeleci kadýn da cevap verirdi aynaya; ne yapsaydým yani, görmezlikten mi gelseydim? Gelemezdi görmezlikten ne þimdiki benliðim ne de gelecek yaþlardaki benliðim, yaradýlýþ meselesi iþte, derdi.
Sorguladý kendini; yalnýz kalmayý hak eden ben miyim yoksa yalnýz býrakýp giden mi? Düþündü geçmiþi ve cevap verdi kendine; hayýr… Hayýr, hak etmedim, dedi… Gözleri hala aynadaydý…
Aynadaki yüz, yani düþünemeyen taraftaki o, düþünen taraftaki ona söylemek istedi; yalnýzlýk kötü mü, ya yanýnda biri varken yalnýz hissetseydin kendini? Yalnýzlýk hissettiren biriyle yaþamak nasýldýr bir düþün! Çevrede yalnýz olmadýðýný düþünen birçok insan olacak ama ya yalnýzlýðý yaþayan gururlu bir kadýn olarak öylesine kalsaydýn? Yalnýzlýk hissettiren biriyle yaþayan, gurur ve verilen sözlere esir bir kadýn olarak aynaya baksaydýn? Ya o sahte gülücükleri ve yalan vücut dilini hiç fark edemeseydin ve çevrendekiler deseydi senin için; “zavallý bu sahtekarý nereden bulmuþ?”. Gitmiþ yani, þükret demek istedi aynanýn düþünemeyen tarafýndaki o, düþünerek ýstýrap çekene.
***
Istýrap çeken, aynada bir þey fark etti. Gözleri baktýðý gözler deðildi sanki, farklýydý. Daha derin bakýyorlardý, hissettiði gibi deðillerdi yani, umut vardý gördüklerinde. Rengi de hissettiði gibi deðildi yüzünün. Hiç solmamýþ gibiydi, canlý bir renk vardý yüzünde.
Sokaða çýktý hemen. Yürüdü çok uzunca, sonra kahvelere girdi, çay bahçelerine; hedefi insanlardý. Yüz ve gözlerinden, gülücüklerinden mutlu olanlarý ayýrt etmeye çalýþtý. Baþarýsýz olmuþtu, mutluluk belli olmuyordu gözlerden. Zaten gülücükleri ayýrt etmek ona göre deðildi, yine yanlýþ karar veririm belki dedi. Eve dönmeye karar verdi. Cadde de çalýþan birkaç yorgun iþçi gördü akþamüstü, evlerine gitmeye hazýrlanýyorlardý. Yorgundular belliydi, iþçilerin gözlerine baktý. Kendi gözlerini gördü. Kendi solmuþ yüzünü hissetti.
***
Anlamýþtý artýk kendini, sadece yorgundu. Giden bir anlaþýlamayaný düþünmekten yorulmuþtu. O akþam aynaya çaresiz deðil sadece yorgunca baktý. Ve o gece sadece yorgun hissederek uyudu ve sabah uyandýðýnda yorgunluk hiç kalmamýþtý.
(Gürsel ÇOLAKOÐLU)