Þömine önünde biri, kaldýðý sessizlikte esir gibi hissetti kendini… Çevresinde yalnýz olmadýðýný hissettiren alevlerin gölgeleriyle, baþ baþaydý. Ama o gölgeler onun gardiyanlarýydý sanki. Gardiyanlar arasýnda ateþin önünde bir mahkum, yalnýzlýðýný alevler arasýndaki þekillerle avutuyordu. Karanlýktaydý, gözleri baktýðý o ateþin havýyla parlamasý gerekirdi ama o sanki ateþin içindeydi. Çok önceden alevsiz yanmýþtý yüreði. Þimdi ise gözlerini alevlerle kör etmeye çalýþýyordu, göz göze kaldýklarýyla. Dalan gözleriyle, yüreði yanmýþ olana výz gelir dedi iki kývýlcým. Ateþ basmýþtý yine ruhunu. Hissetti ve söylendi; demek hala ruhum varmýþ. Ruhu olan ve içi ateþsiz yanmýþ, dýþý alevlere yakýn bir adam gardiyanlarý olan alev gölgeleriyle baþ baþa, gözleri bazen gölgelerde bazen gölgelerin sahipleriyle göz göze. Kendine yandýðý geçmiþe ve keþkelere esir olduðu o akþam, o odada hesap sormak istedi. Karþýsýnda ateþ ve düþüncesinde o ateþ içinde yanmasý gereken hayalindeki resimler vardý. Yakmayý düþündüðü elinde kalan ama hayal olmayan o son fotoðrafýn çekildiði güne gitti, yaþanmýþlara daha sonra yürekte yanmýþ olanlara uzandý.
     ***
     Deklanþöre bastýðý an esasýnda sürekli yaþadýðý andý. Sürekli gördüðü dünyanýn en güzel yüzünün fotoðrafýný neden çekmiþti o gün? O en güzel gülen kadýnýn gençliðini ilerde hatýrlamak için mi? Ama yaþlýlýðýnda da þimdiden daha güzel olacaðýný bildiði ve onunla yaþlanmak için dua eden, neden böyle bir resim çeksin ki? Neydi, yakaladýðý poz onda sürekli görmek istediðimiydi yoksa? Ama her aný ayrý bir güzelliði olana tek poz yeter miydi? Neydi ve neden bu tek kare kalmýþtý elinde, sakladýðý? Ve yakamadýðý…
     ***
     Alevler sardý duygularýný. Aðlayamadý, hiç aðlamadý zaten korktu gözyaþlarýndan, yanmak istediði ateþi söndürürler diye. Sadece derin bir nefes aldý ve verdi. Alevleri çoðaltan gardiyanlarý hareketlendiren bir nefes oldu.
Ve nefes alamadýðý o zamaný hatýrladý. Saniyelerin asýrlar olduðu, zamanýn ilerlemediði, yutkunacak bir þeyin olmadýðý; kuru bir boðaz, kuru dil, kuru damakla, kuruyan bir adam gibiydi o an. Beyine sitem etme zamanýydý. Beyine; kulaðý duysun diye açmýþ ama ses tellerine sus emrini verdiði ve bir asýr gibi hissettiði o konuþamadýðý birkaç dakika için sitem etmeliydi. Ve sonrasý sorgulama zamanýydý; “deðer verensem deðeri hak eden o ise; iyide beni deðersiz yapan ne?”, ”Deðer vermekte haksýz mýydým, haklýydým” dedi adam kendi kendine. Haklýydým dedi; “sevdiðine deðer vermeyen mi var?”. Ama deðersizmiþ hiç diyemedi ona, kabullenemedi, iþte esareti buydu alevlere bakan adamýn. Deðersize bir türlü deðersiz diyememeydi gölge gardiyanlarýn arasýndaki mahkûmun. Ýtiraf etse ateþ sönecekti ama o resim olduðu sürece itiraf olamazdý…
Ýþte o pozu çeken deðil de çektirendi, ýstýrap veren. Hatýrladý o aný, demiþti çektiren; çeker misin bir kare ve yalnýz. Diðer bütün resimlerde ikisi vardý ama bunda tekti, çektiren. Yine gülüyordu o resimde de. Gülüþün yaz mevsimini ve çocukluðumu hatýrlatýyor, senden önce mutluluðu hatýrladýklarým; biri çocukluðum diðeri yaz aylarý demiþti. Daha neleri hatýrladý ateþini denize atmak isteyen adam.
Neler demiþti; nefesin bazen poyrazý, bazen meltemi… Konuþman bazen dalga sesi, bazen martý sesi… Bakýþýn sabah güneþi ve yelkenler arasýndaki mehtabý… Yaþatana yaþadýklarýný söylemiþti.
Ama sonrasý; gidiþi karayel gibiydi çektirenin, giderken o ýssýz bir adada ki, lambasý sönmüþ bir deniz feneri gibi kalmýþtý adam.
Ve alev gölgeleri gardiyanlar arasýnda, ateþe bakan adamýn gözleri ateþ gibi olmuþtu. Elindeki resme baktý, gözlerini yumdu. Gözlerini tekrar açtýðýnda alevlerin azaldýðýný fark etti, gardiyanlar kayboluyordu.
Ýki odun daha atýverdi ateþe, mahkum kalmak isteyen adam.
(GÜRSEL ÇOLAKOÐLU)