Bedenlere sahip olmak, duygularla oynamak bu kadar kolayken benim için, sadece parmaklarýna dokunmanýn yada varlýðýný hissetmenin bu kadar haz verebileceðini görmek beni þaþýrttý.
Seri katillerin körelmiþ duygularýna sahip ruhumun, çocukluðumu yýrtarak yüzüme haykýrýþýný yine görmemezliðe geldim.

Görmemezliðe gelmelimiydim, bu soruyu kime sormalýmýydým ve cevaba inanmalýmýydým. Ýnansamda uygulamalýmýydým, bilmiyordum. Gece yolculuðumdaki bulanýklaþmýþ bakýþlarým arasýndan kayýp giden þehir ýþýklarý bana yaþanmamýþlýklarý hatýrlatýyordu. Yaþanmamýþlýklar yaþanmalýmýydý kestiremiyordum. Baþkalarýnýn yaþanmýþlýklarý, benim yaþanmamýþlýklarýmdý.

Ne zaman bitmesini istemediðim yolculuklara çýksam, eþikteydi sancýlar. Sancýlar birþeylerin doðumunamý iþaretti, yoksa beden gazmý üretmiþti bilemiyordum...