körpe yürekler sýzlamýþtý ey resul gidiþinle

mahsun yýldýzlar kaybolmuþtu

yetim þiirler susmuþtu

serin sular durulmuþtu

firkatin kurutmuþtu gidiþinle medineyi sen yoktun

birikiyodu göz yaþlarý tövbeler kýskacýna

kelimeler takýlýrdý usturanýn aðzýna

celil namýyla kurumuþtu lebi

onlarda bulmuþtu tövbeyle kerim

yokluðun otururken ümmetinin gönül rafýna

sendelerken aþýklar girdi aþýklar safýna

çöllerde kaybetmiþlerdi seni leyam

seni sormuþlardý aþýklar divanýna

hilkatin vardý gözlerin vardý

ay zühre gösteriyordu hicabýný

zambaklar senin ýssýz kalbinden açardý

gül senin kokunda almýþtý ýtrýný

menekþeler nergisler senin için açýyordu cebellerde

sahra akis ederken sana

senin tebesümünü yolluyordu kostantiniye ve bana

ey gül yokluðun vardý

birde ardýnda býraktýðýn ümmetinin ýzdýrabý

bu can sana hasret

yol senin nigarýnla kasvet

günahkar gönüller rahýnda ram

nerdesin ey

istanbulun gülü endülüsün sümbülü

tövbeler saçýyodun silistrelere

þems sebil etmiyodu senden gelen nurunu

islamla þereflenen þehre

artýk batýl gönüller sürüyordu

aðzýndan çýkan pis naðmelrini

nerdesin ey gül

bu can sana hasret

yol senin nigarýnla kasvet

.