Seni Kayýramam

Yaralarýný gördüm. Çýðlýklarýný duydum. Çaðrýlarýný aldým... Yüreklerimizin uçsuz bucaksýz çocuk, hesapsýz geniþ olduðu günlerin kerametiydi günahsýzlýk. Büyüklerimiz “Bak yavrum bu kötülük. Ýliþilmez, bulaþýlmaz, uðraþýlmaz. Gördüðün yerde kaç” dediðinde birleþti ellerimiz. Sýrf söz dinlemiþ olmak için onu illa bulacaktýk... Erken inen akþamda, cam önüne inen kara bulutta, çýlgýn taþra yaðmurlarýnda, çapkýn rüzgârlarda aradýk. Bir türlü kavrayamadýðýmýz öcü cümlelerin bunaltan saðnaðýnda bulduðumuz her defasýnda, el ele tutuþup hayale kaçtýk. Ah o masalcýlar yok mu, onlar söze sevdaladýlar bizi en karasýndan. Çocuktuk sözden, sesten ala kötülük olmadýðýný anlayamazdýk.

Olmadýk þeyler yaralýyor beni. Dostun attýðý gülden incinen pir misali. Birkaç gün önce geç bir akþamüstü aheste adýmlarla eve dönüyordum Arkamdan yetiþen bir ses beni olduðum yere mýhladý. Durduðum yerde doksan derece geri döndüm, kucaðýnda çocuk olan sýradan bir dilencinin önünden geçmiþim. Sese gelince anlatýlýr gibi deðil. Bir “Allah aþkýna” diyiþi var kadýnýn; O nasýl bir ifadedir. O ne uzman bir inandýrýcýlýktýr. O nasýl usta tonlama, nasýl bir katil vurgudur! Ýþte nasýlýný anlatmak kabil deðil. Bir an onlar orada açlýktan ölürken fark etmediðim için Tanrý tepelerinde durmuþ parmaðýný sallýyor sandým. Ýþte bu dramatizasyondaki sahiciliði aklým almýyor benim.

Yolun ortasýnda öylece dikilip sesi izleyerek, ifadesindeki etkileyiciliðin þifresini kýrmayý denedim. Koca þehrin en iþlek caddesinin baþýný tutmasýna izin verilen kadýnýn samimiyetine inanmak mümkün deðildi. Aklým biliyordu yalandý aç olduklarý. Aslýnda mantýða gerek yoktu çoktan beri tanýyordum onlarý.Sen de tanýrsýn; bunun gibi hünerli anlam dilencileriyle dolu yaþamýmýzýn en iþlek caddeleri, en manzaralý köþe baþlarý. Avucuna bir þeyler sýkýþtýrma arzumu, gönlümden kopanýn sergilenen hünerin ederi olamayacaðý düþüncesiyle dizginledim. Tabi bir de derinimde, her yeteneðin "Deðer hak eden bir marifet" olmadýðý tecrübesinin, baðýþlamak bilmeyen kýyamý var. Böylesinin de þifresinin de caný cehennemeydi.. Çenem zonkluyordu. Sað yanaðýmýn bir tokat sýzýsýyla þiþtiðini hissediyordum. Artýk ne zaman ruhumun yeryüzünde þiddetli bir deprem olsa sarsýntý yüzümde bir yerleri yýkýyor. Kalbim, diþimin ya da gözümün kökünde cümbüþe baþlamasa, farkýna bile varmayacaðým belki içimde bir þeylerin daha yýkýldýðýnýn.



Çýðlýklarýný duydum. Nefes alamýyor geçmiþte zamanlarým. Kimseleri hakkýyla aðýrlayamadýðým buz kesen yüreðimde hasar tespit yapacak teþkilatým yok artýk. Seni öldürmüyorum. Ölen ben de deðilim. Ölüm yok. Bu salt ikimize dair bir mesele deðil. Mahir bir yazarýn ilhamýna ürün saydýðým kurgularýn, gerçek insanlarýn kaderi olduðu kötülüðü peyda oldu masalýmda. Bildiðim tek þeyi yapýyorum. Hani þiþman, koca memeli, kütük baldýrlý kadýnlar toplanýp çamaþýr yýkadýðýnda, öldürülesiye sürtülüp yoðrulan çamaþýrlara acýrdýk. Ýþte o dev gibi hamarat kadýnlarýn, yitik hayatlarýnýn tüm acýsýyla saldýrdýðý sýkýlmýþ çamaþýrlar gibi hissediyorum kendimi. Kaçýyorum. Bu kez yalnýz, senin sýkýlmýþlýðýnýn da ucunu býrakýp. Belki o zaman kendimizi tutmayýp o leðenlerin içine atlasaydýk! Hem kirletilip hem aklanmaya mahkûm edilen o zavallý çamaþýrlar uðruna temiz bir dayak yemeyi göze alsaydýk… kutsal dut aðacýnýn kollarýna benzetilmiþ birer kahraman olarak týrmansaydýk... Kaçmaktan o zaman yorulmalý, bir yerde o zaman durmalýydýk. Ya gözünün içine bakarak kötülüðün burnunun tam ortasýna bir yumruk vurmalý ya da ne menem þeydir bir kez olsun, tadýna varmalýydýk. Kötülükten kaçýldýðýnda iyi de olunmayacaðýný söylenmeliydi bize. Masumduk, her þeye inanmaya hazýrdýk.

Çaðrýlarýný aldým.Mahallenin köpekleriyle paylaþtýðýmýz unufak leblebi tozlarý gibi yüreðime, yaralý anlayýþýmý yama yapmaktan yoruldum Anlamsýz sözlerin, samimiyetsiz seslerin kaçaðýyým. Öfkeliyim. Can deðil, kan çekiyor benim caným. Ve kararlýyým artýk kendimi ýsýrmayacaðým. Belki çýkýp kendime bir oje alýrým en kýrmýzýsýndan, karþýma çýkan ilk yanýlgýnýn göz bebeklerine saplayýp parmaklarýmý, doyana kadar oyarak kýpkýrmýzý boyarým týrnaklarýmý. Sonra yine bir masal yazarým en baþýbozuðundan. En yüce daðýnýn doruðuna doðru yola koyulurum yalnýz. Hatta kötü yürekli devi doðduðuna piþman eder gerçek bir kahraman bile olurum belki. Anladým ki yollara çýkýlmýyor aðýr çokluklarla, þefkatim yalnýz kendime yetecek kadar beni anla.


Issýzlýk istiyorum böyle iyiyim. Yalnýzlýk benim en enim. Ben onun her þeyiyim, o benim herkesim. Seni kayýramam…Beni özlediðinde kendine sarýl. Özünle seviþ. Yalnýzlýk doður. Sabýrla yoður. Ben ve o bir baþýmýza huzurluyuz. Sende yalnýzlýðýn yüreðinde kendini bulduðun zaman, güven meyhanesinde yalnýzlýk tokuþtururuz.

                     Arzu KULAÇ SEVÝMLÝ