Ey güleç yüzlü
zencefil kokulu
tarçýn tatlý
diken acýtmasý
kadife dokunuþlu
ayým.

Kendini benim yerime koyma
ben bir sufiye
bir seyyah olarak gelir
ona ondan bahseder
onu ilk önce kendime
sonra beni ben yapana
teslim eder giderim.

Seni zehirler
ayný zamanda tatlandýrýrým
zehrin tadýna sen bakarsýn
beni kullara âyan eyleme
korkarým, nazar ederler
bari sen etme.

Ben gündüzün aydýnlýðýnda
gecenin karanlýðýnda ve
ikisi arasýnda kalan zamanlarda
seni arayan seyyahým
hep bir adým ötede olmana raðmen
kilometrelerce yollar gezip
seni aramýþ, yorulmuþ
sabýrsýzlýk etmeyen gönlümle
sana geldim,
þimdi beni tanýmamazlýktan gelme.

Senin bilmediðin zamanlarda,
bilinen gerçek bendim.
seni farkedemeyen gönüllerden,
uzak olan bendim.
okyanusa atlamaktan korkmayan,
serin sularýnda dolanan benim.
Ansýz, habersiz ve çaresiz olduðunda,
sana gelen benim.

Kýskançlýðýmdan gözlerim kan kýrmýzý olsada
söz söylemeye sabrým kalmamýþ olsada
yürüyemez haldeyken yollar deviriyor olsamda
sana yine, yeniden gelmenin hoþkusundayým.
N'olur korkma.

Meþke od olup kor eylemiþsem
bedeninden misk kokularý çýkarmýþ
gönlünü kendimi vesile edip hakka açtýrmýþsam
sesimin büyüsü ile sözlerimin ahengi seni sarmýþsa
Sýkýldýðýn anlarda bana geliyorsan
susuzun bir damla suya kavuþmasý senin halinse
farkýna varmadan gözlerin beni arýyor
beni ona buna benzetiyorsan
nurundan bana nur kataný
asýrlar devrilmiþken bulan aziken
þimdi bulmaya bu kadar yaklaþýp
kendini geri çekme.

Sana gerekmez altýnlar gümüþler
sana lazým toprak ve su
sen gülsün!
dikenlerini sivriltiyorum
kendi suyunla büyüyorsun
topraða düþen nur taneleriyle
kor kor ateþi eynine sen giyiniyorsun
benli ruhun bensizliðin divanesi
öyleyse bende kal bir yere gitme...

Yaver ARANCIOÐLU