Bazý kapýlarýn zili veya tokmaðý yoktur. Ya da açýp kapamaya yarayan tutma kolu. Ýnsanýn ruh âlemini buna örnek olarak gösterebiliriz.

Herkes kendi yönetim merkezinin patronudur. Bunu derken maaþýmýzý veren kurumdan vs. bahsetmiyorum. Tamamen her çeþit duygumuzun örgütleþtiði, karar mekanizmamýzýn sürekli iþlediði kendimizden yola çýkýyorum.

Ýstersek sabaha kadar fikir üretiriz, istemezsek yerimizde sayarýz. Günümüzdeysek eðer ruhumuza komþu buluruz, deðilsek tek bir sese bile tahammül edemeyip saf dýþý ederiz.

Düþüncelerimiz bize tapuludur. Aðzýmýzý kapý olarak kabul edersek, ses olarak dýþarý çýkmýþsa bir kere o andan itibaren topluma mal olmuþ demektir. Sert çýkýþlar yaparsak; kapýmýzý bir daha çalan olmaz, çok taviz verirsek bu sefer de yol geçen haný gibi olur. Önüne gelen karýþma yetkisi bulur kendinde.

Çok konuþmak da yaðlanma dönemi gelmiþ kapýya benzer. Ýkisi de inanýlmaz gýcýk eder insaný. Ne yazýk ki sözkonusu olan insansa, pamuða yað döküp aðzýna da süremeyiz.

Bazý kapýlar dýþarý açýlmaz hiç. Örülmüþtür duvar gibi. Ýçine kapanýk insanlarý onlara benzetirim. Kilit vurur yüreðine, mühür vurur dudaklarýna, erir gider içinde gün be gün.

Mevsimi yoktur ruhumuzun. Dýþarýda güneþ açarken bakarsýnýz biz de batar. Bazen de kapalý havada sebepsiz açarýz.

Bazý kapýlarýn buzlu camlarý vardýr. Dýþarýdan bakýlýnca içeride olup biteni net olmasa da görürsünüz. Iþýðý bir þekilde dýþarý verirler.

Yüzümüz de iç dünyamýzýn buzlu camý gibidir aslýnda. Meteorolojik durumumuzu; yaðmur biriktiren bulutlara benzeyen gözlerimizdeki hüzün veya yaþlar ya da gül gibi solan, kireç gibi beyazlaþan, pancar gibi kýzaran yüzümüz belli eder. Hele dudaklarýmýz; kâh titrer, kâh güler.

Geçmiþimizi sorgulayýp hatalarýmýzdan dersler çýkarýrken geleceðe yönelik de durmadan planlar yaparýz. Ülkeyi yöneten cumhurbaþkaný, baþbakan kadar mesul hissederiz kendimizi.

Yýllýk deðil bazen günlük planlar yaparýz. Alýnacaklar, verilecekler, atýlacaklar diye. Bazen de kendimizi öyle bir harcarýz ki. Deðmiþse ne âlâ ama deðmemiþse üzüntüden kahroluruz.

An gelir kendimizi nerede kaybettiðimizi bile hatýrlamadýðýmýz bir þemsiye gibi unuturuz. Önceliklerimizi baþkalarýna veririz. O kadar kaptýrýrýz ki karþýmýzdaki de bizi unutur. Ýþte o zaman hatamýzý anlarýz.

Eþimiz, çocuklarýmýz, anamýz, babamýz hepsi için düþüncelerimiz vardýr. Saðlýklarýný, geleceklerini takarýz kafamýza. Onlarýn mutluluðu bizim mutluluðumuz, üzüntüleri bizim üzüntümüz olur.

Darbeler yaþarýz; tanksýz, tüfeksiz. Tokat gibi, tokmak gibi iner yüreðimize. Çarþaf gibi denizde bile fýrtýnalara yakalanýrýz. Kaptaný biziz! Ya batarýz ya da karaya çýkarýz.

Velhasýlý; içimiz ne ise dýþýmýz da o olmalý diyorum. Güzel düþünceler güzellik doðurur, kötü düþünceler ise hayatý zindan eder. Dünyayý yaþanýr kýlmak tamamen bize baðlý. Gözlerimiz gerekirse çirkini bile güzel görmeli. Çünkü nasýl bakarsak öyle görürüz.

Madem geldik dünyaya mümkün olduðu kadar yaþanýlýr hale getirmeliyiz ki hem kendimiz hem çevremizdekiler mutlu olsun. Bu da tamamen ruh saðlýðýmýzý korumamýza baðlý.

Küçük þeyleri dert etmemeli, büyük þeylerle karþýlaþýnca Karadenizde gemilerimizi batýrmamalýyýz. Her yeni gün yeni bir kapý açar. Umutlarýnýz hep yeþil kalsýn.

Sevgilerimle...

Aysel AKSÜMER