dün gece
sen
yorgun gözlerinle
ayýþýðýný beklerken
ben,
sokaklara vurdum kendimi,
seni aradým...
birileri
sokaðýmý çalmýþtý,
yerine,
derin,
karanlýk bir kuyu býrakmýþtý
düþtüm...
.
bilmem
yýldýz varmýydý senin gecende,
yine öylemiydi;
gözlerim gibi;
bir yumulup
bir açýlan...
.
hiçti dün gece benim gökyüzüm
birileri
katranla boyamýþtý
düþtükçe dokunuyor,
dokundukça bulanýyordum...
bulandýkça karanlýk!
evet,
dün gece
korkunç,
kapkara bir düþ-tüm...
.
dün gece
bir karanlýk
bir kuyu
bir yusuf'çuk
ve
en aç
yarasalar asýlmýþtý
tüm yelkovanlarýn üstüne
zaman
sensizlik kadar aðýr
ben,
sessiz karanlýk / lara düþ / tüm
bir o kadarda korkak...
.
"senin ayýþýðý vaktindir þimdi" dedim,
"þimdi,
þu anda,
buðulu gözlerinde
utangaç nilüferler"...
ve
ben
bu gece yusuf/cuk'sam kuyularda eðer
senin gözlerindeyse nilüferler...
bana nilüfer gerek...
.
.
.
sonra
senin ayýþýðý tanrýn
tuttu elimden,
elleri sendin...
...
ben;
yusufçuktum;
kuyular firarisi...
sen;
dingin sularýmýn utangaç nilüferi...
...
a&m