ben
halen
anlatmadým sana
toprak damlý evlere yaðmur nasýl yaðar'ý
ama bu gün sana onu anlatmayacaðým,
sana yoksul evlerdeki çocuklarýn nasýl üþüdüðünü anlatacaðým, tipinin kýrýk camlarýn çok sesliliðinde söylediði o acý þarkýyý ve çocuklarýn hiç bir þeyden habersiz üþümüþlüðünü anlatacaðým,
üþümüþlükle nasýl bileylediklerini hayatý,
küstüklerini arada bir
ama
yinede
çýð gibi umutlar büyüttüklerini içlerinde...
...
üþüdükçe sever o çocuklar,
sevdikçe üþürler
ve
sarýlmayý öðrenmiþler o soðukta,
sarýlýp dost olmayý,
can olmayý,
yar olmayý
yar'ý olmuþlardýr bu yüzden,
hep topaldýr sol yanlarý
ve
gariptir
hepsi ihtilalcidir...
zulalarýnda aydýnlýk günler saklýdýr
ve
kutup yýldýzýna inanýrlar
güne,
güneþe inandýklarý kadar
...
kavgaya taparlar
gözleri budaklar kurbanýdýr,
ciðerlerini aç þahanlara adamýþlar dað baþlarýnda
bu yüzden promethausturlar çokça
bu yüzden ateþ çalarlar en zalim tanrýlardan
bu yüzden topal yanlarý;
sol yanlarý;
ihtilalci yanlarý taht yýkar, taçlý kelleler kopartýr!
mesela desem ki sana spartaküs bizim o soðuk evden çýktý
inanmalýsýn bana,
aþil’in topal ayaðý adýna yeminim olsun ki doðrudur söylediðim,
þey bedreddin adýna,
börtlüce mustafa,
torlak kemal adýna…
yani
kavga su gibidir o çocuklara,
ekmek gibi,
nefes gibi,
sen gibi yani…
…
daha dün
che
çocukken üþütüp ciðerlerini
astýma yakalanmýþtý bizim evde
romantik komünistim benim
gitarý ve motorsikletiyle bir sabah öpüp uykumda alným
vurdu kendini kavgaya
vurdu zalimi,
vurdu
vurdu
vuruldu…
alnýnýn yarasýna kurban
nefesine kurban
can…
kesik ellerini ellerimiz yaptýk
ayaklarýný ayaklarýmýz
ve
ruhunu bolivya daðlarýndan çaldýk
çaldýk ta
deniz’e verdik,
hüseyin’e,
yusuf’a,
mahir’e…
…
gözleri ustura bakar bizim çocuklarýn
cellat gözlere
aðýzlarý küfür doludur zalime
daraðaçlarý utanýr,
kirli ilmik utanýr boyunlarýndan
yaðlý kurþun utanýr alýn çatlarýndan/ da
kalleþ insan utanmaz…
yiðit türküler söyleyerek giderler
kahraman marþlar…
on yedisinde,
yirmisinde,
yirmi ikisinde,
bize aydýnlýk hayaller býrakýp,
harlý kavgalar býrakýp,
namus býrakýp,
ar býrakýp giderler
ve
künyeleri künyelerimizdir,
düþleri düþlerimiz
bayrak asla kalmayacaktýr vurulduklarý yerde!
…
aslý’da bizden çýktý,
en güzel bacýmýzdý,
babasý babamýzdý,
annesi anadolu…
haklýydý kerem kerem olmakta
kendini yakmakta haklýydý
aslý ise bir pervane,
öyle bir karþý duruþta var bizde zalime
bu yüzden deriz
“sen yanmazsan, ben yanmazsam…”
Bir daha kimseler yanmasýn diye!
…
kara kuru bir kýzdý leyla
bilmem nesine vuruldu kays
alay edip gülerdik,
bu çocuk deli derdik…
bir gün gözünü verdi bize
“alýnda bakýn” dedi
meðerse biz körmüþüz,
bacýmýz dünya güzeli,
ama aþka acý gerek
“vur” dedik “kays”
“vur kendini çöllere
seviþ bacýmýzýn özlemiyle,
bize bir aþk doðurun ki
destan olsun dillere / yedi düvele”
sonradan anladýk ki
kays’ta bizim mecnun’muþ…
…
zühre?
bilemiyorum
derler ki
tahir sevmeseymiþ zühreyi
zühre zühre olmazmýþ
ama hakkýný yememek lazým,
bacýmýz diye söylemiyorum,
/hem tahir bir göbek yandan kardeþimiz/
güzel kýzdý
bir türküde buldum onu
“turnam gidersen mardin’e,
benden yare selam söyle”
ikiside gittiler
sevda yüzünden ölmek ayýp deðildir’i öðretip bize
bana bu demde susmak düþer
sözü býrakýp nazým ustaya
/gözlerim sislendi zira/
…

iþte böyle,
soðuk evlerde büyüyen yoksul çocuklar,
acý ninnisiyle uyurlar yaþamýn,
ne açlýktýr umurlarýnda olan,
ne soðuk…
hiç birinde yoktur habilin hýrsý,
kabil’in kýskançlýðý yok hiç birinde
sarýlýp bir birlerine,
kardeþçe…
umutlar büyütürler düþlerinde
kavgaya ve aþka dair…