ï¿½zEdebiyat - gï¿½rsel ï¿½olakoï¿½lu - Kadï¿½nï¿½m Yalnï¿½zlï¿½k Kokuyordu...

Kaderine terk edilen bir hayat… Ne duygular, ne düþünce nede taþýdýðým beden… Birbiriyle hiç uyumlarý kalmamýþ ayrýk üçlü… Hayal kýrýklýðýna uðramanýn artýk bir yaþam biçimi olarak kabullendiði zamanlarý hatýrlayarak güvenini yitiren bir ruh…
Defalarca denenmiþ ve her biri baþarýsýzlýkla sonuçlandýðýnda bir öncesini arattýran çözüm önerilerinden býkan yorgunluða teslim olmuþ düþüncelerim... Hayata dönüþ için; çözüm önerisi yeni bir aþk mý yoksa? Ve bunu; ama bu bir teslimiyet deðil mi diye sorgulayan benliðim… ve soruya cevabý; “bu gurursuzluk” deðil mi? Yeni çözümün eskisinden olan farký ne? Baþýna “yeni” kelimesi eklenmesi mi?; Yeni aþk… Kaybedileni bulmanýn sevinci mi; bu yeni aþk?.
Sorgulamalýyým, daha çok sorgulamalýyým... Ama sonra mantýðým, cevabý hazýr olaný neden sorgulamak zorundasýn diyor. Ve bu çatýþmanýn galibi kim olacak düþüncesi. Ruhumla çatýþmanýn galibi kim olacak acaba? Sonra çatýþmanýn içinden bir ses; Bu nasýl bir güven; aþýk olacaðýn kadýný bulmadan aþýk olmalýyým diyebilmek. Sonra; Ne biliyorsun aþýk olacaðýn kadýnýn var olduðunu?
Sorgulama yeteneðimi yitirdiðim, mantýðýmla duygularýmý birleþtirdiðim bir an mý bu? Bu ben miyim? ”Evet, ben aþýk olmalýyým” diyerek aþýk olmanýn çözüm olmasýný bekleyemeyecek kadar tecrübeli bir insana en son tavsiye bu olmalý herhalde. Ama çaresizliðin öne çýkardýðý ruhuma yabancý, yeni bir duygu… Bu benim duygusal zekam mý?
***
Ya yalan dünya, ya yalan zaman yada yalancý insan… Ya sahte sözler, ya sahte bakýþlar ya da sahtekar bir ruh… Ya çakma düþünce, ya çakma aþk ya da çakma beklentiler… Ýþte karþýlaþýlanlar ve sonunda aldatýlma ya da anlaþýlamamanýn býraktýðý ve artýk þarj edilemeyen bir hayat; gerçek aþktan sonra kalan gerçek…
Düþünüyorum, ama o bana bunlarýn hiç birini yaþatmadý ki…
Kimdi yalnýzlýk kokan, soruyorum kendime.
Bir insanýn, hem de böyle zor bir insanýn hayatýný yeniden çizmek? Ya da ruhunu yenilemek… Hangi enerji bunu saðlayabilir? O enerjinin kaynaðý ne olabilir? Yeni bir aþk mý gerçekten?
Aþk ardý hayatý yaþayan yalnýz ben deðilim ki. Bunu tekrarlamam mý gerekli, bu mu avutacak beni?
Aþký yaþayanlar ve hala aþýk olanlarýn bulunduðu boyuttan çoktan uzaklaþtým. Baþka boyuttayým artýk þimdiye kadar ki dünyamla farklýlaþtýk.
Ýþte yeni düþüncelerim bunlar. Kimi kandýrýyorum, mantýðýmý mý duygusal zekamý mý, yoksa egomu mu?
Hadi melankoliye dalalým ruhum demekle de nereye kadar avutacaðým? Kendimi kandýrmak zorunda olmadýðýmý ne zaman öðreneceðim? Kabul etmeliyim, ama nasýl…
Hadi denesin egom, ama ya sonrasý; Çiçeklerin, bulutlarýn, rüzgarýn, denizin, mehtabýn hatta mahalle arasýndaki çocuklarýn sesi… Mutluluk yada huzur için bazen bir tanesinin varlýðýna sýðýndýðým kederimi paylaþtýklarým tekrar kabul edecekler mi temiz dünyalarýna aþkýn ardýndan? Ya onlarda küserse… Haklarý deðil mi? Sonra yine uzun bir sessizlik… Çaresiz deðilim, sadece sessizim artýk demek istediðim günleri yaþamanýn yalnýzlýðý.
Yüzüme en son ne zaman baktým hatýrlamýyorum, Çizgilerimi zaten merak ta etmiyorum. Kiþisel temizliðim dýþýnda kendimle de boðuþmuyorum artýk.
Sekiz don, sekiz fanila, sekiz çorap, üç gömlek, iki kazak, bir mont… Yedi farklý çeþit paket çorba, yedi siyah çay, yedi yeþil çay ve yedi poþet kahve ve bir fincan… Ve yedi gün tek kiþiye yetecek kadar meyve ve donmuþ yemek… ve de kullanmadýðým odalarý ziyaret için saksýda bitkiler. Ýki günde her birine bir bardak su döktüðüm insan sesine hasret çiçeklerim… Bana muhtaç olan tek canlý; çiçekler… Ne çocuk, ne anne, ne baba nede kardeþ… Tozu aylardýr alýnmamýþ eþyalar, silinmemiþ camlar ve yýkanmamýþ halýlar. Yapraðý kopartýlmamýþ takvim…
Yalnýzlýða esir olmak, bir emekli maaþýna eþ deðer iki kira geliriyle…
Sokaklarýn tenha zamanlarýnda, gecenin sessizliðinde, trafik lâmbalarýnýn senkronize deðiþimlerine ve vitrinlerden dýþarýyý izleyen mankenlere dalan gözlerim. Melankolinin hangi seviyesinde, neresindeyim? Kurtuluþum yeni bir aþk mý, yoksa insanlarýn benden farklýlýðýný kabul etmek mi?
Narsis miyim gerçekten? Öyle demiþti giderken o… Çocuk sesinden bahsettim ya, önceleri okul ve çocuk bahçelerinin yakýnýndan geçerken yorulurdum, anlamak ne zordu, þimdilerde ise her çocuk sesiyle irkiliyor ve düþüncelere dalýyorum. Bir aile kurmanýn bedeli nedir diye düþündüðüm zamanlarý hatýrlýyorum. Baðlý kalmak, baðlanmak, kendi rýzasýyla insanýn tutsak olmasý… Bir aile oluþturmak ve tutsaklar kampýna girmek… Evimiz mi yoksa tutsak kampýmýz mý sorusunu haykýranlarýn kervanýna katýlmak… Ama þimdi akþamüstü olmadan evin lambalarýný yakýyorum akþama girdiðimi hissetmemek için… Bir çift gözün, tebessümün, bir hýçkýrýðýnýn, dargýnlýðýnýn, siteminin, kahkahasýnýn, her yerde bekletmesinin, yataðý yastýðý, suyu, yemeði, arabayý, koltuðu, TV’yi paylaþmanýn, inatlaþmasýnýn, bilmiþliðinin… Onunla hayatý paylaþmanýn karþýlaþtýracaðý her þeyin tutsaðý olmamamýn piþmanlýðýný unutabilmek için… En hüzünlü, en rahatsýz edici saatleri, gecenin baþlangýcýnda ruhun daraldýðý, duygularýn karardýðý, o saatleri hissetmemek için... Kendi kendimi tutsak ettiðimin en belirgin saatleri yaþamamak için... Yalnýzlýk eþittir özgürlük dediðim zamanlarý unutmak için… Televizyonda doða belgeselleri yada filmleri izlemek, hava kararmadan çok önce sinemaya girip geç saatte çýkmak daha neler, neler… Çözüm mü? Cevap elbette koca bir hayýr…
Kabul etmeliyim; Kadýnýmý özledim… Narsis bir adam nasýl özlem duyar sorusunu cevaplayacak olan ben, yine cevabý ona mý býrakýrdým? Teþhisin hatalý olduðunu göstermek için böyle davrandýðýmý söylerdi eminim… Belki de giderken koyduðu teþhis yanlýþtý, belki kýzgýnlýkla söyledi, belki de ben gerçekten narsistim… hadi kabul et, benliðim, ruhum, beynim, tenim, nefesim, hissettiklerim, gördüklerim, duyduklarým, yaþadýðým her an.., Kabul edin sizlerde! Yalnýzlýk kokan benim… Kadýným yalnýzlýk hiç kokmadý…
(Gürsel ÇOLAKOÐLU)